Dagblaðið Vísir - DV - 23.04.2010, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 23. apríl 2010 HELGARBLAÐ
Einn af hverjum tíu íslenskum drengjum verður fyrir kynferðislegri misnotkun. Stundum eru karlmenn gerendur, stund-
um konur. Helgarblað DV ræddi við þrjá
hugrakka karlmenn sem hafa skelfilegar
sögur að segja. Einn viðmælenda blaðsins segir óþolandi
að karlkyns fórnarlömb kynferðisofbeldis séu stimplaðir
gerendur. Um 17% barna á Íslandi verða fyrir kynferðislegu
ofbeldi. Samtökin Blátt áfram blása til átaks gegn kynferðis-
legu ofbeldi gegn börnum og hvetja alla til að tala opinskátt
um misnotkun því það sé þögnin sem drepur.
Var refsað fyrir
að segja frá
Íslenskur karlmaður sem varð fyrir kynferðislegu of-
beldi þegar hann var barn vildi helst deyja þar til hann
fékk viðeigandi hjálp.
Ég var fjögurra, fimm ára þegar ég varð fyrir kynferðisof-
beldi,“ segir íslenskur karl-
maður sem vill ekki láta nafns
síns getið en verður kallað-
ur Óli í þessu viðtali. Sem
barn bjó Óli ásamt fjölskyldu
sinni í Njarðvíkum, í afar lít-
illi íbúð. Hann segir alls kyns
menn hafa vanið komur sín-
ar á heimilið og að einn þeirra
hafi borgað honum fyrir kyn-
ferðislega greiða. „Maður var
auðveld bráð. Við áttum enga
peninga en þarna fékk ég seðla.
Þetta komst svo upp þegar pen-
ingarnir fundust. Þá sagði ég
frá en var sagður ljúga og var
refsað harkalega fyrir,“ segir
Óli en bætir við að móðir hans
hafi verið sú eina sem hafi trú-
að honum. „Hennar viðbrögð
voru á þann veg að hún trylltist
og ég gerði mér ekki grein fyr-
ir því fyrr en mörgum árum síð-
ar að líklega hefur hún lent í ein-
hverju sjálf.“
Misnotkunin hætti þeg-
ar Óli flutti frá Njarðvík en þá
var skaðinn skeður. Hann gat
ekki einbeitt sér í skóla, lenti
í einelti og óreglu. „Ég átti
mjög erfitt með að tengj-
ast fólki og sá lítinn tilgang
með lífinu. Ég harkaði af
mér og var tilfinningalaus
gagnvart öllu. Svona gekk
þetta í átta, níu ár. Ég upp-
lifði mikla sjálfseyðingar-
hvöt og vildi helst deyja,
hafði sífelldar
sjálfsvígshugs-
anir og lang-
aði ekkert að
vera til, fannst ég heimskur og vitlaus
– skíturinn undir skónum hjá öðrum.“
Gat ekki skipt um bleiu
Í dag hefur Óli verið edrú í 26 ár sem
hann segir hafa bjargað lífi sínu. „Ég
ákvað að hvíla mig á drykkjunni og
fór í meðferð en í sporakerfinu var ég
ekki að ná sama bata og aðrir. Ég var
alltaf hræddur, gifti mig og klúðraði
því og vissi ekkert hvernig mér átti að
líða,“ segir hann og bætir við að þeg-
ar hann hafi orðið faðir hafi hann far-
ið að gruna að það væri eitthvað al-
varlegt að honum. „Ég gat ekki skipt
um bleiu á börnunum mínum. Fannst
eins og ég væri að gera eitthvað rangt.
Á AA-fundi sagði ég frá hvernig mér
leið og var vísað til sálfræðings. Þar var
ég spurður af hverju í ósköpunum ég
væri að ræða eitthvað sem gerðist fyr-
ir langa löngu. Hvaða máli þetta skipti
í dag,“ segir Óli og bætir við að slíkur
hafi hugsunarhátturinn verið þarna
árið 1988.
Á AA-fundinum var kona frá Stíga-
mótum sem benti honum á að van-
líðanin gæti stafað af kynferðislegri
misnotkun í æsku og nokkrum árum
síðar kynntist Óli manni, einnig í
gegnum AA, sem líka hafði orðið fyrir
ofbeldi í æsku. „Við fórum að spjalla
og fengum tvo aðra með okkur og
ákváðum að hittast einu sinni í viku
til að ræða um hlutina. Smám saman
fór mér að líða betur og ég hætti að
vera hræddur.“
Þremur árum síðar hafi hann feng-
ið símtal frá ókunnugum karlmanni
sem hafði heyrt af honum og hans
lífsreynslu. „Sá var kominn á grafar-
bakkann en vissi að mér hefði tek-
ist að vinna í mínum málum og við
fórum að hittast ásamt öðrum,“ seg-
ir Óli en þarna var komið upphafið
að SASA, félagsskap karla og kvenna
sem hafa orðið fyrir kynferðislegu of-
beldi.
Vonar að gerandinn sé dauður
Óli segir að líf hans hefði líklega orðið
öðruvísi hefði hann fengið hjálp fyrr.
„Ég hefði orðið allt annar maður og
hefði örugglega menntað mig meira. Í
dag lifi ég ennþá með afleiðingunum
af þessu. En ef ég stunda fundi SASA
og vinn í sjálfum mér er ég fínn. Þessi
vinna byggist hvorki á hatri né hefni-
girni. Ég er að vinna fyrir sjálfan mig
en ég er búinn að misþyrma mér lengi,
andlega og líkamlega.“
Aðspurður segist hann hafa hitt
kvalara sinn einu sinni síðan atvikið
átti sér stað. „Ég fékk nánast tauga-
áfall þegar ég sá hann og skildi ekk-
ert í þessum viðbrögðum mínum. Mig
langaði einfaldlega að drepa hann og
kveikti á ekki af hverju. Ég hef ekki séð
hann síðan og vona bara að hann sé
dauður. Ég hata hann ekki en veit að
hann hélt áfram sinni hegðun.“
Eftir áralanga baráttu er líf Óla
komið á rétt ról. „Ég er búinn að vera
með sömu konunni í 11 ár og á með
henni tvö börn og hef ekki upplif-
að sama vandamál með þau. Ég veit
að ef ég hefði ekki tekist á við vanda-
málið væri ég einn í dag og það væri
ekki skemmtilegt líf að vera aleinn
með gremjunni. Ef maður gerir ekkert
í þessum málum versnar líðanin með
aldrinum. Við þurfum að opna um-
ræðuna um kynferðislegt ofbeldi og
sýna fólki að það er leið út. Þeir sem
hafa orðið fyrir kynferðislegu ofbeldi
verða að ræða málin við fólk sem það
treystir auk þess sem það er vel tekið
á móti nýliðum hjá SASA. Við verðum
að bjarga eigin lífi en til þess þarf að
stíga stór skref.“ indiana@dv.is