Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Side 44

Hann gekk alltaf álútur án þess að vera að hugsa um eitt eða neitt. Það var
hægt að taka hringinn af fingri hans, matinn af diskinum hans, hattinn af
höfðinu, skóna af fótunum, vindlinginn úr munnvikinu, börnin hans fyrir
framan nefið á honum og stólinn, sem hann sat á, undan honum án þess að
hann tæki eftir því. Einhverju sinni, þegar hann var úti að ganga, datt höf-
uðið af honum. Það hlýtur að hafa setið eitthvað laust á búknum, varla hefði
það dottið af mér og ekki heldur þér. Binggeli tók ekki eftir því að höfuðið
vantaði á hann, hann hélt áfram höfuðlaus þangað til einhver sagði við
hann: „Það vantar á yður höfuðið, herra Binggeli.“ En Binggeli heyrði þetta
ekki, höfuðið var dottið af honum og þar af leiðandi hafði hann engin eyru
lengur. Binggeli skynjaði nú alls ekkert, fann ekkert bragð og enga lykt og
tók ekki eftir neinu. Trúir þú þessu? Ef þú trúir þessu í raun og veru færðu
20 aura, þú getur keypt þér eitthvað fallegt fyrir þá.
Meðan ég er að segja þetta ævintýri má ég ekki gleyma hönskunum sem
liggja þarna virðulegir og þreyttir út af borðbrúninni. Hver skyldi hún vera
þessi virðulega og tigna dama sem var svona kærulaus að skilja þá hérna
eftir? Þetta eru afskaplega fínir, háir, ljósgulir hanskar. Svona hanskar segja
svo margt um eiganda sinn og rödd þeirra er blíð og elskuleg eins og líf
þokkafullra kvenna. Þeir liggja svo failega þarna. Þeir ilma svo yndislega!
Mig langar mest til að þrýsta þeim upp að andlitinu en það væri kannski dá-
lítið kjánalegt. Það er bara svo oft sem mann langar til að gera eitthvað
kjánalegt.
42