Tímarit Máls og menningar - 01.12.1997, Síða 17

FRAMHJÁ ÞÖGNUÐUHOLTUM
Þegar við höfum spillt jörðinni þá er ekki lengur vært og kannski logsvíður
okkur undan samviskubitinu þegar allt er um seinan. En þá gætum við reynt
að snúa hlutverkunum við og farið að syngja fyrir fuglana sem kynnu þó að
vera horfnir og með þeim hinn margdásamaði söngur þeirra. En seinna
erindi þessa Ijóðs lýsir þó einlægu þakklæti til þeirrar náttúru sem við eigum
enn og þeim ásetningi að njóta hennar. Hin dulræða mynd í lokalínunni
hlýtur að tákna rödd vonarinnar og lífið sleppir aldrei þeirri von:
Blessaður sé vorvindurinn
og þökk litrófinu að baki.
Bráðum stillast veður.
Enn gengur þögnin á vatninu
á ný leitar hún í faðm söngsins.
Ó þetta lifandi flos sem við merjum á bökkunum -
tjöldum þó um hríð.
Hvít rödd brýzt inn í ljósaskiptunum.
(Farvegir)
Söngurinn hljómar víða og vonin um söng en einnig áhyggjur af framtíð
náttúrusöngs og harmur vegna söngleysis. Ljóðið Einmánuðurbýx í senn yfir
fegurð og áminningu:
Verður þér sungið
á vordögum næstum?
í viðlagi fornu
er varlega spurt.
Þeir um það -
ef þeim verður sungið;
ef þeir verða söngur í limi.
(Yfir heiðan morgun)
Stefán Hörður Grímsson fékk íslensku bókmenntaverðlaunin fyrstur ís-
lenskra höfunda árið 1989 fyrir ljóðabókina Yfir heiðan morgun. Eitt ljóð-
anna í henni heitir Um Ijóð og notendurog fjallar á eftirminnilegan hátt um
þetta hvorttveggja, sem í nafngiftinni felst, En ljóðinu lýkur með óvæntri
mynd og hún er m.a. mótuð úr einu þeirra orða sem Stefán Hörður skapar
og notar einungis einu sinni til að laða fram ferska náttúrusýn. Og jafnframt
áréttar þessi mynd boðskapinn um sönginn, söng náttúrunnar þegar hið
nýja undrablóm tekur að syngja:
Syngdu fjallasólbrá.
Syngdu.
TMM 1997:4
15