Morgunblaðið - 15.09.2016, Blaðsíða 75

MINNINGAR 75
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2016
Haukur Magn-
ússon átti í fari
sínu flesta þá eiginleika sem
góðan lækni mega prýða. Þar
nefni ég fyrst djúpstæða þörf
fyrir að verða vanmegnugum
að liði en líka hugulsemi, vand-
virkni og nærgætni. Yfirgrips-
mikil þekking á sínu fræðasviði
var honum líka ærinn styrkur í
starfi.
Engu að síður fór því fjarri
að menntun hans væri bundin
við læknisfræðina eina. Hann
var unnandi góðra bókmennta
og fagurra lista, víðlesinn og
margfróður um innlenda og er-
lenda menningarsögu. Að upp-
lagi var hann hlédrægur og
hafði aldrei þörf fyrir að trana
sér fram.
Þessi góði drengur átti sér
rætur í þremur landsfjórðung-
um. Báðir foreldrarnir voru
Austfirðingar, faðirinn frá Sleð-
brjótsseli í Jökulsárhlíð en
Haukur Sigurbjörn
Magnússon
✝ Haukur Sig-urbjörn Magn-
ússon, læknir,
fæddist 4. sept-
ember 1933. Hann
lést 6. september
2016.
Útför Hauks fór
fram 13. september
2016.
móðirin frá Hóli í
Hjaltastaðaþinghá.
Sjálfur var Haukur
hins vegar fæddur
á Flateyri í Önund-
arfirði, þar sem
faðir hans var
kaupfélagsstjóri í
allmörg ár, en
fluttist þaðan með
foreldrum sínum til
Raufarhafnar um
tíu ára aldur.
Æskustöðvar hans voru því
norður á Melrakkasléttu.
Við andlát Hauks hafði þráð-
urinn sem tengdi okkur saman
verið spunninn í nær 67 ár.
Fundum okkar bar fyrst saman
á Laugarvatni haustið 1949. Til
stóð að bekkurinn okkar yrði sá
fyrsti sem í fyllingu tímans lyki
stúdentsprófi þar.
Þegar leið á okkar fyrsta
menntaskólavetur tóku málin
hins vegar nýja stefnu, vegna
illdeilna við skólastjórann, og
að loknu prófi vorið 1950 leyst-
ist bekkurinn upp.
Sum okkar hófu næsta haust
nám við Menntaskólann í
Reykjavík en við Haukur og
tveir bekkjarfélagar okkar leit-
uðum á náðir Menntaskólans á
Akureyri.
Þar fylgdumst við að í þrjá
vetur, bjuggum saman í her-
bergi fyrsta veturinn í merki-
legu tveggja hæða timburhúsi,
sem nú er löngu horfið. Hið
stolta nafn þess var Stóruvellir
og var númer fjögur við Eyr-
arlandsveg.
Það stóð alveg örskammt frá
kór Akureyrarkirkju, aðeins
sunnar og austar. Þarna kúrð-
um við okkur yfir bækurnar og
létum lítið fyrir okkur fara,
minnugir reynslunnar frá
Laugarvatni.
Haukur var mjög góður
námsmaður, jafnvígur á allar
greinar.
Þetta var snjóþungur vetur
nyrðra og hressandi að kafa
snjóinn upp Eyrarlandsveginn
á svölum og stjörnubjörtum
vetrarmorgnum. Stundum
læddist þá Óttar Eggert Páls-
son, sem bjó á númer 16, úr
tröppunum á því húsi til fylgd-
ar við okkur Hauk. Svo tóku
efri bekkirnir við, sá fimmti og
sjötti með allri sinni glaðværð,
þegar lífsnautnin frjóa fór að
ólga í merg okkar og beinum.
Nú eru æskudagarnir langt
að baki en ljómi þeirra fylgir
okkur sem enn lifum. Við vor-
um fimmtán piltar og þrjár
stúlkur í bé-bekk máladeildar
fyrir norðan.
Af piltunum fimmtán eru ell-
efu nú þegar gengnir fyrir ætt-
ernisstapann en fjórir hjara
enn og bíða þess að verða
leiddir til höggs. „Innsigli
öngvir fengu upp á lífs stunda
bið,“ segir Hallgrímur.
Þeirra sönnu orða er vert að
minnast. Þau kenna okkur auð-
mýkt, sem síst má án vera í lífi
og dauða.
Ég kveð minn gamla félaga
og vin, Hauk Magnússon, og
votta börnum hans og öðrum
vandamönnum einlæga samúð
mína.
Kjartan Ólafsson.
Haukur var aldrei nefndur
heima hjá mér nema læknis-
heitið fylgdi með. Haukur
læknir var bekkjarbróðir föður
míns úr MA og var heimilis-
læknir okkar allra í áratugi.
Haukur var ekki bara það
heldur góður og tryggur vinur
svo lengi sem ég man.
Það var hægt að leita til
hans með allt. Það hallaði mikið
á mig í okkar samskiptum.
Sama hvernig stóð á hjá honum
þá tók hann manni vel með öll
erindi.
Haukur læknir var líka lif-
andi og skemmtilegur maður til
síðasta dags og hafði áhuga á
flestu; samfélagsmálum, fé-
lagsfræði, skáldskap, útiveru
og náttúrunni og síðast en ekki
síst fólki. Virkilega gaman og
fróðlegt að ræða við hann um
hvað sem var. Nær allstaðar
var hann heima. Engin viðhlæj-
andi þó.
Tryggðatröll sem fjölskylda
hans og vinir sakna nú.
Við fjölskyldan, systkini mín,
tengdafólk og foreldrar sam-
hryggjumst innilega Jóhanni,
Magnúsi og Jónínu og fjöl-
skyldum þeirra við andlát hans.
Einar Guðjónsson.
Elsku bróðir, nú
ertu búinn að
kveðja, yngstur og
okkar eini bróðir.
Ég man alltaf eftir því þegar
þú komst í heiminn. Í þá daga
var ekki sími á hverju heimili,
og það var hún Halla á neðri
hæðinni sem kom og færði okk-
ur þær fréttir að mamma væri
búin að fæða og það var strák-
ur.
Við héldum að hún væri að
plata okkur, því að við vorum
þá orðnar fimm systurnar og
fannst sjálfsagt að þú værir
líka stelpa.
Þú varst alltaf vel virkur og
duglegur inni sem úti. Einn
morgun þegar mamma vaknaði
varstu búinn að tæma úr eld-
hússkúffunum, hveiti, sykur og
fleira var úti um allt gólf, þarna
varstu búinn að græja þinn eig-
in sandkassa og sast þarna
hinn rólegasti að leika þér
ásamt Dóru systur. Drafnars-
lippurinn var eitt af þínum
uppáhalds leiksvæðum og þar
leið þér vel innan um kallana.
Eitt sinn komstu heim allur í
blóði, að við héldum en sem
betur fer varst þú nú bara þak-
inn rauðri málningu úr slippn-
um.
Á tímabili áttu dúfurnar þín-
ar hug þinn allan, þú fékkst að
vera með þær uppi á háalofti á
Suðurgötunni og vaknaði mað-
ur og sofnaði við kurrið í dúf-
unum þínum.
Þegar þú varst 17 ára komst
þú til okkar austur á Höfn til
að fara á sjó hjá Kristni. Síðan
liðu nokkur ár, og þú komst
aftur og aftur.
Oftast varstu hjá okkur á
Kirkjubrautinni. Kristinn talaði
um hvað þú varst duglegur,
ósérhlífinn og ekki vantaði
Halldór Grétar
Gunnarsson
✝ Halldór GrétarGunnarsson
fæddist 3. apríl
1959. Hann lést 15
ágúst 2016.
Útför Halldórs
var gerð 13. sept-
ember 2016.
kraftinn. Þú varst í
essinu þínu þegar
þú varst að veiða ál
og reykja hann,
enda var állinn
sem sælgæti hjá
þér.
Þú varst mjög
fjölhæfur og hand-
laginn og alveg
sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur
gerðir þú af mikl-
um dugnaði.
Þegar við systur fórum til
Cordoba á Spáni til að styðja
við þig, Heklu, Elías og Rósu
eftir að þú hafðir fengið hjarta-
áfall, var ég nokkuð viss um að
þú kæmir heim aftur eftir
hjartaígræðslu.
En þú varðst því miður að
láta í minni pokann og kvaddir
okkur þarna á spítalanum
rúmri viku eftir að við komum
til ykkar. Það var aðdáunarvert
að sjá kraftinn, dugnaðinn og
styrkinn sem börnin þín og
tengdadóttir sýndu þarna.
Þetta var mjög langur og erf-
iður tími og stóðu þau þér við
hlið allan tímann í baráttunni
sem gekk svo því miður ekki
upp.
Ég veit að mamma, Jóna og
Bjössi hafa tekið vel á móti þér
með opinn faðminn, elsku bróð-
ir.
Elsku Hekla, Elías, Rósa,
Samúel og börn, hugur minn er
hjá ykkur.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar.
Þín systir
Kristín (Kiddý).
Skjótt skipast veður í lofti, á
augnabliki eru örlög mannsins
ráðin. Eins og kippt sé í spotta
af æðri máttarvöldum, nánast
með fyrirsjáanlegum enda lífs-
ins. Enginn mannlegur máttur
fær þar neinu ráðið.
Þrátt fyrir ítrekaðar tilraun-
ir og þó svo að allt hafi verið
reynt til að bjarga lífi Halldórs
bróður míns, af einstaklega
hæfu og umhyggjusömu starfs-
fólki frá upphafi til endaloka,
fór sem fór.
Erfið störf þeirra í hans
þágu eru mikils metin og þakk-
arverð, störf í baráttu milli lífs
og dauða á hinum virta
Hospital Universitario Reina
Sofia í borginni Cordoba á
Spáni, þar sem örlög hans voru
ráðin, dauðinn bar sigur af
hólmi.
Ég er nokkuð viss um að
hann hefur notið lífsins til
fullnustu á ferðalagi sínu um
áður óþekktar slóðir, með góð-
um ferðafélaga. Og er það
huggun harmi gegn.
Halldór var mörgum mann-
kostum búinn, réttlætiskennd
var honum í blóð borin, hann
var ætíð tilbúinn að leggja sitt
af mörkum til þeirra sem
minna máttu sín.
Það var engin lognmolla yfir
Halldóri, hann var dugnaðar-
forkur, áræðni einkenndi hann
öðru fremur, hann gekk rösk-
lega til verka burtséð frá því
hvort um frumraun væri að
ræða eður ei.
Í hans augum voru hlutirnir
ekkert mál, enda hugsað í
lausnum hverju sinni. Hann lá
ekkert á skoðunum sínum, sem
oft og tíðum voru kröftugar, en
húmorinn var sjaldnast langt
undan.
Ég votta afkomendum mína
dýpstu samúð, fullviss þess að
á ókomnum árum munum við
með margvíslegum hætti sjá
birtingarmynd hans í þeim.
Minningin um hann, minn
eina og sanna bróður, mun lifa
unz yfir lýkur.
Jóhanna Gunnarsdóttir.
Dóri var ekki bara bernsku-
vinur Rúna, heldur einnig vinur
okkar allra.
Við áttum samleið í lífinu frá
blautu barnsbeini. Fjölskyldur
okkar rugluðu saman reytum á
Suðurgötunni á svo margvísleg-
an máta bæði í bernsku og á
fullorðinsárum.
Margar samverustundir sem
einkennst hafa af vinarbragði
að ógleymdum prakkarastrik-
um rifjast upp við fráfall Dóra.
Ógleymanlega minningu á fjöl-
skyldan þegar Dóri eldaði
heimsins bestu humarsúpu í
brúðkaupi Ragnars og Ullu og
hélt brúðkaupsræðu upp á
kristjaníska dönsku.
Það er viðeigandi að kveðja
hann Dóra okkar með ljóðinu
För eftir Skálmöld. Eitthvað
væmið á engan veginn við hann
Dóra.
Haldið upp á heiðina með mér,
höfuðin fjúka í nótt.
Guðirnir gefa okkur þrótt.
Guðirnir veita okkur þrótt til að
sigra.
Vinir, ykkar vígamóði her
veitir mér liðveislu í nótt.
Guðirnir gefa okkur þrótt.
Guðirnir veita okkur þrótt til að
sigra.
Sver ég nú og sverðið legg,
svírann á og sundur hegg.
Jórinn þreyttur, ég er sár.
Jökullinn yfir gnæfir hár.
Blóðugur með brotna hönd
berst ég einn um ókunn lönd.
Held ég enn í veika von,
vígamaður Óðinsson.
Göngum móti glötun og dauða,
gjótur þar bíða og fen.
Þar geta tryllingsleg trén
tekið þig niður og skellt þér á knén.
Nýtum daginn og nóttina rauða,
neitum að ganga í fen.
Vörumst að taki’ okkur trén.
Gegn Tý, Þór og Óðni við föllum á
knén.
Ófærur og dauðans dýr
drepa þann sem burtu flýr.
Höldum áfram, heiðnir menn,
himnarnir þeir falla senn.
Tölunni við týnum brátt,
tættir sundur smátt og smátt.
Held ég enn í veika von,
vígamaður Óðinsson.
Frændur mínir, fóstbræður,
fylgið mér um ófærur.
Deyi sá er deyja á,
dugi sá er ætla má.
Held ég upp á heiðina,
held ég verstu leiðina.
Held ég enn í veika von,
vígamaður Óðinsson.
Við sendum hugheilar sam-
úðarkveðjur til Samúels, Elías-
ar og Heklu, barnabarna Dóra,
til systranna; Ólafar, Jóhönnu,
Kristínar og Halldóru, og ann-
arra ástvina.
Rúnar, Ragnar, Sigríður,
Sólveig, Stella, Ásdís og
fjölskyldur.
✝ Jörundur Áka-son fæddist í
Reykjavík 16. mars
1946. Hann lést á
heimili sínu 9. ágúst
2016.
Foreldrar hans
voru Áki Jakobs-
son, f. 1. júlí 1911, d.
11. september 1975,
og Helga Guð-
mundsdóttir, f. 16.
apríl 1910, d. 22.
mars 1990. Systkini Jörundar
eru Guðmundur Hjörtur, f. 9.
janúar 1937, Jón Ármann, f. 12.
janúar 1940, d. 9. mars 1948, Val-
gerður, f. 1. september 1942, d.
20. mars 2010, Jón Börkur, f. 21.
september 1949, og Margrét, f.
23. október 1950.
Maki I 1967 (skildu) var Bryn-
hildur Maack Pétursdóttir, f. 18.
september 1945, d. 7. desember
2013. Sonur þeirra er Ásgeir, f.
3. desember 1965, ættleiddur af
Ægi Péturssyni. Maki II (skildu)
27. júní 1976 var Guðbjörg Dag-
mar Jónsdóttir, f. 25. desember
1950. Börn þeirra eru Að-
alsteinn, f. 8. mars 1976, og Ylfa
Rún, f. 20. október
1980. Barnsmóðir
Aðalsteins er Sess-
elja Thorberg Sig-
urðardóttir, f. 10.
júlí 1978. Sonur
þeirra er Ísak Thor-
berg, f. 24. júlí 1995.
Maki Aðalsteins er
Catharine Fulton, f.
26. júlí 1984. Börn
þeirra eru Esja Mae
Fulton, f. 11. apríl
2013, og Gola Madeline Fulton, f.
19. júlí 2016. Barnsfaðir Ylfu er
Magnús Höskuldur Magnússon,
f. 1. júní 1978. Dóttir þeirra er Ís-
old Ylfa, f. 12. júlí 2003. Maki
Ylfu er Helgi Már Sæmundsson,
f. 21. janúar 1982. Dóttir þeirra
er Helga Dagmar, f. 9. október
2012.
Jörundur útskrifaðist frá
Samvinnuskólanum á Bifröst
1967. Hann lauk kennaraprófi
frá Kennaraskóla Íslands 1973
og stúdentsprófi frá Fjölbrauta-
skóla Suðurlands 1985.
Útför Jörundar fór fram frá
kirkju Óháða safnaðarins mánu-
daginn 15. ágúst 2016.
Það var á fögrum haustdegi
árið 1965 sem við Jörundur hitt-
umst í fyrsta sinn. Við vorum
báðir að hefja nám við Samvinnu-
skólann á Bifröst. Þegar inn í
skólann var komið tókum við tal
saman og ákváðum að deila sam-
an herbergi og um kvöldið bætt-
ist Erlingur B. Thoroddsen í hóp-
inn. Þessir félagar mínir sem
dvöldu með mér á herberginu
Framtíðinni veturinn 1965-1966
er nú báðir látnir. Erlingur lést
eftir skammvinn veikindi 3. des-
ember 2015 en Jörundur varð
bráðkvaddur 9. ágúst síðastlið-
inn. Mig langar fyrir hönd okkar
bekkjarsystkinanna að minnast
Jörundar með nokkrum orðum
en áður hafði ég ritað minning-
arorð um Erling.
Það kom fljótt í ljós að
herbergisfélagar mínir voru ein-
stakir sómadrengir og var oft
glatt á hjalla hjá okkur vinunum
á Framtíðinni og samkomulagið
gott. Málin þróuðust svo þannig
að við Jörundur urðum einnig
herbergisfélagar skólaárið 1966-
1967 ásamt Vigni Þorbjörnssyni.
Af þessum 40 manna hópi sem
hóf nám í Samvinnuskólanum
haustið 1965 eru nú sjö fallin frá.
Jörundur var hvers manns
hugljúfi og vinsæll hjá öllum sem
honum kynntust. Hann gat verið
hnyttinn í tilsvörum og öflugur
var hann þegar menn tókust á í
léttri glímu. Hann var ágætur
námsmaður og stundaði nám sitt
af mikilli elju og samviskusemi.
Sérstaklega er mér minnisstætt
hversu góður tungumálamaður
hann var. Hann hafði gaman af
músík, lék á gítar og hafði góða
söngrödd. Stofnuðum við þjóð-
lagatríó ásamt þriðja aðila og lét-
um með því til okkar taka í menn-
ingarlífi skólans. Góðar
minningar eru frá þessu sam-
starfi okkar, sem aldrei bar
skugga á. Einnig söng Jörundur í
skólakórnum undir stjórn Björns
Jakobssonar.
Eftir námið á Bifröst var Jör-
undur við enskunám í Englandi
árið 1968. Hann starfaði hjá
Flugfélagi Íslands hf. árin 1967-
1970 við skrifstofustörf. Hann
var kennari við Gagnfræðaskóla
Akraness 1973-1974 og við
Barna- og unglingaskóla Grinda-
víkur 1974-1976. Við Skálholts-
skóla kenndi hann 1976-1981.
Hann var skrifstofumaður hjá
Kaupfélagi Árnesinga 1981-1986
og kennari við Laugarnesskóla
1986-2002. Síðustu starfsárin
vann hann hjá flutningafyrir-
tækjunum Flytjanda og Land-
flutningum.
Við bekkjarsystkinin þökkum
Jörundi fyrir góð kynni og minn-
umst ánægjulegra samveru-
stunda, sem því miður urðu allt of
fáar. Við biðjum Guð að blessa
minningu hans og óskum honum
fararheilla á nýjar slóðir. Börn-
um hans, barnabörnum og öðrum
ástvinum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Gísli Jónatansson.
Jörundur Ákason
Ég kynntist Ein-
ari á vinnustaðnum
Ásgarði og kynntist
öndvegisdreng og
er ég viss um að karlkrúttið hann
Heimir Þór Tryggvason og þeir
sem kynntust honum í vinnunni
eru sammála þegar ég segi að við
Einar Árni
Þorfinnsson
✝ Einar ÁrniÞorfinnsson
fæddist 30. desem-
ber 1982. Hann lést
7. ágúst 2016.
Útför Einar fór
fram 15. ágúst
2016.
sendum öllum að-
standendum hans
okkar innilegustu
samúðarkveðju og
megi allir góðir and-
ar og vættir styrkja
ykkur í þeirri sorg
sem þið eruð að
ganga í gegnum
núna og gæta Ein-
ars sömuleiðis vel
og vandlega.
Fyrir hönd fyrr-
verandi samstarfsfélaga hans í
Ásgarði,
Þorvarður Karl
Þorvarðsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar