RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 9

bernska
RM
afláts hár föður míns og ætlar að
kafna úr ekka og tárum.
Svartklæddir menn ásamt lög-
regluliðum líta inn um dyragætt-
ina. Einn þeirra hrópar frunta-
lega:
— Komið honum út fljótt!
Fyrir glugganum liékk svartur
dúkur, sem þandist út eins og segl
í dragsúginum. Nú reis móðir mín
á fætur með erfiðismunum, en
hneig niður aftur og féll aftur á
bak; liið blíða föla andlit liennar
klánaði og liún nísti tönnum. Hún
öskraði með hræðilegri röddu:
— Lokið hurðinni ... Rekið
Alexei út!
Babúska ýtti mér frá, hljóp til
dyra og hrópaði fram:
— Ö elskurnar mínar, verið ekki
hrædd — snertið liana ekki! Fyrir
krists skuld — farið aftur burt!
Lað er ekki kólera — það eru
faeðingarhríðir. Verið miskunn-
samir, vinir góðir!
Ég faldi mig í dimmu 6koti á bak
við kassa og sá hvernig mamma
engdist sundur og saman með
kveinstöfum og tannagnístran, en
Babúska var á þönum í kringum
hana, kjassaði hana og liughreysti:
— 1 föðurins og sonarins nafni!
• • • Vertu liugrökk, berðu þetta
með þolgæði, Varusjka! Heilaga
guðs móðir, þú miskunnsama og
náðarríka! ...
Ég var skelfingu lostinn; þær
veltust á gólfinu við hliðina á föð-
ur mínum, stundu og æptu, og
hann lá þarna hreyfingarlaus og
virtist lilæja. Þannig gekk þetta
langa stund; oftar en einu sinni
reyndi móðir mín að rísa á fætur,
en hneig jafn harðan aftur niður;
Babúska smeygði sér út úr lier-
berginu eins og stór, svartur-og
mjúkur hnykill. Svo heyrðist allt
í einu mjóróma bamsgrátur ein-
hvernstaðar í myrkrinu.
Lof sé þér og prís, drottinn
minn! — sagði Babúska. — Svein-
barn!
Og liún kveikti á kerti.
Ég hlýt að hafa sofnað í skot-
inu — ég man ekki meira.
Aðra bernskuminning hef ég
varðveitt — votviðrisdagur og
eyðilegt horn í kirkjugarðinum;
ég stend á leirborinni mold og
stari á kistu föður míns niðri í
gröfinni; það er vatn í grafar-
botninum og margir froskar —
tveir froskar sitja á gulu kistulok-
inu. Ég stend hjá gröfinni og Ba-
búska, holdvotur lögregluliði og
tveir menn aðrir, kaldranalegir á
svip, með skóflur. öll erum við
gegndrepa af hlýju regni, sem
hjúpar okkur glitrandi úða.
— Mokið ofan í, sagði lögreglu-
liðinn og gekk á brott.
Babúska fór að gráta og huldi
andlitið í skýlunni sinni. Menn-
irnir tveir beygðu sig niður og
fóru að moka ofan í gröfina allt
hvað af tók, svo að vatnið í kring-
um kistuna gusaðist upp. Frosk-
amir hoppuðu ofan af kistunni og
7