Skírnir - 01.04.1993, Page 136
130
EIRÍKUR JÓNSSON
SKÍRNIR
... the holy men had to travel with
a lively convoy of girls destined
for the Khan's harem ... (230).
The master's answer is no less
diplomatically framed in its open-
ing sentences. „Kin Ch'u Ki, from
Si hia hien, devoted to the tao,
received lately from afar the most
high decree ... I confess that in
wordly matters I am dull, and not
succeeded in investigating the tao
... my repute has spread over all
kingdoms; but as to sanctity, I am
not better than ordinary people ...
Before this I have had several in-
vitations from the southern capi-
tal (of the Kin) and from Sung,
and have not gone. But now, at
the first call of the Dragon court
(the Mongol court), I am ready ...
The Chinese people as well as the
barbarians have acknowledged the
Emperor’s supremacy. At first I
was undecided whether I would
hide myself in mountains of flee
to an island in the sea, but I dared
not oppose the order. I decided to
brave frost and snow in order to
be once presented to the Emper-
or.“ (229-230).
tjaldþjón sinn og skipaði honum
að kalla ráðgjafann Han-Ló á sinn
fund.
„Han-Ló,“ sagði kaninn þurr-
um rómi í fyrstu skímu aftureld-
ingarinnar. „Eg hef heyrt að í
borginni Kinsæ í nánd Sjan-Tungs
séu fegurstar hórur í ríki stórkans-
ins. Taktu fimmtíu úlfalda og
fimmtíu hesta í viðbót og færðu
mér eina tylft af þeim.“
Han-Ló lagði af stað í bítið
með lest sína.
Rúmu hálfu öðru ári síðar
kom hraðboði á fund stórkansins
og færði honum svo iátandi bréf:
„Sing-Sing-Hó, ættaður frá
Ya-Ó-En, hneigður fyrir hið Eina,
hefur nýlega tekið við allra-hæstri
fyrirskipan úr fjarska. Ég hlýt að
játa fákunnáttu mína í öllum
fræðigreinum, og mér hefur ekki
heldur tekizt að grannskoða hið
Eina. Og þótt frægð mín hafi bor-
izt um mörg konungsríki stend ég
ekki framar neinum og þekki ekki
heilagleika. Áður höfðu mér bor-
izt þráföld heimboð frá konung-
inum yfir Suðrinu og konungin-
um yfir Norðrinu og öðrum kon-
ungum, en hvergi farið. En ekki
hafa mér fyrr borizt í hendur
tilmælin frá Hásæti Drekans en ég
tjái mig fúsan að gegna kallinu.
Þjóðir Kínaveldis hafa ekki síður
en villiþjóðirnar viðurkennt yfir-
ráð stórkansins. Þegar mér barst
skjalið datt mér að vísu fyrst í hug
að hverfa lengra upp til fjalla, eða
flýja út í eyjar, en þegar ég
hugsaði mig betur um ákvað ég að
láta hvorki frost né regn, hvirfil-
bylji né sandstorma, aftra mér frá