Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2005, Blaðsíða 48

Á þessum stjórnarfundi fóru fram kosningar til stjórnar. Nýr formaður ICN er dr. Hiroko
Minami frá Japan. Aðrir fulltrúar í stjórn voru kosnir: Philda Nzimande frá Suður-Afriku,
Angeliki Tapakoude frá Kýpur, Rudolph Cini frá Möltu, Veronika Pretnar Kunstek frá
Slóveníu, Anna Karin Eklund frá Svíþjóð, Yves Mengal frá Belgiu, Franz Wagner frá
Þýskalandi, Julita Sansoni frá ítaliu, Edith Allwood Anderson frá Jamaika, Williams
Holzemer frá Bandarikjunum, Dulce Dirclair Huf Bais frá Brasilíu, Beatriz Carvallo Suarez
frá Kólumbiu, Rosemary Bryant frá Ástralíu og Teresa J.C. Yin frá Taívan.
Tókum við þátt í tveimur vinnuhópum þar sem annars
vegar var fjallað um reglusetningar stjórnvalda og hlutverk
hjúkrunarfræðinga og hins vegar um öryggi sjúldinga og tengsl
þess við mönnun starfsfólks.
Ólík staða hjúkrunarfræðinga í aðildarlöndum ICN
í fyrri vinnuhópnum um „hlutverk stjórnvalda við reglugerða-
setningar varðandi réttindi fagfólks" kom fram hversu ólfk
staða hjúkrunarfræðinga er í löndunum. Var aðallega rætt um
að vegna frjáls flutnings fólks milli landa leitaði betur menntað
fólk til landa þar sem meiri von væri á hærri launum og
öruggara starfsumhverfi og meiri líkur á starfsframa. Töluverð
umræða og gagnrýni var á vestræn ríki sem löðuðu til sín
fólk sem hefði lokið hjúkrunarmenntun í t.d. Afríku og það
leiddi síðan beint og óbeint til þess að staðan versnaði alltaf í
þessum ríkjum. Síðan var bent á að stjórnvöld í þróunarríkjum
brygðust við þessu með því að minnka menntun þeirra sem
stunduðu hjúkrun, niður í níu mánaða nám, í þeirri von að
minni líkur væru á að þau yfirgæfu landið til að fá sér vinnu
annars staðar.
Þá var einnig rætt um að hjúkrunarfræðingar væru ekki alls
staðar sjálfstæð stétt og réðu því sáralitlu um þær breytingar
sem gerðar væru á menntun þeirra eða stöðu. Rætt var um
mikilvægi þess að hjúkrunarfélögin í þessum löndum gætu
leitað til óháðra aðila til að fá stuðning og leiðbeiningar. Ekki
síður hvert væri hægt að leita til að fá aðstoð
vegna þessara mála. Þá var einnig velt upp
þeirri spurningu hversu öflug samtök ICN væru
þegar á reyndi, sérstaklega í samskiptum við
stjórnvöld varðandi málefni hjúkrunarstéttarinnar
í viðkomandi landi, því eins og áður hefur komið
fram eru hjúkrunarfræðingar ekki sjálfstæð
starfsstétt í mjög mörgum aðildarlöndum ICN.
Öryggi sjúklinga og hjúkrunarfræðinga
I seinni vinnuhópnum var fjallað um
I „öryggi sjúklinga í tengslum við skort á
hjúkrunarfræðingum" en umræðan snerist
einnig um að það væri líka tengt starfsöryggi
hjúkrunarfræðingannasjálfra. lþessum vinnuhópi
kom einnig fram hversu misjafnt ástandið erj
innan aðildarlanda ICN. I mörgum löndum
er verið að glíma við flótta hjúkrunarfójks frá
sínum heimalöndum til Vesturlanda og því erj
mikil vöntun á þjálfuðu hjúkrunarfólki auk þess
sem glímt er við mikinn skort á aðföngum
og hjúkrunargögnum. Aðstæður því allar mjög
slæmar. Því vinnuöryggi hefur mikil áhrif á öryggi
hjúkrunarfræðinga. Hjúkrunarstarfið er oft illa
launað, semleiðirtilskortsáhjúkrunarfræðingum.
Það hefur eirnig verið venja að heiðra einstakling með viðurkerningu
úr alþjóðasjóði Florence Nightingale við sérstakan hátíðarmálsverð
á ráðstefrunri, en nú í ár var ákveðið að stofra sjóð til notkunar
i Afríku sem hafi það að markmiði að mennta munaðarlausar
stúlkur (þar sem foreldrar hafa dáið úr eyðni). Mun sjóðurirn
styrkja sérstaklega dætur látinna hjúkrunarfræðinga. Fjölmörg
hjúkrunarfélög styrktu sjóðinn strax við stofnun hans. Félag
Islenskra hjúkrunarfræðinga styrkti sjóðinn með um tvö hundruð
og þrjátiu þúsund króna framlagi. Af þessu tilefni flutti rektor
hjúkrunarháskólans i Pennsylvaniu, próf. Afaf I. Meleis, fyrirlesturinn
„Safe Womanhood from Infancy to Senescence" (sjá http://icn.ch/
congress2005/highlights.htm).
46
Timarit hjúkrunarfræðinga 3. tbl. 81. árg. 2005