Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Qupperneq 65

greinilega hin elskulegasta, settist við borðið hjá honum byrjaði hann strax
á andríku tali; hann talaði um veðrið og síðan um bókmenntir. „Þetta er
óvenjulegur maður,“ hugsaði hún þegar hann henti hönskunum sínum upp í
loft og greip þá fimlega aftur. A meðan hann reykti skældi hann munninn í
hrífandi grettu. Sígarettan myndaði líflegt mótvægi við dimman og grófan
andlitslitinn.
Stúlkan sem nú kom í salinn, eins og ballaða eða riddarakvæði, hét
Perziosa og var í fylgd appelsínulegrar frænku sinnar. Það lifnaði heldur en
ekki yfir apanum því hann hafði ekki enn kynnst ástinni. Nú var komið að
því. Skyndilega var allri vitleysunni sópað úr höfði hans. Hann gekk
hiklausum skrefum til hinnar útvöldu og bað hennar, að öðrum kosti gerði
hann eitthvað sem sýndi hvað í honum byggi. Daman unga sagði: „Fylgdu
okkur heim! Varla ertu efni í eiginmann. Ef þú hagar þér sómasamlega
færðu kinnhest á hverjum degi. Þú ljómar! Það er guðvelkomið. Þú átt að
sjá til þess að mér leiðist aldrei.“ Að þessum orðum töluðum stóð hún svo
virðulega upp frá borðinu að apinn skellti upp úr og fékk löðrung að laun-
um.
Þegar gyðingastúlkan var komin heim, settist hún á dýrindissófa með
gylltum fótum, vísaði frænkunni burt með einni handarhreyfingu og bað
apann, sem stóð í listrænni stellingu gegnt henni, að segja sér hver hann
væri og apakötturinn svaraði:
„Ég orti einu sinni ljóð í fjöllunum við Zúrich og legg þau hér fyrir hina
dásömuðu. Þó svo augu yðar reyni að ýta mér niður, sem er ómögulegt því
ásýnd yðar reisir mig við aftur, þá gekk ég oft í skóginn til vina minna
grenitrjánna, horfði upp í greinarnar, lagði mig í mosann þangað til ég varð
þreyttur af gleði og dapur af kæti.“
„Letingi,“ greip Perziosa fram í. Heimilisvinurinn, hann var nógu ófor-
skammaður til að líta þegar á sig sem slíkan, hélt áfram og sagði:
„Eitt sinn lét ég reikning frá tannlækni ógreiddan, í góðri trú um að mér
myndi samt vegna vel í lífinu, og sat til fóta kvenna úr betri stéttum þjóðfé-
lagsins sem leyfðu mér góðfúslega eitt og annað. Því næst skal yður til-
kynnt að ég tíndi epli á haustin og blóm á vorin og að ég bjó um tíma þar
63