Skírnir - 01.04.1989, Page 226

220
BALDUR GUNNARSSON
SKÍRNIR
Til hvers þarf maður að hlusta endalaust á þessar niðurbældu fermingar-
drengjaraddir?
Fleira mætti tína til: Til hvers er Grímur nefndur Grímur Hermundsson
fullu nafni sínkt og heilagt og faðir hans Hermundur Jónsson fullu nafni og
vinur hans fullu nafni Tumi Sigurðarson eða Sigurður Sigurðarson eftir því
sem verkast vill, en um fram allt er það Grímur Hermundsson þangað til
sumar málsgreinar eru farnar að líkjast stafsetningaræfingum sem við Vig-
dís þurftum að glíma við í gamla daga og byggðust á setningum á borð við
þessa:
í veislunni hjá Jórunni Kristinsdóttur mátti ekki miklu muna að
Natan Gamalíelsson ofsaði sér til vansa við Þráin Kjartansson.
Og hvers vegna má fólk í bókinni varla opna munninn án þess að fylgi
ákvæðisorð líkt og í sögum Armanns Kr. þar sem enginn segir neitt án þess
að vera ýmist kankvís, lágmæltur, sposkur, kotroskinn, hugsi, glaður í
bragði, íbygginn, en þó ævinlega brosandi? Manni finnst að höfundur ætti
að treysta sínu eigin drama nægilega til að láta þetta eiga sig.
Að lokum þetta: Eg get ekki fallist á þá skoðun sem kemur fram í um-
sögn Silju Aðalsteinsdóttur um Kaldaljós (Tímarit Máls og menningar, 4.
hefti 1988, bls. 496) að fyrri bækur Vigdísar (Tíu myndir úr lífiþínu, Svart
á hvítu 1983 og Eldur og regn, Frjálst framtak 1985) séu einhversskonar
stílæfingar fyrir þetta lykilverk. Þvert á móti virðist mér þær bækur standa
framar þessari sem er í besta lagi hálffleygur fugl. Astæðan er sú að í fyrri
bókunum einbeitir Vigdís sér að því sem er hennar vopn, þ. e. hinu lýríska.
Alfrún hefur nokkuð til síns máls þegar hún talar um að það sé mikils virði
að skynja. Enda er það á sviðum hins skynræna sem listamaðurinn á sér
vígðan vettvang og ekki síst lýrikkerar eins og Vigdís Grímsdóttir. Það er
um hið skynræna sem stríðið stendur og þar gæti Vigdís sigrað ef hún ein-
beitti sér.