Skírnir - 01.04.1993, Qupperneq 274

268
EYSTEINN ÞORVALDSSON
SKÍRNIR
„Mýrarljós“. „Himnabréf" er þó það ljóð sem skýrast lýsir átökum við
umhverfið en er þar ekkert uppnám andans frekar en í öðrum ljóðum
bókarinnar. Fallinn engill gefur vísbendingu um einhverskonar áfall sem
ávallt getur hent því að hver og einn hefur „snöggan blett“. Þetta er líka
eina ljóð bókarinnar með margræðni í táknum og líkingum:
[...] Ég!
Með vellandi hraunkviku
í æðunum
og einn snöggan blett
bláan á brjóstinu
háifmánalaga.
Það fer vart framhjá lesanda þessarar bókar hversu mörg ljóðin eru
kveðjur til nafngreindra persóna, ort „handa“ hinum og þessum, jafnvel
hrafni, og eitt er beinlínis birt með því fororði að það sé í einkaeign
Tuma Magnússonar. Hversvegna er verið að birta slíkar prívatorðsend-
ingar á bók? Má Tumi ekki hafa sína einkaeign í friði? Þá er Kristján
Steingrímur vel að sínum mósaíkmyndum kominn (ef ég man rétt er líka
eitthvað handa honum sérstaklega í fyrri bók Lindu) en óbreyttur les-
andi hlýtur að telja þetta vera einskonar sendibréf og ekki „handa“ sér.
En þegar annarra manna bréf eru útbreidd fyrir framan mann getur mað-
ur ekki stillt sig um að hnýsast í þau en einungis eitt þeirra sýnist mér
áhugavert. Það er „Móna Lísa, þriðja mósaíkmynd handa Kristjáni
Steingrími", með skemmtilegu myndmáli og drjúgri kaldhæðni. Þetta
orkar á bréfþjóf eins og dálítið lymskuleg athugasemd um skáldskapar-
form og tjáningu. Þarna hefur Linda fundið kænlegar aðstæður til að
„toga upp úr sér“ það sem ekki er skáldskap hennar eiginlegt: „hið ljóð-
ræna Ó!“, þótt vel megi vera að ljóðið færi Steingrími Kristjáni önnur
skilaboð. Og „Farvel í lokin“ er víst kveðja til útgefanda skáldsins. Nú
má lesa í blaðaviðtali við Lindu (DV, 27. febr. 1993) að forstjóri Máls og
menningar hafi ögrað ungum skáldum með aðdróttun um að þau gætu
ekki barið saman sonnettu. Ef þetta ljóð er viðbrögð Lindu við aðdrótt-
uninni verður að telja að forstjórinn hafi nokkuð til síns máls, slíkir
formgallar eru á ljóðinu. Bókaútgefendur ættu að sjá sóma sinn í að láta
ekki háttbundin kvæði á þrykk ganga hjá sér nema þau séu hnökralaus í
forminu.
Ferskar myndhverfingar eru í mörgum ljóðum Lindu og það er
hennar styrkasta stíleinkenni. I framhaldi af fyrstu tilvitnuninni í ljóð
hennar hér að framan um skuggaleysið og hamleysið stendur í lok þriðja
næturljóðsins: