Dagblaðið Vísir - DV - 26.11.2010, Blaðsíða 32

32 viðtal 26. nóvember 2010 föstudagur
Ég er ógeðslega lokuð og ég er rosalega bæld,“ segir Lára Björg Björnsdóttir sem stillti sér upp með kórónu og borð-
ann sem hún fékk þegar hún var kosin
ungfrú 10. bekkur í Árbæjarskóla fyr-
ir kápuna á Takk útrásarvíkingar! Hún
segir frá bókinni, baráttunni og lífinu
sem er svo allt öðruvísi í dag en hún
hefði nokkurn tímann getað ímyndað
sér. Hún sem ætlaði að verða gift, fimm
barna móðir í stóru húsi með girð-
ingu og baka allan daginn með svuntu
býr ein með níu ára gömlum syni sín-
um sem er með einhverfu. Í stað þess
að læra sálfræði eins og hún ætlaði sér
fór hún í sagnfræði, bara af því að fað-
ir hennar fór línuvillt þegar hann skráði
hana í skólann. En í stað þess að svekkja
sig á draumum sem hafa aldrei ræst og
hún hefur gefið upp á bátinn reynir hún
að gera hvern dag skemmtilegan. Húm-
or er hennar vopn.
„Það er vörn í því, ég veit það alveg.
Ég er búin að lesa allar sálfræðibækurn-
ar um það en ég get ekki látið eins og
þetta snerti mig ekki. Þetta snertir mig
allt. Ég er ótrúlega viðkvæm og það er
rosalega margt sem mér þykir óþægi-
legt. En ef ég notaði ekki húmor myndi
ég missa vitið.“
Eyðir lífinu ekki í eftirsjá
„Lífið á það til að falla í ákveðna rút-
ínu. Ég fer í vinnuna, búðina, kem
heim og set í þvottvél og svona geng-
ur þetta. Þess vegna reyni ég að gera
hversdagslega hluti skemmtilega með
húmor. Eins reyni ég að pirra mig ekki
á aðstæðunum og forðast að eyða ork-
unni í það að þola ekki eitthvern eða
eitthvað. Ég reyni bara að gera gott úr
því sem ég hef því ég hef svo margt. Ég
hljóma kannski eins og Pollýanna en ég
á mér drauma sem hafa ekki ræst og ég
get ekki farið í gegnum lífið og verið að
pirra mig á því sem gerðist aldrei, velta
mér upp úr því að ég hefði viljað fara til
Bandaríkjanna í framhaldsnám og allt
það. Kannski verður lífið bara svona,
kannski gerist ekkert meira og þá verð
ég bara að gera gott úr því sem ég hef.
Jafnvel þótt ég eignist aldrei fimm börn.
Það er líka allt í lagi. Ég vil allavega ekki
eyða mínu lífi í eftirsjá eftir einhverju
sem aldrei varð. Lífið kemur fyrir og þá
verð ég að taka því, spila með.“
Næstum allt satt
Bókin byggir á ævibrotum úr lífi henn-
ar og hefst á því þegar það voru óeirð-
ir fyrir utan Landsbankann og víkinga-
sveitin tók sér stöðu á skrifstofu hennar.
Rauði þráðurinn er atvik sem hentu
hana á síðustu tveimur árum en síð-
an leitar hún aftur í fortíðina til að út-
skýra viðbrögð sín við þeim. „Ég segi
ekkert allt en ég segi sumt. Ég reyni að
vera persónuleg og það eru kaflar í bók-
inni sem fjalla um það hvað mér leið
rosalega illa þegar ég missti vinnuna.
Ég skrifaði þá með tárin í augunum og
fleiri kafla. Þannig að ég er ekki bara að
djóka eða að búa til djókaðstæður í öllu
sem gerist.“
Það hjálpaði henni að skrifa bara
fyrir sjálfa sig. Hún gerði aldrei ráð fyrir
því að bókin yrði gefin út á endanum.
„Ég sá það aldrei þannig fyrir mér. Ég
skrifaði hana eins og enginn myndi lesa
hana og þegar bókin kom út, ég mátti
alveg vita það að hún væri að koma út
fyrst hún var farin í prentun, þá brá mér
þegar ég áttaði mig á því hvað ég átti
erfitt með að svara fyrir hana. Hvað er
þetta eiginlega? Er þetta ævisaga mín
síðustu tvö árin? Ég gat ekki svarað því.
En þetta er ekki skáldsaga. Þetta er um
mig og nánast allt er satt.“
Tætingslegt tímabil
Bókina skrifaði Lára að mestu á næt-
urnar. Hún komst aldrei almennilega í
gang fyrr en sonur hennar var sofnað-
ur og allt var fallið í ljúfa löð. „Þá fannst
mér ég mega skrifa. Ég var alltaf að
reyna að nýta tímann betur og byrja á
morgnana en það bara gerðist ekkert.
Þannig að ég skrifaði frá klukkan ell-
efu á kvöldin og til þrjú á næturnar og
vaknaði síðan með honum klukkan sjö.
Þannig að ég var orðin svolítið þreytt
undir lokin. Þetta var tætingslegur tími
en þetta hafðist samt. Ég var svona tvo,
þrjá mánuði með bókina. Ég byrjaði í
lok maí en gafst upp. Ég var alltaf að gef-
ast upp á leiðinni en síðan fór þetta allt
í einu að ganga betur. Þá varð þetta fyrst
gaman, þegar ég fór að sjá fyrir endann
á þessu. Mér hefði aldrei dottið í hug að
skrifa bók ef ekki hefði verið fyrir Senu.
Þeir hringdu í mig og báðu mig um
þetta. Til að byrja með vísaði ég því frá
mér en þeir peppuðu mig upp í þetta.
En mér finnst þetta ennþá óraunveru-
legt. Mér líður rosalega asnalega í þessu
hlutverki. Finnst fáránlegt að fara í við-
töl, finnst fáránlegt að fólk sé að lesa
bókina og líður eins og fólk sé að ljúga
að mér þegar það segir að ég sé fynd-
in. Mér líður eins og þetta sé allt einn
brandari en á sama tíma þykir mér
þetta rosagaman. Ég gæti alveg hugsað
mér að gera þetta aftur. Ég er með fullt
af hugmyndum og verð bara að finna
réttu útfærsluna, hvort ég skrifi skáld-
sögu eða hvað.“
Var algjör skræfa
Í æsku var Lára Björg lítið fyrir það að
trana sér fram og segir að pabbi henn-
ar hafi fyrst uppgötvað að hún kynni
að tala þegar hann tók fyrir munninn
á Birnu Önnu systur hennar sem er
tveimur árum eldri en hún og sá alla-
jafna um að tala fyrir þær systur. „Ég
var frekar róleg. Ég var rosalega mik-
il skræfa. Ég þorði aldrei að stelast til
þess að gera eitthvað og fór aldrei í bæ-
inn. Ég laug heldur aldrei að mömmu
og pabba. Ég man að sumar stelpurnar
í bekknum hikuðu ekki við það að segj-
ast ætla að gista hjá vinkonu sinni en
fóru svo í bæinn. Ég þorði það aldrei.
Með aldrinum hef ég kannski lært
að taka sénsa og gera eitthvað. Samt
ekki. Ég á ekki auðvelt með að ögra
þótt ég segi það sem mér finnst. Ef ég
er að skrifa um eitthvað málefni tek ég
mig alltaf í gegn í leið-
inni. Eins og um daginn
þegar ég ætlaði að skrifa
um það hvað vinkonur
mínar væru óstundvísar
og óþolandi. Mér fannst
ég ekki geta það þannig
að ég tók þann pólinn í
hæðina að ég væri óeðli-
lega stundvís og hvað
þeim þætti ég óþolandi.
Ég vonaði auðvitað að
fólk myndi átta sig á því
hvað ég væri vönduð en
síðan áttaði ég mig á því
að ég er eiginlega bara
óþolandi þegar ég er alltaf mætt fimm
mínútur í og alltaf að skamma þær. Oft-
ast enda ég með því að gera bara grín
að mér.“
Álit annarra skiptir máli
Hún getur ekki hugsað sér að lenda
í ritdeilum við fólk. „Ég myndi aldrei
vilja að aðrir skrifuðu gegn mér. Þannig
að mér dettur ekki í hug að vera í ein-
hverju karpi við fólk úti í bæ. Ef fólk
væri að skrifa gegn mér myndi ég hætta
þessu. Ég vil ekki að neinn annar geri
grín að mér. Ég er búin að gera grín að
mér og gerði það áður en einhver ann-
ar gæti gert það,“ segir hún hlæjandi. „Í
alvöru.“
Álit annarra skiptir
auðvitað máli. „Ég held
að það skipti alla máli
að fólki líki við það sem
þeir eru að gera. Auðvit-
að skilja ekki allir hvert
ég er að fara með þessu.
Sumir halda í alvörunni
að ég sé að meina þetta
með ungfrú 10. bekk og
tala bara um það hvað
ég sé sæt og í fallegum
kjól á myndinni. Ég ber
alveg virðingu fyrir því.
En ég myndi ekki kjósa
að stór hluti þjóðarinn-
ar hataði mig þótt það þurfi ekki öllum
að líka við mig. Ég þoli ekki neitt sjálf,
svo hvað get ég sagt? En ég held að það
sé alltaf gott að hafa umburðarlyndi.
Að hugsa um það hvernig öðrum líð-
ur. Ef þú vilt ekki að einhver sé vond-
ur við þig þá skalt þú ekki vera vondur
við einhvern annan. Ekki láta eins og
þú megir segja allt en svo megi enginn
segja neitt við þig. Það er góð grund-
vallarregla í lífinu að vera ekki vond-
ur við neinn. Vera ekki leiðinlegur við
fólk. Það er bara leiðinlegt. Án þess að
ég fari að hljóma eins og sjónvarps-
predikari.“
Ungfrú 10. bekkur
Hún hallar sér aftur í sófanum. Við sitj-
um í stofunni heima hjá henni sem er
full af gömlum tekkhúsgögnum sem
hún erfði frá afa sínum og ömmu, enda
segist hún aldrei hafa keypt sér hús-
gagn. Sófinn er sennilega einn sá þægi-
legasti sem um getur, grænn fínflau-
elssófi sem Lára sekkur ofan í á meðan
hún talar. Þetta með ungfrú 10. bekk
er bara djók. „Jú, ég varð ungfrú 10.
bekkur en það er djók að vera alltaf að
hamra svona á því. Ég er að vísa í það
að það er alltaf hamrað á því sem er
tengt útlitinu. Ef kona tók þátt í Ungfrú
Norðurlandi er enn talað um það þegar
hún er orðin fimmtugur hagfræðingur
með doktorsgráðu. En ég var líka bara
að reyna að vera fyndin. Mér fannst
eitthvað fyndið við það að vísa alltaf til
þess að ég hefði verið ungfrú 10. bekk-
ur eins og það sé það eina sem ég hef í
dag.“ Hún hlær. „Sem er kannski alveg
rétt,“ segir hún enn hlæjandi svo tárin
streyma fram úr augunum. „Djók. Ég er
samt ekkert endilega að deila á fegurð-
arsamkeppnir. Ég hefði alveg viljað vera
ungfrú Ísland. Djók. Ég er að grínast. En
í alvörunni, þá virkar þetta kannski sem
Ég myndi
missa vitið án
húmorsins
Lára Björg Björnsdóttir segir frá því í viðtali við Ingibjörgu Dögg Kjart-
ansdóttur hvernig húmorinn hefur hjálpað henni í gegnum erfiðar aðstæð-
ur en hún missti báða afa sína á sama ári og hún skildi við eiginmanninn og
sonur hennar var greindur einhverfur. síðan hefur sorgin alltaf fylgt henni
og samviskubitið nagað hana. En þar sem hún er bara ein hefur ekkert
annað komið til greina en að standa sig. Halda áfram og gera betur. Jafnvel
þótt hún þurfi þá að herða sultarólina og gefa draumana upp á bátinn. Lífið
er öðruvísi en hún ætlaði en það er engu að síður skemmtilegt.
Ég geng í fötum
sem eru næstum
því götótt, eða
þú veist, ég hætti
því sem er ekki á
meðal þess allra
nauðsynlegasta.