Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Side 45

BRÉFIÐ
Ég gekk varkárum skrefum upp fjallið og inn í skóginn. Ég var með bréf í
vasanum, sem pósturinn hafði fært mér, en hafði ekki þorað að opna það
enn þá. Dagurinn líktist bláklæddum, yndisfögrum prinsi. Allt var í blóma
og þrungið kvaki, gróðri og angan. Það var engu líkara en veröldin hefði
ekki verið sköpuð fyrir annað en ástúð, vináttu og kærleika. Blár himinninn
líktist góðlátlegu auga og mildur vindurinn minnti á ástaratlot. Skógurinn
varð stundum þéttur og dimmur en svo varð hann bjartur strax aftur og
gróðurinn var svo ferskur og indæll. Ég staðnæmdist á snotrum gulleitum
götuslóða, tók bréfið fram, opnaði það og las eftirfarandi:
„Sú, sem sér sig hér með tilneydda að tilkynna yður að bréf yðar olli
meiri undrun en gleði, kærir sig ekki um að þér skrifið aftur; það er henni
undrunarefni að þér skylduð hafa kjark til að gerast svo áleitinn og hún
vonar að nú sé þessari tegund af hugrekki, kjarki og hugsunarleysi lokið í
eitt skipti fyrir öll. Gaf hún yður einhvern tíma vísbendingu sem mátti skilja
þannig að hún þráði að vita hvaða tilfinningar þér bæruð í brjósti til hennar?
Hún kærir sig kollótta um tilfinningar yðar, henni stendur nákvæmlega á
sama um leyndarmál hjarta yðar. Henni er með öllu óskiljanlegt að þér út-
hellið ást yðar og þess vegna vonar hún að þér gerið yður ljóst hversu mikla
ástæðu þér hafið til að halda yður framvegis í hæfilegri fjarlægð frá send-
anda bréfsins. Samskipti vor verða að einkennast af fyllstu háttvísi, þau
verða, og það hljótið þér að skilja án frekari útskýringa, að vera gjörsneydd
allri tilfinningasemi.“
43