Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Qupperneq 53

sinn við mig með nokkrum þunga að sér fyndust reykingar og bjórdrykkja,
sem vildu fylgja karlmönnum, viðurstyggð og ég var henni hjartanlega
sammála því ég dáðist fyrirfram að öllu sem hún sagði. Ég einsetti sjálfum
mér að sneiða hjá og forsmá ofannefnda lesti, tók af sjálfum mér innvirðu-
legt loforð sem mér tókst ekki að halda alltaf og alstaðar, til þess var ég
ekki nógu staðfastur, en viðleitnin ein að vera hófsamur og hlýðinn gerði
mig hamingjusaman. Gömlu góðu dagar.
„19 ára og ekkert gert fyrir ódauðleikann,“ hrópaði ung og ásakandi rödd
innra með mér. Ég las Lenau, Heine, Böme og hinn göfuga Friedrich
Schiller sem ég mun alltaf dá. Þar sem ég var eins gagntekinn af þeirri
sannfæringu og mér var unnt að nú væri kominn tími til að ég ynni mann-
kyninu gagn, skrifaði ég þekktum manni úr blaðaheiminum að ég þráði log-
andi heitt að þjóna honum og þeim málstað sem ég áliti að hann stæði og
væri fulltrúi fyrir. „Ungi og ákaflyndi aðdáandi,“ skrifaði maðurinn þurr-
lega til baka, „það er ekki eins létt og þér virðist álíta að koma að liði og
færa fórnir þar sem Alfræðiorðabók Meyers kemur fyrst og síðast að haldi.
Að þér dáist að mér skil ég mætavel því þér hafið fyllstu ástæðu til að líta á
mig sem mikinn mann.“ Mig rak í rogastans yfir þessu einkennilega bréfi.
„Þessi eðalborni fjandmaður sjálfselskunnar, þessi fulltrúi hins ósíngjama
og fordildarlausa hlýtur að vera einstakur rnaður," sagði ég við sjálfan mig
og löngunin að leggja á mig byrðar fyrir hin háu og göfugu markmið mann-
kynsins fjaraði furðufljótt og örugglega út, dofnaði, hjaðnaði og dvínaði. Af
því meiri áhuga, ákafa og ástríðu gerði ég nú fífldjarfa tilraun til að komast
í selskap við virðulegt og hámenntað fólk sem ég hafði fram til þessa dýrk-
að, dáð og tilbeðið úr fjarlægð. Ég leigði herbergi hjá frú prófessor
Kráhenbiihl og kynntist á skömmum tíma bestu, fínustu og virðulegustu
hópunum, klúbbunum og klíkunum sem varð til þess að mér fór að finnast
Lúísa lítilmótleg almúgastúlka. Vanþakkláta skepna! En glansinn og dýrð-
arljómann tók fljótt af. Til allrar hamingju fór mér að líða illa undir allri
þessari hágöfugu framkomu, öllu þessu fína og andríka orðalagi og sam-
ræðulist og því bað ég frú prófessor Kráhenbúhl að veita mér frelsi og leyfa
51