Morgunblaðið - 29.05.2015, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
✝ Jón Bergvinssonfæddist á Sval-
barðsströnd í Suður-
Þingeyjarsýslu 12.
október 1925. Hann
lést á Sjúkrahúsinu í
Vestmannaeyjum
16. maí 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Sum-
arrós Magnúsdóttir
húsmóðir, f. á Efri-
Vindheimum á Þela-
mörk í Hörgárdal 1. ágúst
1889, d. 18. ágúst 1974, og
Bergvin Jóhannsson kennari, f.
á Gautsstöðum á Svalbarðs-
strönd 21. júní 1882, d. 11. jan-
úar 1965.
Systkini Jóns eru: 1) Jóhann
Friðberg, f. 2. janúar 1913, d. 7.
nóv. 1974, 2) Sigrún f. 20. ágúst
m.a. frá Neskaupstað, Vest-
mannaeyjum, Hornafirði og á
Eyjafirði. Síðar á nýsköp-
unartogaranum Ingólfi Arn-
arsyni frá Reykjavík, þar sem
hann var í 20 ár. Jón var einnig
háseti á skuttogaranum Ingólfi
Arnarsyni. Nokkru síðar fluttist
Jón til Vestmannaeyja. Lengst
af var hann á Glófaxa VE 300
hjá Bergvini Oddssyni, syst-
ursyni sínum. Hann starfaði við
þá útgerð til sjós og lands til
ársins 1992, er hann lét af
störfum 67 ára að aldri. Sjó-
mennskuferill hans spannaði
því rösklega hálfa öld.
Á sjómannadaginn árið 1990
heiðraði Sjómannafélagið Jöt-
unn í Vestmannaeyjum Jón fyr-
ir vel unnin störf. Jón var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Jóns verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 29. maí 2015, og hefst at-
höfnin kl. 16.
1914, d. 27. jan.
1968, 3) Magnea
Sigríður, f. 26.
febrúar 1917, d. 1.
okt. 2001,
4) Helgi, f. 26.
ágúst 1918, d. 16.
maí 1989, 5) Jón
Pétur, f. 2. jan.
1921, d. 25. febr-
úar 1922, 6)
Björn, f. 11. nóv.
1923, d. 8. mars
1971, 7) Haraldur, f. 28. apríl
1928, d. 27. júní 1982, 8) Hauk-
ur Berg, f. 12. sept. 1929.
Eftir að hefðbundinni barna-
fræðslu lauk stundaði Jón nám í
Gagnfræðaskólanum í Nes-
kaupstað árin 1939-1941. Frá
15 ára aldri stundaði Jón sjó-
mennsku. Fyrst á smábátum
Nú kveðjum við minn gamla
góða vin Jón Bergvinsson. Hann
fæddist 12. október 1925. Jón
var mikill dugnaðarmaður og
karlmenni, góður félagi og
framúrskarandi dagfarsprúður.
Hann var einn af þessum þrek-
miklu íslensku sjómönnum, sem
lítið létu yfir sér en unnu verk
sín með elju og trúmennsku
hvar sem var. Það sést best á
því hve lengi hann var á sömu
skipunum hjá sömu skipstjór-
um, m.a. hjá öðlingnum Sigur-
jóni Stefánssyni sem Jón var
með á Ingólfi Arnarsyni I í 20
ár. Síðan var hann á Ingólfi
Arnarsyni II um tíma en mun
hafa stansað þar frekar stutt og
settist þá að í Eyjum og réðst
til Bergvins Oddssonar, ná-
frænda síns, sem þá var orðinn
skipstjóri á útvegi Helga bróður
Jóns. Og síðar hjá Bergvini og
Hrafni bróður hans eftir að þeir
stofnuðu sína útgerð. Hjá þeim
var hann svo næstu 20 ár. Ég
var tvisvar samskipa Jóni á Ing-
ólfi I og varð okkur strax vel til
vina. Þar kynntist ég þá líka vel
verklagni hans og dugnaði þótt
ekki værum við sammála í
stjórnmálum og tækjum oft
harðar rimmur um þau. Jón var
harður vinstrimaður alla tíð en
ekki skyggði það á hinn góða
vinskap okkar.
Til marks um hve mikill
vinstrimaður hann var er til
saga um að þegar Sigurjón tók
við hinum glæsilega nýja togara
b/v Bjarna Benediktssyni þá
hringdi hann í Jón og bauð hon-
um pláss. Hinn hélt nú ekki.
Hann færi nú ekki að vera á
einhverjum helv … íhalds … já
eða þannig. Ári seinna tók svo
Sigurjón annan nýjan og glæsi-
legan togara sem fékk nafnið
Ingólfur Arnarson. Aftur var
hringt í Jón og nú var allt í lagi.
Jón var kannski af gamla
skólanum, eins og kallað er,
hann kunni aldrei að svíkjast
um neitt, sem honum hafði verið
trúað fyrir, og alltaf var hann
fyrstur til dekks þá er kallað
var. Betri félaga og liðsmann er
ekki hægt að fá. Lunderni Jóns
var létt og lifandi af fjöri og
góðlátlegri kímni. Oft brá hann
til fyndni- og kímnisagna, ekki
til þess að ergja neinn eða særa,
heldur til þess að vekja gleði og
kæti meðal áheyrenda. Jón var
gleðimaður mikill og varð svo
hvar sem hann kom, að gleði-
bragur færðist yfir. Hann var
sögufróður maður og sagði
skemmtilega frá mörgu. Þegar
Jón varð sjötugur vildi Bergvin
skipstjóri, frændi hans og út-
gerðarmaður, gefa honum gervi-
tennur í afmælisgjöf. Það tók
hinn ekki í mál; „það væri nú
orðið svo framorðið að það tæki
því ekki“. En Jón lifði nú samt í
20 ár tannlaus eftir það. Hann
var heilsuhraustur alla tíð og
varð aldrei misdægurt þar til
fyrir tveimur árum að hann
varð að leggjast inn á spítala og
lést þar 10. þessa mánaðar. Það
er hollt að minnast góðra
drengja, þeirra manna sem svo
eru gæfusamir í lífinu að þeim
fylgir alls staðar góðhugur og
gifta. Þegar ég nú hugsa til
Jóns látins dettur mér í hug
vísa sem ég heyrði einhvern
tíma:
Í huganum ekkert göfugt grær,
gleði litla hljótum,
ef að sólin ekki nær,
inn að hjartarótum.
Sólin náði alltaf inn að hjarta-
rótum Jóns. Í dag drúpum við
höfði og minnumst góðs drengs
sem fallinn er frá og munu
minningarnar um hann lengi
geymast í þakklátum huga
hinna mörgu félaga og góðra
vina frá löngu æviskeiði hans.
Ólafur Ragnarsson.
Öðlingurinn Jón Bergvinsson
er fallinn frá, tæpra níutíu ára
en hann hefði náð þeim áfanga
25. okt. nú í haust. Jónsi eins og
hann var alltaf kallaður hóf ung-
ur sjómennsku sem varð hans
ævistarf. Hann var togarasjó-
maður lungann úr starfsævinni,
byrjaði á síðutogurunum, lengst
af á Ingólfi Arnarsyni með ljúf-
menninu Sigurjóni Stefánssyni.
Frá því að Jónsi byrjaði á sjón-
um hefur orðið bylting bæði í
vinnuaðstöðu og aðbúnaði skip-
verja. Á síðutogurunum fór nán-
ast öll vinna, bæði við aðgerð og
veiðarfæri, fram á opnu þilfari í
hvaða veðri sem var, oftar en
ekki ágjöf með stöku brotsjóum
sem gengu inn á þilfarið, þá
urðu allir að flýta sér í var ef
allt átti að fara vel. Jónsi var af-
burðasjómaður, kunni vel til
verka hvort sem gera þurfti við
trollið eða ganga frá aflanum í
lestinni, en ég hef það fyrir satt
að lengst af hafi Jónsi verið í
lestinni og stjórnað þar verki.
Þannig var tryggt að aflinn
kæmi óskemmdur að landi og
besta mögulega verð fengist
fyrir hann. Jónsi var bara
mannlegur eins og við hin, hann
átti við áfengisvanda að stríða
sem birtist í því að flestar inni-
verurnar fóru í að staupa sig.
Yfirleitt var byrjað fljótlega efir
að komið var í land og ekki hætt
fyrr en komið var aftur um borð
og lítið eða ekkert sofið alla
inniveruna. Eftir að við hjónin
fluttum suður gerðist það oftar
en ekki að Jónsi bankaði á
svefnherbergisgluggann hjá
okkur undir morgun á brottfar-
ardegi og bað Gunnu frænku
um smálán því nú þyrfti a.m.k.
að greiða leigubílnum sitt áður
en haldið væri aftur á sjóinn.
Jafnan reyndi Gunna frænka,
konan mín, sem var bróðurdótt-
ir Jónsa, að leysa hans vanda
eins og frekast var unnt þ.e. ef
við áttum handbæran þann pen-
ing sem hann skorti í það og
það sinnið. Ævinlega var það
eitt af fyrstu verkum Jónsa þeg-
ar næst var komið í land að líta
inn og gera upp skuldina frá
síðustu inniveru. Það var alveg
sama hvað hann var drukkinn
þegar lánið var fengið; hann
mundi alltaf eftir því og hve
mikið hann hafði fengið. Vildi
oftast endurgreiða meira en
fengið var. Á þessum árum
sigldi togarinn hans Jónsa við
og við með afla á erlendan
markað og þá kom hann við að
lokinni söluferð og færði okkur
eitt og annað sem þá var illfáan-
legt hér í verslunum. Því má
segja að það lána Jónsa var
tryggara en að eiga peninginn í
banka því að bæði verðbætur og
vexti greiddi hann með því að
gauka að fjölskyldunni bæði
nammi og einhverju matarkyns
þegar komið var úr siglingu. Nú
hefur Jónsi farið í sína hinstu
siglingu, við óskum þessum
góða dreng velfarnaðar en
sæmdarheitið „góður drengur“
á vel við þegar hans er getið.
Guðrún og Helgi Laxdal.
Ég var svo lánsöm í æsku að
geta verið mikið með öfum mín-
um og ömmum. Oddur afi og
Magnea amma bjuggu á Skjól-
brautinni í Kópavogi og óhætt
er að segja að ég hafi sótt í að
vera hjá þeim. Skjólbrautin var
svo sannarlega samofin æsku
minni, afi sat í sjónvarpsher-
berginu og angan af vindlareyk
lagði um húsið, ég sat með
ömmu í eldhúsinu og við hlust-
uðum á tónlist af segulbands-
spólum og tókum upp tónlistina
sem flutt var í óskalögum sjó-
manna eða óskalögum sjúklinga.
Þegar ég hugsa til baka þá má
segja að frændi minn, Jón Berg-
vinsson, hafi verið fastur punkt-
ur í tilverunni á Skjólbrautinni.
Jónsi frændi eins og hann var
oft kallaður var einstök persóna
en fyrst og fremst var hann
maður gamallar kynslóðar,
þeirrar sem nú er að hverfa,
harðdugleg og hjartahlý hafsins
hetja sem vildi öllum vel. Jónsi
var bróðir ömmu minnar og
tengsl systkinanna mikil og
hafði hann herbergi hjá ömmu
og afa. Hrausta og hægláta
snyrtimennið átti það stundum
til að vera ólíkur sjálfum sér og
í landlegum var stöku sinnum
tekinn tappi úr flösku. Hér á ár-
um áður var vín látið þroskast
með því að nota tunnurnar sem
það var geymt í sem ballest í
skipum. Það kom fyrir að hafs-
ins hetjan dvaldi nær fljótandi
ballestinni en góðu hófi gegndi.
Jónsi frændi kom stundum í
heimsókn til foreldra minna á
hinum ókristilegustu tímum og
þá atvikaðist það yfirleitt þann-
ig að ég hleypti honum inn og
gekk hann kátur og ögn valtur
inn. Sat hann þá oftast í eldhús-
inu vel fram í birtingu og vildi
spjalla. Eftir slíkar heimsóknir
birtist hann yfirleitt daginn eftir
færandi hendi og búinn að koma
við í Jóabúð og með fullan kassa
af mat handa heimilisfólkinu.
Sælgæti fékk ég hins vegar
aldrei hjá honum og voru skila-
boðin ávallt þau að fólk ætti að
borða hollan og góðan mat. Að
leiðarlokum finnst mér tóna vel
við lífshlaup frænda míns að
hann fái að hvílast í nálægð við
ömmu mína og afa. Blessuð sé
minning elsku Jónsa frænda.
Stefanía Guðmundsdóttir.
Kær móðurbróðir minn, Jón
Bergvinsson, er fallinn frá, tæp-
lega níræður að aldri. Segja má
um frænda minn, að han hafi
verið sjómaður af guðs náð og
hafi helgað sig sjómennsku all-
an sinn starfsferil eða í rúmlega
hálfa öld. Hann byrjaði ungur
til sjós, aðeins 15 ára gamall. Þá
reri hann á smábátum frá Nes-
kaupstað og víðar við landið.
Seinna flutti hann til Reykjavík-
ur. Þá urðu skipin sem hann
starfaði á stærri og öflugri.
Árið 1952 réð hann sig til
Bæjarútgerðar Reykjavíkur á
nýsköpunartogarann Ingólf
Arnarson og var hann þar í 20
ár og seinna á skuttogara með
sama nafni. Skipstjóri á þessum
skipum var hinn kunni aflamað-
ur Sigurjón Stefánsson, sem
Jón minntist ávallt með mikilli
virðingu og tel ég að það hafi
verið gagnkvæmt. Seinna flutti
Jón til Eyja og reri ótalmörg ár
með Bedda frænda sínum á Gló-
faxa VE 300, sem var hefðbund-
inn vertíðarbátur og má því
segja að hann hafi leitað upp-
runans á ný. Þannig að reynsla
hans af hinum ýmsu gerðum
skipa hefur vægt til orða tekið
verið yfirgripsmikil. Að kunn-
ugra manna sögn, þá þótti Jón
góður starfskraftur, geðgóður
og duglegur og þá var ekki
komið að tómum kofunum hjá
honum, er kom að viðgerð trolla
og frágangi afla. Haft er fyrir
satt, að aflinn, sem kom upp úr
þeim skipum, er Jón var á, hafi
verið óvenju verðmætur. Skýr-
ingin sem var gefin, var sú, að
Jón hafi alltaf tekið ís til viku
lengri sjóferðar, en áætlað var
og þess vegna hafi aflinn verið
óvenju ferskur, er komið var í
land. Þessi saga sýnir hversu
annt honum hefur verið um
starf sitt. Áhugamál Jóns voru
íþróttir, aðallega knattspyrna.
Uppáhaldslið hans í ensku
knattspyrnunni var Everton,
einnig var hann vel liðtækur í
spilamennsku og þá sér í lagi
brids og þótti hann slunginn
spilamaður.
Frændi minn var ekki maður
margra orða að öllu jöfnu en
hafði sterkar skoðanir á ýmsum
málefnum, eins og t.d. stjórn-
málum. Hann var róttækur
vinstrimaður og trúr þeim skoð-
unum alla ævi. Hann flíkaði þó
ekki þessum skoðunum sínum
að öllu jöfnu, en við sem þekkt-
um hann vissum alveg hvar
hann stóð á vinstri kantinum. Á
margan hátt var hann einfari,
sem fór sínar eigin leiðir.
Eftir að foreldrar mínir, Odd-
ur og Magnea, fluttu frá Nes-
kaupstað í Kópavoginn árið
1960, þá átti hann alltaf heimili
hjá okkur. Hugsanlega hefur
mömmu, sem var stóra systir
hans, runnið blóðið til skyld-
unnar og vildi hafa Jón undir
sínum verndavæng þar sem
hann var alla tíð einstæður. Með
ýmsum hætti sýndi hann þakk-
læti sitt til systur sinnar og fjöl-
skyldu hennar.
Á Sjómannadaginn 1990, þá
heiðraði Sjómannafélagið Jöt-
unn í Vestmannaeyjum Jón fyr-
ir vel unnin störf. Kom það
fáum á óvart, þar sem starfsfer-
ill hans var langur og farsæll.
Mikill ljúflingur er nú látinn.
Við höfum lengi átt samleið, en
nú er þeirri vegferð lokið. Hvíl í
friði, kæri frændi.
Svanbjörg Oddsdóttir.
Elsku Jón. Það hefur sjaldan
verið jafn ólýsanlega erfitt að
setjast niður og skrifa nokkur
orð. Ég hafði það á tilfinning-
unni þegar ég kvaddi þig áður
en ég hélt út til Vancouver að
það yrði okkar síðasta kveðja.
Ég vonaði samt að sú yrði ekki
raunin. Maður þarf alltaf að
fórna einhverju fyrir draumana.
Það á sérstaklega við núna, að
vera svona langt að heiman.
Fyrst kynntist ég þér sem
Jónsa frænda, bróður hennar
ömmu, en einn daginn þegar ég
var fimm ára baðstu mig að
kalla þig Jón. Þér fannst ekki
viðeigandi að vera kallaður
Jónsi, komin hátt á áttræðisald-
urinn. Þar sem amma bjó hjá
okkur mömmu varstu mög tíður
gestur. Aðfangadagur var
ómögulegur ef þú varst ekki
með okkur að borða hrygg og
taka upp pakkana. Amma og
mamma sáu til þess að þú tækir
upp þína pakka, sem þér fannst
ekki í forgangi, sagðir alltaf að
þig vantaði ekkert. Helst átti að
vera jarðarberjaís í eftirrétt,
sem auðvitað var keyptur, að-
eins fyrir þig, þar sem enginn
annar borðaði hann. Þegar árin
voru farin að segja til sín
fékkstu skutlu til afnota, skutl-
una, svo þú gætir haldið áfram
að rúnta um bæinn og tekið
púlsinn á mannlífinu. Ég man
alltaf eftir því þegar mamma
var að skamma þig fyrir að vera
ekki með hjálm á tryllitækinu.
Þú varst ekki lengi að benda
henni á að þú værir með hjálm,
hann væri bara í körfunni fram-
an á skutlunni. Þú varst heið-
arlegur maður með meiru, sem
endurspeglaðist frábærlega í
fyrra þegar þú varst sendur til
Reykjavíkur með sjúkraflugi.
Ég var á spítalanum, að hjálpa
þér að pakka, þegar það var
verið að setja þig í sjúkrabílinn.
Ein hjúkkan á vaktinni spurði
þig þá hvert þú værir að fara,
þú sagðir Mallorca. Hún spurði
af hverju þú hefðir ekki boðið
henni með þér. Þér fannst þetta
varla svaravert en sagðir samt
að það væri af því hún væri gift.
Við áttum erfitt með að springa
ekki úr hlátri.
Þú varst alltaf svo stór þáttur
í mínu lífi og fylgdist með öllu
sem ég gerði í námi og starfi.
Þegar ég sagði þér að ég væri á
leið í nám til Vancouver sagðir
þúÞ „Það er stutt til frænd-
fólksins í Seattle.“ Þannig
varstu, alltaf með fjölskylduna
efst í huga. Ég veit að mamma
leyfði þér að fylgjast með mér
og við sendum kveðjur á víxl í
gegnum hana. Ég hugsa mikið
og oft til þín elsku Jón og vona
að þú hvílir í friði. Hvíldin var
það sem þú þráðir þar sem þú
nenntir ekki að verða níræður.
Þú stóðst heldur betur við stóru
orðin. Ég ylja mér við yndisleg-
ar og skemmtilegar minningar
og þakka fyrir samfylgd okkar.
Það hefur verið meiriháttar
heiður að fá að vera samferða
þér í öll þessi ár. Þín frænka,
Sigurlaug Birna.
Jæja, elsku karlinn minn,
elsku Jónsi ömmubróðir minn.
Þá er þessari jarðvist þinni
lokið og mikið rosalega á ég nú
eftir að sakna þín. Ég man ekki
eftir tilveru minni án þess að þú
værir einhvers staðar nálægur
og þegar ég lít til baka rifjast
nú aldeilis margt upp. Það var
alltaf spennandi þegar þú komst
í heimsókn til okkar í gamla
daga og ósjaldan varstu með
poka meðferðis sem í leyndist
jarðarberjaís, appelsín eða
súkkulaði. Stundum laumaðir þú
smá aur að okkur systkinunum
og ekki var það nú síðra en got-
teríið. Afmælis- og jólagjafirnar
frá þér eru líka mjög eftirminni-
legar, ekki síst gæsin og kon-
fektkassinn sem biðu mín í
Kránni hér um árið, nú eða kas-
settan með þýsku söngkonunni
sem þú keyptir í einhverri sigl-
ingunni. Einnig rifjast upp öll
skiptin sem þú komst í mat til
okkar og það besta sem þú
fékkst var að fá annaðhvort
lambahrygg eða heimatilbúnar
fiskibollur og það var ekki leið-
inlegt að fylgjast með þér taka
hressilega til matar þíns. Eftir
að þú hættir á sjónum varstu
duglegur að kíkja í heimsókn til
mín í vinnuna, svona rétt til að
kasta kveðju og spyrja hvernig
gengi. Ekki þótti þér verra að
fá kaffisopa í leiðinni en þú vild-
ir aldrei trufla ef mikið var að
gera. Vinnufélagar mínir höfðu
reglulega á orði hvað þeim
þóttu þessar heimsóknir krútt-
legar og ég á svo sannarlega
eftir að sakna þeirra. Elsku
Jónsi, ég kveð þig í bili og
ímynda mér að þú hafir fengið
höfðinglegar móttökur hinum
megin, þar sem amma Magnea
hafi verið tilbúin með fullt fat af
fiskibollum handa þér. Þú varst
einstakur ljúflingur og ég á eftir
að sakna þín og mér þykir ótrú-
lega vænt um að hafa fengið að
vera hjá þér á lokasprettinum.
Bið að heilsa ömmu og afa.
Hildur Sævaldsdóttir.
Þá kom að því að Jónsi
frændi fengi ósk sína uppfyllta
að fá að leggja upp í hina hinstu
för, sigla sinn sjó og halda á
önnur óþekkt mið. Í nokkurn
tíma hafði hann talað um að nú
væri þetta orðið gott og hann
væri sáttur við að fara, saddur
lífdaga. Sú stund er runnin upp.
Í sannleika sagt er ég glaður yf-
ir því að hann fékk ósk sína
uppfyllta og það átakalaust, þó
svo maður sakni hans á sama
tíma. Í dag munum við fylgja
þessum kæra frænda síðustu
skrefin og kveðja hann með
reisn og virðingu. Það er margs
að minnast. Fyrst og fremst var
Jónsi frændi alveg einstakt
gæðablóð. Gæðasál sem öllum
líkaði vel við. Þrátt fyrir ým-
islegt slark og hark um ævina
þá er greinilegt að vel hefur
verið vandað til verka við smíði
á Jóni ef svo má segja. Að lifa í
tæp 90 ár og við góða heilsu
fram af er ákveðið gæðamerki.
Hann var með sannkallað
barnshjarta sem engum vildi illt
eða talaði illa um nokkurn
mann. Þegar ég hugsa til baka,
þá hef aldrei hitt þann mann
sem eitthvað slæmt hefur haft
um hann að segja. Það var líka í
hans anda að tala aldrei illa um
samferðafólk sitt. Hann var orð-
var maður, ekki maður margra
orða. Málalengingar voru óþarf-
ar. Maður fann þó alveg þegar
honum mislíkaði eitthvað, hann
kom sínum skoðunum á fram-
færi með sínum hæverska hætti,
með sínu lagi. Enginn hama-
gangur. Jónsi hefur alltaf verið
stór hluti af fjölskyldunni okkar.
Fjölskyldugersemi sem öllum
þótti vænt um, sannkölluð perla.
Það var svo auðvelt að þykja
vænt um þennan mann. Hann
fylgdist vel með sínu frændfólki
nær og fjær og þótti mjög vænt
um það, það sýndi hann með
ýmsum hætti. Jónsi lifði ein-
földu og nægjusömu lífi og
þannig vildi hann hafa hlutina.
Öll fyrirhöfn var bara óþarfi. Ef
honum var gefið eitthvað þá
þurfti hann alltaf að gefa eitt-
hvað til baka. Oftar en ekki var
fiskur, ís, konfekt eða malt
þakklætisvotturinn. Maðurinn
vildi einfaldlega vera á pari í líf-
inu og þannig skildi hann við
sig. Margir af hans samferð-
armönnum hafa sagt frá því
trausti sem hann naut. Stundum
var kallinn ekki með pening og
þá fékk hann skrifað. Alltaf kom
hann strax daginn eftir og gerði
upp sínar skuldir. Ég held að
hann sé einn fárra í þessu landi
sem hafa fengið skrifað hjá
ÁTVR. Þrátt fyrir hið fábrotna
líf þá var hann sterkur litur í
lífsmyndinni og markaði sín
spor með sínum hætti. Síðustu
daga hafa fjölmargar skemmti-
legar sögur sprottið upp sem
lifa munu um ókomna tíð. Eitt-
hvað sem fylgir hans góða orð-
spori. Seinustu árin fór hann
allra sinna ferða á lítilli raf-
skutlu þar sem hann tók þátt í
mannlífinu í Eyjum. Sitja á
kaffihúsi, spjalla við fólk og
fylgjast með gaf honum mjög
mikið. Í ófá skipti fékk maður
heimsókn eða símtal og var
dreginn á kaffihús í smá spjall.
Jón Bergvinsson