RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Síða 90

RM
MAXIM GORKÍ
inn undir liöggin — ef vöndurinn
hefði brotnað, liefði hann orðið að
sækja nýtt keyri, og amma þín
eða mamma hefðu fljótlega getað
koinið þér undan. En vöndurinn
var vel bleyttur í vatni og seigur,
svo að hann brotnaði ekki. En
sjáðu samt live vel ég bar af þér
höggin! Ég er þokkalega til reika,
dengsi minn! .. .
Hann hló glettnislega og vina-
lega, liorfði aftur á þrútinn arm-
legg sinn og sagði:
— Mig tók svo sárt til þín, að
ég tók beinlínis andann á lofti!
Það var hræðilegt að sjá það! En
hann barði þig bara allt hvað af
tók .. .
Hann frísaði eins og hestur,
hristi höfuðið og sagði eittlivað um
afa; með barnalegri einlægni sinni
hafði hann þegar í stað unnið
hjarta mitt.
Ég sagði honum, hve mikið mér
þætti orðið vænt um hann, og hann
svaraði mér með slíkri hreinskilni,
að ég hef aldrei síðan gleymt orð-
um hans:
— Mér þykir líka vænt um þig.
Af liverju heldurðu að ég hafi
þolað þessi högg? Eins og ég liefði
gert þetta fyrir einhvern annan?
Aldrei — aldrei hefði ég gert
það . . .
Nú tók hann að leggja mér heil-
ræðin, í hálfum hljóðum, og
renndi stöðugt augunuin til dyr-
anna:
— Þegar þú verður barinn í
næsta skipti, máttu ekki stritast á
móti, ekki að stríkka á líkaman-
um, skilurðu? Það er lielmingi sár-
ara ef þú þenur út vöðvana. Þú
verður að liggja alveg máttlaus —
eins og mélgrautur! Haltu ekki
niðri í þér andanum, belgdu þig
ekki út, en dragðu andann liægt
og rólega. Og svo skaltu öskra —
öskra eins og þú getur! Mundu
það — það er ágætt að öskra!
Ég spurði liann:
— Verð ég hýddur aftur?
— Já, livað lieldurðu? — sagði
Ziganok ofboð rólega. — Auðvit-
að verðurðu barinn aftur. Þú verð-
ur meira að segja hýddur ...
— En af hverju?
Hann hélt áfram að kenna mér
heilræðin:
— Ef hann hýðir þig á lang-
veginn, skaltu bara liggja rólegur
og máttlaus; en ef hann liýðir þig
á þverveginn og reynir að kippa
til sín keyrinu í högginu, til þess
að rífa upp á þér húðinu — þá
skaltu smokra þér að honum,
skjóta þér á móti vendinum, skil-
urðu, þá verður það miklu léttara.
Og um leið og hann deplaði
svörtum skásettum augunum bætti
hann við kankvíslega:
- Ég er betur að mér í þessurn
fræðum en sjálfur lögreglustjór-
inn. Það væri liægt að búa til glófa
handa hnefaleikamanni úr skrápn-
um af mér!
Ég liorfði framan í glaðlegt and-
lit lians og varð hugsað til sög-
84