Dagblaðið Vísir - DV - 26.11.2010, Blaðsíða 33

föstudagur 26. nóvember 2010 viðtal 33
ádeila á fegurðarsamkeppni en ég er
meira að deila á mig. Ég hef aldrei sagt
við neinn í alvörunni að ég hafi verið
ungfrú 10. bekkur en ég hef samt alveg
sagt frá því og ég er að gera grín að því.
Að ég skuli spá í þetta. Ég var ekki einu
sinni ungfrú Árbæjarskóli. Það var önn-
ur stelpa í mínum árgangi. Ég var ekki
einu sinni aðal. Það var ekkert sérstak-
lega flott að vera ungfrú 10. bekkur en
ég var það samt. Ég var valin ...,“ hún
lýkur máli sínu með þungu dæsi. „Oh!“
Ofvernduð af pabba
Síminn hringir. „Þetta er pabbi. Hann
er að passa fyrir mig. Núna er hann að
hringja og segja mér að hann hafi sótt
Bjössa, gefið honum skyr og slátursneið
og að hann komi klukkan fimm. Hann
er búinn að hringja í mig þrisvar í dag til
þess að segja mér að hann komi klukk-
an fimm. Ég ætla ekki að svara,“ segir
hún ákveðin og situr sem fastast. „Ég
svara honum ekki alltaf en hann hringir
bara þangað til ég svara.“
Þeir sem hafa lesið pistlana henn-
ar á Pressunni ættu að kannast við
þessa lýsingu á pabba hennar. „Hann
ofverndar okkur systur og það brýst út
í endalausum símtölum allan sólar-
hringinn. Ég er ekki að ýkja neitt. Þvert
á móti dreg ég úr ef eitthvað er. Hann er
alltaf að hringja og passa upp á mig. En
svo man hann ekki hvenær ég á afmæli.
Þetta er mjög ýkt hjá honum og það er
mjög fyndið.“
Trylltari í dag
Lára fæddist í Vestmannaeyjum þar
sem faðir hennar starfaði sem tann-
læknir. Fjölskyldan flutti svo til höfðu-
borgarinnar þegar Lára var eins árs og
til Bandaríkjanna þegar hún var fjög-
urra ára. Þar voru þau í þrjú ár „... og
þess vegna elska ég Bandaríkin. Syst-
ir mín býr úti í New York núna. Hún er
búin að vera þar í um fjögur ár. En við
erum mjög líkar, bæði í útliti og fasi. Við
vorum alltaf þægar þegar við vorum
litlar og sögðum aldrei neitt. Ég held að
við séum aðeins trylltari í dag. En við
erum mjög nánar. Við erum það öll.
Foreldrar mínir voru alltaf að segja
okkur að við gætum gert allt sem við
vildum gera og studdu vel við okk-
ur. Það hefur örugglega hjálpað okk-
ur hvað mamma og pabbi eru stolt af
okkur og ánægð með okkur. Þau standa
alltaf með okkur. Ég get alltaf leitað til
þeirra í vandræðum. Það er mjög mik-
ilvægt.“
Dýrsleg sjálfsbjargarviðleitni
Hún á samt pínu erfitt með að leita til
annarra í vanda. „Það væri kannski
betra ef ég myndi stóla meira á þau en
ég er ekki þannig týpa að ég geti komið
með blæðandi sár og beðið um hjálp. Af
því að í lok dags er ég bara ein með son
minn. Ég er líka oft ein. Mér finnst fínt
að greiða úr mínum málum með sjálfri
mér. Ég vil ekki vera með neitt vesen. Ég
ber ábyrgð á mér og syni mínum. Við
erum bara tvö og þótt það geti verið ve-
sen og sé oft erfitt finnst mér betra að
vita að ég geti gert hlutina ein. Kannski
hljómar það kalt, eða eins og ég sé að
reyna að vera duglegri en ég er, en ég
verð að vita það að ég geti séð um okk-
ur. Af því að ég hef bara mig. Ég verð að
geta framfleytt okkur og séð um allt.
Það gengur auðvitað misvel,“ segir hún
og hlær létt, „en það gengur samt alltaf
upp á endanum. Það hefur ekki komið
til greina að lenda í vandræðum. Ég hef
frekar skorið verulega niður. Ég geng í
fötum sem eru næstum því götótt, eða
þú veist, ég hætti því sem er ekki á með-
al þess allra nauðsynlegasta. Ég get ekki
beðið aðra um aðstoð því þá hefur mér
ekki tekist að sjá um þetta sjálf og hvað
gerist þá ef aðstoðin er ekki í boði einn
daginn? Mér finnst það óþægileg til-
hugsun. Ég verð að treysta á mig.“
Það var því mikið áfall þegar fyrir-
tækið sem hún vann hjá fór á hausinn
í maí. „Ég sagði upp störfum hjá Lands-
bankanum þegar mér var boðið starf
hjá alþjóðlegu tölvufyrirtæki sem fór
síðan á hausinn. Mesta sjokkið var að
ég fékk engan uppsagnarfrest. Þannig
að ég varð allt í einu tekjulaus. Sem bet-
ur fer átti ég smá varasjóð sem við gát-
um lifað á. Ég er alltaf með plan b. Það
er hluti af því að sjá um mig sjálf að sjá
fyrir áföllunum. Þetta er einhver dýrs-
leg sjálfsbjargarviðleitni.“
Í fangelsi hugans
Eftir að Lára missti vinnuna hékk hún
og vorkenndi sér í tvær vikur áður en
Sena hringdi og bað hana um að skrifa
þessa bók. „Það var ágætis heilun í því
en ég var samt svo niðurbrotin og súr
að mér fannst ég ekki geta þetta. Þannig
að ég vísaði þessu frá mér en ákvað svo
að láta slag standa. Mér fannst samt erf-
itt að hafa ekki öryggi skrifstofunnar og
vera bara heima að skrifa. Það er ekkert
frelsi í því að vera frílans. Ég hélt að það
yrði æðislegt en í hvert skipti sem ég
slakaði á hugsaði ég um það sem ég ætti
frekar að vera að gera og það hélt mér
í fangelsi hugans. Ég veit ekki hvernig
ég get lýst því, en ef það liðu til dæmis
þrír dagar án þess að ég skrifaði staf leið
mér eins og ónytjungi.
Núna er ég farin að vinna hálfan
daginn á skrifstofunni á Pressunni. Mér
finnst það gaman. Ég er miklu meiri rit-
ari í mér en blaðamaður þannig að ég
er ekkert æst í það að fara á fréttavakt-
ir aftur,“ segir Lára sem vann um skeið
sem blaðamaður á Fréttablaðinu og
Nýju Lífi. „Ég kann vel við mig í svona
rútínu og er alveg sama hvað ég geri. Ég
vil ekki vera útkeyrð eftir daginn held-
ur vil ég hafa orku til þess að taka vel
á móti syni mínum þegar hann kem-
ur heim. Ég vil geta verið til staðar fyr-
ir hann.“
Áföll á áföll ofan
Hún hlær þegar hún segir að á hverjum
degi þurfi hún að takast á við aðstæður
sem henni þykja erfiðar. „Ég fer ekkert í
gegnum allt á hnefanum. Það er margt
sem mér þykir erfitt. Ég hef áhyggjur
af öllu og er rosalega stressuð týpa. En
ég reyni samt að vera hress og ánægð
með það sem ég hef. Vera þakklát. Þeg-
ar eitthvað alvarlegt kemur upp á reyni
ég að hugsa svona. Muna að þegar ég á
hræðileg ár þar sem allt dynur á mér,
dauðsföll, veikindi og annað, að það er
ekkert meira lagt á mig en ég þoli og ég
lifi þetta allt af. Þetta verður allt í lagi.“
Fyrir fimm árum fór Lára í gegnum
skilnað, fékk greiningu á son sinn og
flutti heim frá Brussel vegna einhverf-
unnar og missti báða afa sína. Það tek-
ur enn á Láru að rifja þetta ár upp. Þeg-
ar hún er spurð hvort það hafi einhver
verið til þess að halda utan um hana
svarar hún neitandi. „Bara ég. Ég veit
ekki hvernig ég komst í gegnum þetta
allt. Það var bara ekkert annað í boði.
Ég þurfti að vera til staðar fyrir Bjössa.
Ég hef bara mig. Það eiga allir nóg með
sig og sitt líf. Þótt fólk sé mér náið er það
önnum kafið og þarf að glíma við eigin
vandamál. Þannig að ég þarf að sjá um
okkur tvö og ég þarf bara að vera nógu
dugleg. Ég styrkist inni á milli en síðan
koma tímar þar sem mér líður eins og
þá. Það getur hellst yfir mig hvar sem er
og hvenær sem er, stundum þegar ég er
að fara í vinnuna eða bursta tennurn-
ar hellist þetta allt yfir mig. Það er þetta
sorgarferli. Það er alltaf í mér. Ég reyni
að vera dugleg en síðan finn ég allt í
einu fyrir þessu. Kannski bara í stutta
stund, eftir fimm mínútur er þetta
stundum liðið hjá.“
Erfiðast að vita ekki hvað er að
Áður en Bjössi fékk greiningu leið hon-
um ekki vel. Hann var orðinn fjögurra
ára og var ekki byrjaður að tala og átti
við alls kyns hegðunarvandamál að
stríða. „Það sást bara að eitthvað var
að. Svo fékk hann þessa greiningu.
Síðan hefur hann blómstrað. Hann er
ótrúlega fyndinn, skemmtilegur, sjálf-
stæður og bara æði,“ segir hún einlæg.
„Honum gengur rosalega vel í Mela-
skóla og það sést ekki á honum að hann
sé eitthvað öðruvísi en hinir krakkarn-
ir. Enda fær hann þann stuðning sem
hann þarf.
Ég held að það versta fyrir foreldra
barna með sérþarfir sé að vita ekki hvað
er að. Sum börn eru á gráu svæði og
fá aldrei greiningu og ég held að þá sé
mun erfiðara að fá svör og geta tekist á
við vandann. Þetta var erfiðara þegar
hann var yngri og við vissum ekki hvað
var að. Honum leið ekki vel.
En ég er þannig að ég ofvernda
hann. Ég vona að ég sé góð mamma
en ég veit það ekki. Ég er pínu stressuð.
Eiginlega rosalega hysterísk. Ég er eins
og pabbi með þetta, ég er alltaf hrædd
um að það komi eitthvað fyrir hann
þannig að ég leiði hann alltaf hvert sem
við förum. Meira að segja inni í búð. Ég
fæ alveg sting í magann ef ég sé hann
ekki. Hann er eina barnið mitt. Það
eina sem ég hef. Þannig að ég er svolítið
tryllt í því að ofvernda hann. Samt hefur
aldrei neitt komið fyrir hann og ég hef
enga ástæðu til að láta svona, aðra en
bara uppeldið. Ég á föður sem hagar sér
svona í tíunda veldi.“
Ég myndi
missa vitið án
húmorsins
framhald á
næstu sÍÐu
Muna að þegar ég á hræðileg ár
þar sem allt dynur á mér,
dauðsföll, veikindi og
annað, að það er ekkert
meira lagt á mig en ég
þoli og ég lifi þetta allt
af. Þetta verður allt í lagi.
m
yn
D
ir
s
ig
Tr
yg
g
u
r
a
ri