Félagsbréf - 01.07.1960, Síða 14

12
FÉLAGSBRÉF
gleði, sem fregnin annars hefði veitt hon-
um. Sagði hann þá í stuttu ávarpi, að kona
)>ans hefði verið „innblásturinn að öllu
lífsstarfi mínu.“ Sjálfur var Jiménez far-
inn að heilsu og gat ekki farið til Stokk-
hólms til þess að veita verðlaununum
móttöku. Það gerði, í stað hans, forseti
háskólans í Puerto Rico, Jaime Benítez.
Virtist Jiménez ekki getað tekið gleði
sína á ný eftir andlát konu sinnar. Heilsu
hans hnignaði smám saman og hann lézt
á aðlíðandi sumri árið 1958.
Juan Ramón Jiménez hefur verið lýst
þannig, að hann liafi verið óvenju hljóð-
látur maður, yfirlætislaus í dagfari og
hneigður til þunglyndis, en hann var
hinn mesti hugljúfi hverjum þeim, sem
komst í kynni við hann. Abel Plenn hefur
látið í ljós það álit sitt í grein um Jiménez
sem hirtist í New York Times Book
Review, að „flóttinn, hverfulleikinn í skap-
gerð hans hafi oft skapað andrúmsloftið,
jafnvel efniviðinn, í Ijóðum hans.“ I sömu
grein segir Plenn: „Hann hefur réttilega
verið nefndur ,skáld óuraræðileikans‘, sem
skynjar heild lifsins í hverju breytilegu
augnabliki tilverunnar.“ Börn, blóm og
dýr voru hans mesta yndi. Nemendur
hans höfðu mikið dálæti á honum, og
sama var sagt um samstarfsmenn hans
við þá háskóla, þar sem hann kenndi.
Sjálfur sagði Juan Ramón: „Guð er uppá-
haldsskáld mitt.“
Þ. E.