Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 40

Ég gekk oft í greni- og furuskóginn sem var þarna nærri. Fegurð hans og
dásamleg vetrareinsemdin virtust vemda mig fyrir örvæntingunni sem var
að hellast yfir mig. Ólýsanlega vingjarnlegar raddir kölluðu til mín frá
trjánum: „Þú mátt ekki detta ofan í þá gryfju að ímynda þér að allt í heimin-
um sé grimmt, falskt og vont. Komdu nógu oft til okkar: skógurinn vill þér
vel. Með því að kynnast honum verður þú hress og kátur og þú munt aftur
fara að hugsa um eitthvað sem er hærra og skærra.“
Út í samfélagið, þ.e.a.s. út á meðal þess fólks sem hefur eitthvað að
segja, fór ég aldrei. Ég hafði ekkert þangað að gera því ég hafði ekki átt
mikilli velgengni að fagna. Fólk sem gengur ekki vel, hefur ekkert að gera á
meðal fólks.
Aumingja frú Wilke, skömmu síðar varstu dáin. Sá sem hefur verið fá-
tækur og einmana, á síðar meir því betra með að skilja aðra sem eru fátækir
og einmana. Við ættum að minnsta kosti að reyna að skilja meðbræður okk-
ar, fyrst við getum ekki komið í veg fyrir óhamingju þeirra, smán, sársauka,
vanmátt og dauða.
Dag nokkurn hvíslaði frú Wilke, um leið og hún rétti mér hönd sína og
handlegg:
„Komið þér við þetta. Það er ískalt.“
Ég tók aumingjans gömlu, mjóu höndina í mína. Höndin var ísköld.
Frú Wilke vafraði nú um íbúð sína eins og vofa. Enginn heimsótti hana.
Daglangt sat hún alein í herberginu.
Að vera einmana: ískaldur, óbifanlegur hryllingur. Ó, sá sem var sjálfur
einmana, hann hlýtur að vita hvað það er þegar aðrir eru einmana.
Ég komst brátt að því að frú Wilke hafði ekkert að borða lengur. Húseig-
andinn, sem síðan yfirtók íbúðina og leyfði inér að búa áfram í herberginu,
færði henni reyndar súpuskál í hádeginu og á kvöldin af góðmennsku sinni
en það varaði ekki lengi og svo dó frú Wilke. Hún lá þarna og hreyfði sig
ekki meir og stuttu seinna var farið með hana á ríkisspítalann þar sem hún
dó þremur dögum síðar.
Einn eftirmiðdaginn, skömmu eftir að hún lést, fór ég inn í herbergið
hennar. Blessuð síðdegissólin hafði skreytt það með ljósrauðri og glaðværri
38