Skírnir - 01.04.1993, Side 18

12
HANNES SIGFÚSSON
SKÍRNIR
sortnaði snöggvast fyrir augum. Og þegar hann sá skýrt aftur var
allt breytt: Sjávarkampurinn var horfinn og við blasti rennislétt
gangbraut eins langt og augað eygði meðfram sjónum. Handan
breiðrar götunnar voru ekki lengur vinaleg smáhýsi með kart-
öflugarða og græna túnbleðla í kring heldur grár og samfelldur
steinsteypuveggur háhýsa sem teygði sig eins langt og séð varð.
- Sérðu kofann? hvíslaði læknirinn við eyra hans.
- Nei. Ekki - ekki enn, stamaði gamli maðurinn.
- Þá ökum við svolítið lengra.
Brátt sveigði vegurinn burt frá sjónum gegnum ókunnuglegt
íbúðarhverfi, en þegar það þraut tók aftur við breiðgata meðfram
sjó, og að þessu sinni voru snotur einbýlishús á aðra hönd. Gamli
maðurinn áttaði sig ekki á þessum staðháttum fremur en hinum
fyrri, en renndi þó augum meðfram ströndinni milli vonar og
ótta. Og viti menn: Framundan skaut allt í einu upp fiskhjalli og
rám með signum grásleppum milli tjargaðra kofa.
- Kannastu við þig hér? spurði læknirinn fjálglega.
- Nei. Eg ... Það er að segja ...
Hann þagnaði, því honum varð allt í einu ljóst að hann hafði
týnt bæði áttum og tímaskyni og myndi sennilega aldrei rata
heim til sín framar.
8.
- Hér býr maðurinn sem segist hafa leigt þér, sagði læknirinn
þegar þeir höfðu snúið við og voru aftur staddir á Vesturgötunni.
- Kannastu við húsið?
Nei, Teitur kannaðist hvorki við húsið né manninn sem beið
þeirra á tröppunum og lét eins og þeir hefðu þekkst lengi:
- Gaman að sjá þig aftur svona hressan! Hélt þú værir dauður
þegar þeir báru þig burt - og vildi losna við dótið þitt úr kjallar-
anum.
Maðurinn bauð þeim inn og fór á undan niður brattan stiga að
kjallaraherbergi sem var búið fábrotnum húsgögnum: Gömlum