Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.04.2013, Blaðsíða 40

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 2. tbl. 89. árg. 201336
Elísabet í nemabúningnum sínum.
fengið hana þarna. Ég var ekki komin
með bandarísk hjúkrunarréttindi þegar
þetta var en bankaði samt upp á og
talaði við hjúkrunarfræðing sem sagði að
það vildi reyndar svo til að sig vantaði
hjúkrunarfræðing á kvöldvaktina. Ég
sagði henni að ég hefði ekki réttindi til
þess að vinna sem hjúkrunarfræðingur
en ég gæti kannski hjálpað eitthvað
til. Konan kom með slopp fyrir mig og
ég fór heim með barnið og fór svo að
vinna og vann þarna í heilt ár. Þetta
sjúkrahús var ekki ólíkt Hvítabandinu en
við tókum á móti fólki sem hafði slasast á
þjóðvegunum í kringum San Rafael. Það
var oft erilsamt en mér fannst ég læra
heilmikið á að vera þarna.“
Hjúkrunarfræðingarnir, sem Elísabet vann
með á sjúkrahúsinu, buðu henni að fara
með henni til Sacramento á ráðningarstöð
fyrir hjúkrunarfræðinga. Þar fékk hún
bráðabirgðaleyfi til að sinna hjúkruninni,
eftir að hafa verið á spítalanum í nokkurn
tíma. Elísabet og Arnar snéru heim eftir
árs dvöl í Kaliforníu en héldu svo aftur
til Bandaríkjanna ári síðar og settust þá
að í borginni Oakland í Kaliforníu. „Arnar
endaði með að fá vinnu á þýsku elliheimili
en áður höfðum við séð auglýsingu í
blöðunum og fórum að kanna hvort þar
væri vinnu að fá. Forstjórinn sagðist vera
nýbúinn að ráða matreiðslumanninn sem
auglýst var eftir en vantaði hins vegar
hjúkrunarfræðing og það væri sjálfsagt
að ég fengi vinnuna. Ég réð mig þangað
en Arnar endaði sem sagt á þýska
elliheimilinu. Heimilið, sem ég réð mig
á, heitir Salem Lutheran Home og er
dvalarheimili fyrir aldraða.“ Þarna vann
Elísabet á sjúkradeild og var fljótlega
sett yfir deildina. Það var verið að byggja
upp heimilið og hún segir að það hafi
verið skemmtilegt að fá að taka þátt í
uppbyggingunni, velja húsgögn, rúm og
sitthvað fleira.
„Mér fannst hjúkrunin sem slík fara
eins fram og hér heima en sjálfsagt
var eitthvað öðruvísi. Einn læknir var á
heimilinu og kom þangað vikulega og
skoðaði alla sem voru veikir, eða þá
sem ég hafði valið að hann þyrfti að
sjá hverju sinni. Fólkið gat ýmist keypt
sig inn á sjúkradeildina eða keypt hús
sem voru þarna í kringum heimilið og
nýtt sér svo þjónustuna á heimilinu. Þeir
sem voru í húsunum voru ekki veikir eins
og fólkið sem var á sjúkradeildinni þar
sem ég vann. Þetta var samt eins konar
endastöð fyrir allt þetta fólk sem var
þarna og átti eftir að vera þar það sem
eftir var. Þetta var eins og fínasta heimili,
glæsileg borðstofa í aðalbyggingunni
og þar voru dúkar og blóm á borðum
og hvítar servíettur. Fallegur garður var
í kringum heimilið. Þar voru ræktaðar
allar þær matjurtir sem við notuðum
en garðyrkjumeistarinn var japanskur.
Heimilisfólkið á Salem Lutheran Home var
um tvö hundruð talsins. Fyrirkomulagið á
heimilinu hafði ekki rutt sér til rúms hér á
þessum tíma þótt það sé nú orðið breytt.
Áhersla var lögð á að þetta væri heimili
en ekki stofnun.“
Slasaður Íslendingur á götunni
Það gerast víða ævintýri og segja má
að eitt slíkt hafi átt sér stað á lúterska
heimilinu í Oakland. „Einn daginn kom
einhver hlaupandi utan af götu og spurði
hvort ég gæti komið með hjólastól því að
það væri slasaður maður þarna fyrir utan.
Maðurinn hafði orðið fyrir bíl og þegar
ég kom til hans kom í ljós að þetta var
Íslendingur. Ég fór með hann inn og fékk
lækninn til að koma og líta á hann. Hann
sagði að maðurinn væri brotinn og þyrfti
að fara á sjúkrahús. Ég fór með hann
þangað og endirinn varð svo sá að hann
kom til okkar og settist að á heimilinu
eftir að ég hafði fengið leyfi til að taka
hann þangað inn. Hann hafði verið rakari
í bandaríska hernum og bjó þegar hér
var komið sögu í Bandaríkjunum, átti þar
reyndar dóttur en það var lítið eða ekkert
samband milli þeirra svo hann átti ekki í
mörg hús að venda.“
Svolítið brölt var að fara í prófið sem
veitti Elísabetu hjúkrunarréttindin í
Bandaríkjunum. Hún þurfti að fá alla
pappíra héðan að heiman á ensku en það
gekk vel. Prófið úr hjúkrunarskólanum
gekk upp en það eina sem á vantaði
var að hún hafði ekki verið nógu lengi á
barnadeild. Fyrirkomulagið í tengslum við
prófið var þannig að fulltrúi frá yfirvöldum
kom til að líta á starfsemina á heimilinu
og kannaði hvort ekki væri allt í lagi og
niðurstaðan varð sú að hún þyrfti ekki
að bæta því við sem upp á vantaði í
barnahjúkruninni á meðan hún væri á
þessu dvalarheimili fyrir aldraða. Hins
vegar þurfti hún að fá réttindin og taka
prófið. „Ég kveið gasalega mikið fyrir
prófinu en það fór fram inni á heimilinu
og fulltrúi frá heilbrigðisstofnuninni kom
sjálfur og fylgdist með mér í heilan dag
í prófinu. Ég þurfti meðal annars að taka
krossapróf, það eina sem ég hef tekið um
ævina. Ég krossaði vitlaust við eitt atriði
og það var hvað blóðþrýstingsmælir heitir
á ensku.“ Nú hlær Elísabet glaðlega,
enda ekki að furða því án efa hefur
hún vitað þetta fullvel þótt hún myndi
það ekki á því augnabliki sem hún setti
krossinn á blaðið.
Stríðið í Víetnam „snéri“ þeim
heim
Hvers vegna fóruð þið svo heim?„Stríðið í
Víetnam spilaði þar mikið inn í. Við gátum
ekki hugsað okkur að sonur okkar endaði
kannski með því að þurfa að fara í stríð,
eina barnið okkar. Við vorum búin að sjá
ömurlegar afleiðingar stríðsins. Eina sögu
get ég sagt um það. Vinur Ingólfs, sonar
okkar, bjó þarna rétt hjá og var mikið
hjá ömmu sinni. Einn dag kemur hún
næstum skríðandi heim til mín og segir:
„Ég var að senda þriðja soninn í stríðið
en hinir tveir eru fallnir.“ Hún komst varla
upp á tröppurnar hjá mér svo yfirbuguð
var hún. Það var mikil reynsla fyrir mig
að kynnast þessari blessaðri konu og