Gerðir kirkjuþings - 1999, Síða 8

31. Kirkjuþing 1999.
Kirkjuþing 1999 haldið í safnaðarheimili Háteigskirkju í
Reykjavík dagana 11. til 20. október.
Sunnudagskvöldið 10. október 1999 kl. 20:00 var messa í Dómkirkjunni í Reykjavík.
Karl Sigurbjömsson, biskup íslands, þjónaði fyrir altari ásamt dómkirkjupresti, sr. Jakobi
Ágústi Hjálmarssyni. Sr. Dalla Þórðardóttir prófastur. predikaði. Sönghópur Kirkjuhússins
leiddi almennan söng. Haukur Guðlaugsson, söngmálstjóri þjóðkirkjunnar lék á orgel.
Kanga-kvartettinn söng.
Kirkjuþing var sett mánudaginn 11. október kl 10.00.
Við setninguna fór fram helgihald þar sem sunginn var sálmur og þrjú böm bám inn
kross, biblíu og tvö kertaljós, sem biskup tók við.
Ávarp biskup íslands, Karls Sigurbjörnssonar.
Herra forseti, heiðraða kirkjuþing. Verið velkomin til starfa. Ég þakka messuna í Dóm-
kirkjunni í gærkvöldi. Það er gleðilegt að sjá hve vel miðar og vel hefur til tekist með
endurbætur kirkjunnar og við gleðjumst og fögnum öll yfir því. Ég þakka eftinninnilega
prédikun séra Döllu Þórðardóttur og öllum þeim sem lögðu sitt fram við ffamkvæmd
messunnar og Kanga-kvartettinum sem flutti okkur hljóma af kristniboðsakrinum til að
minna okkur á skyldur okkar við það fólk sem þar er og það starf sem þar er unnið.
Senn munum við standa við aldaskil og árþúsundamót. Spumingin leitar á: Hvað ber
framtíðin í skauti sér? Þó er sú spuming eiginlega meiningarlaus nema þá sem íhugun sam-
tímans, skoðun þeirra afla sem nú eru að verki á vettvangi og spumingin út frá því: Hvar
erum við á vegi? Hvert stefnir? Hvert vil ég halda?
Mér koma í hug orð mannvinarins og hugsuðarins Alberts Schweitzers þegar hann
sagði: „Það sem ég veit gerir mig bölsýnan. Það sem ég vil og vona gerir mig bjartsýnan.“
Hvað vitum við um stöðu kirkjunnar í dag? Við getum öll lagt okkar mat á það og
dregið okkar ályktanir. Víst er að þjóðkirkjan er sterk. Færa má gild rök fyrir því að ís-
lenska þjóðkirkjan hafi sjaldan verið sterkari sem stofnun en einmitt nú. Sjaldan hefnr hún
notið eins almennrar þátttöku, aldrei verið eins auðug og nú, hvort heldur af jarðneskmn
gæðum eða mannauði. Að vísu hefur hún á síðari árum misst sóknarböm til annarra trúfé-
laga og teljast nú innan við 90 af hundraði þjóðarinnar innan vébanda hennar. En jafnframt
hefur staða hennar lítt haggast hvað varðar hlutfall bama sem færð eru til skímar, ung-
menna sem fermast í þjóðkirkjunni. Kirkjulegum hjónavígslum fjölgar og nær allir eru enn
kvaddir hinstu kveðju með helgisiðum þjóðkirkjunnar. Aldrei hafa prestar hennar verið eins
önnum kafnir við að mæta óskum samfélagsins um margvíslega þjónustu, sálgæslu, and-
lega leiðsögn, helgar athafnir, fræðslu. Ég vil þakka prestunum sem vinna svo ómetanlegt
starf í sóknum landsins og sérþjónustuprestunum og djáknum, tónlistarfólki og öllu öðru
starfsfólki kirkjunnar, sóknamefndum og trúnaðarmönnum. Aldrei hefur þjóðkirkjan notið
eins mikils mannafla menntaðs fólks og nú. Sjaldan hefur samfélagið borið eins miklar
væntingar til kirkjunnar til góðra verka og allt þetta ætti að fylla okkur bjartsýni andspænis
framtíðinni. En við vitum samt meir. Við þykjumst sjá önnur tímanna tákn, jafnvel váboða
við sjóndeildarhring.
Hnattvæðingin hefur þegar breytt heiminum og ekki er séð fyrir endann á því. Upp-
lýsingaþjóðfélagið með netvæðingu sinni hefur rofið flesta þá múra sem áður voru ókleifir
4