Skírnir - 01.04.1989, Page 211

SKÍRNIR
TÍMINN OG VERÖLDIN
205
sem þeir falla eru þeir alltaf jafn óviðbúnir fallinu. Að þessu leyti minna
þeir einna helst á bjartsýnisafglapa Sigfúsar, þá sem neita að horfast í augu
við staðreyndir lífsins.
Ævinlega sama sveifla
frá sumri til vetrar
frá morgni til kvölds
Til marks um fánýti upprisunnar?
Við þreytum stjarneyg klif að nýju falli
úr hvirfli ljóss í myrkur
Ævinlega
jafn óviðbúin því
að allt er hverfult.
Af þessu ljóði Hannesar mætti ef til vill draga þá ályktun að skáldið teldi líf
mannsins einkennast af sama tilgangsleysinu og fram kemur í hugleiðing-
um Sigfúsar um snillingana. Maðurinn sveiflist eins og pendúll í klukku
heimsins, hafi enga stjórn á lífi sínu, uppskeri engan árangur erfiðis síns.
Gegn þeirri hugmynd mælir hins vegar ljóðið „Fyrirburður úr djúpinu“
(bls. 31). Þar er maðurinn einn með sjálfum sér, dorgar í djúp sálar sinnar,
líkt og Jónas Hallgrímsson áður fyrr eða mælandinn í „Vængjaslætti" Sig-
fúsar Daðasonar.
Og armur þinn vegur
og vegur
lóð efans . . .
Þá lýstur þig gleðin!
Þannig verður einstaklingurinn sjálfur - og skáldskapurinn - uppspretta
lífshamingjunnar. Maðurinn getur þó einnig lært margt af náttúrunni um
það hvernig lífinu verði best hagað, bæði af tryggð hestsins við átthagana,
grónum burstum og gömlu fólki, og af bjartsýni trjánna sem láta storminn
aldrei buga sig en teygja greinarnar móti himninum jafnskjótt og vindinn
lægir. Von Hannesar - líkt og bjartsýni Sigfúsar - felst þannig í því smáa
sem menn veita almennt ekki athygli eða hafa misst sjónar af. Atómskáldin
rísa með öðrum orðum greinilega undir nafni sem yrkjendur atómsins -
frumeindar tilverunnar.
IV
Hér að framan var leitast við að skoða í almennu samhengi tilvísun Sigfúsar
í orð Konráðs Gíslasonar: „Gefðu mjer veröldina aptur, Jónas minn!“ En