Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.2006, Blaðsíða 15

Ijósmæður, sem fengu nám sitt metið
þar inn. Hann þróaðist síðan út í það
að vera skóii með sérfræðinám fyrir
hjúkrunarfræðinga sem voru með þriggja
ára undirbúningsmenntun. Það var
auðvitað alveg gríðarleg lyftistöng fyrir
stéttina að fá framhaldsnám hér á landi,
allt hafði þurft að sækja erlendis nema
skurðhjúkrun, röntgen og svæfingar.
Þegar ég kom heim haustið 1973 voru
kennarar Hjúkrunarskólans með það í
burðarliðnum að stofna sérdeild innan
Hjúkrunarfélagsins. Ég var kosin formaður
þeirrar deildar. Þarna voru öll stórveldin í
hjúkrun svo ég fékk eldskírnina á fundum
í kennaradeildinni! Námsbrautin var að
byrja og það var alltaf prýðileg samvinna
við hana. Þegar hjúkrunarnámið var flutt í
háskóla var mikil ólga innan stéttarinnar.
Flestir hjúkrunarfræðingar óskuðu eftir
að námið, sem boðið yrði upp á, væri
framhaldsnám að loknu grunnnáminu
enda oft erfitt fyrir konur að taka sig
upp með fjölskyldur og fara erlendis í
nám. Raunin varð önnur eins og flestum
er kunnugt og Hjúkrunarskóli íslands
brautskráði síðast nemendur árið 1986.
Nýi hjúkrunarskólinn fylgdi í kjölfarið
enda sjálfsagt þar sem grunnnámið var í
háskólanum. Þar hafði verið boðið upp á
sérfræðinám í flestum greinum hjúkrunar
og námið á háskólastigi. Hjúkrunarskóli
íslands var líka á háskólastigi í lokin,
skólinn hafði þróast þannig. Svipuð
þróun var að gerast á Norðurlöndunum.
María Pétursdóttir var fyrsti og eini
skólastjóri Nýja hjúkrunarskólans og ég
var formaður skólanefndar til margra ára,
skipuð af menntmálaráðherra."
Sigþrúður varð formaður Hjúkrunar-
félagsins 1982-1986 og 1988-1991.
„Var í námsleyfi í eitt ár og Pálína
Sigurjónsdóttir varaformaður leysti mig af
á meðan en veikiridi mín urðu til þess að
ég var tvö ár í burtu," segir hún en hún
segir frá reynslu sinni af veikindunum í
greininni „Vorkæla" sem birtist í 1. tbl.
Tímaríts hjúkrunarfræðinga 2003. Þar
segir hún meðal annars:
„Þessi reynsla mín hinum megin við
heilsulínuna hafði um margt verið mér til
umhugsunar. Ég óskaði þess oft að ég
hefði haft þann þroska, sem ég nú taldi
mig hafa, þegar ég var ung hjúkrunarkona
að sinna bráðveiku fólki. Ég held að
það sé mikilvægt að á bráðadeildum
sé nokkur aldursdreifing hjá starfsfólki,
með því móti er hægt að koma betur til
móts við þarfir skjólstæðinganna. Það er
ótrúlega gott þegar maður er veikur að
fá að vera óáreittur í sjúklingshlutverkinu,
nákvæmlega sama hversu mikil
fagmanneskja maður er, sjúklingur verður
maður að fá að vera. Samhyggð og
hlýja frá starfsfólkinu er eins og besta
balsam og ekki spillir fyrir ef gleðin fær
líka að fylgja með. Það er bókstaflega
lífsnauðsynlegt að geta hlegið og gera grín
að sjálfum sér hversu illa sem maður er
haldinn. Þá er ég ekki að tala um grín sem
meiðir heldur sem græðir og styrkir."
í formannstíð Sigþrúðar var unnið mark-
visst að sameiningu hinna tveggja
hjúkrunarfélaga sem þá voru starfandi.
„Þegar ég hætti var búið að setja á
stofn laganefnd hjá báðum félögum
er átti að semja lög hins nýja félags.
Atkvæðagreiðslur höfðu farið fram og allir
vildu sameiningu félaganna. Það hafði
mikið vatn runnið til sjávar þau ár sem
ég var formaður og því var einstaklega
ánægjulegt að afhenda boltann til Vilborgar
Ingólfsdóttur sem ég vissi að myndi halda
verkinu áfram, ásamt Ástu Möller." Hún
segist alltaf hafa verið ákaflega ósátt
við að til urðu tvö félög. „Mér hefur
alltaf fundist að sinna eigi nemum af
viðkomandi fagfélagi meðan þeir eru í
námi, þá koma þeir til okkar eftir útskriftina
og verða margir hverjir virkir félagsmenn.
í okkar tilfelli var það samninganefnd
Hjúkrunarfélagsins sem vildi ekki að þær
sem útskrifuðust úr Háskóla íslands fengju
hærri byrjunarlaun og því fór sem fór.
Þær sem útskrifuðust úr námsbrautinni
fóru í Útgarð til að berjast fyrir launum
sínum, áður en Félag háskólamenntaðra
hjúkrunarfræðinga var stofnað. Þarna átti
að Ifta á þetta sem sóknarfæri fyrir alla
hjúkrunarfræðinga og hækka launin fyrir
hópinn sem slíkan, það gerðist ekki fyrr
en löngu síðar. Eftir að búið var að stofna
félag fór það með samningsréttinn og því
ekki hægt um vik."
Áhrif Sigþrúðar á þróun hjúkrunar og
heilbrigðiskerfisins má sjá víða og á
mörgum sviðum. Hún barðist t.d. ásamt
Maríu Finnsdóttur fyrir því að lögum um
heilbrigðisþjónustu væri ekki breytt á
sínum tíma eins og segir í viðtali við Maríu
Vaskur veiðimaður! Haldið upp á afmæli
Tímaritsins með sjóstangaveiði.
Finnsdóttur sem birtist í 1. tbl. 2004:
„Við héldum nánast til niður á þingi, við
vorum með lobbíista í öllum hornum og
þeir þorðu ekki að breyta." Hún hefur
átt sæti í mörgum nefndum og ráðum
og verið félagslega virk innan félaga
hjúkrunarfræðinga.
Nú eru tímamót í lífi Sigþrúðar. Hún hefur
verið hjúkrunarforstjóri Sólvangs frá árinu
1992. 1. júlí síðastliðinn lét hún af störfum
vegna skipulagsbreytinga. í kveðjuhófi
sem haldið var fyrir Sigþrúði sagði ein
af samstarfskonum hennar, Erla M.
Helgadóttir hjúkrunarframkvæmdastjóri
m.a. þetta: „Það sem skiptir meginmáli
varðandi þann sem stýrir stofnun eins
og Sólvangi, er að hann hafi til að
bera hæfileika og visku til að takast á
við mannleg samskipti og það hefur
Sigþrúður svo sannarlega." Og Erla hélt
áfram:
„Sigþrúður hefur verið heppin og farsæl
því hún hefur átt traust og stuðning
samstarfsfólksins og hefur reynt að
greiða götu hvers manns. Sigþrúður
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 3. tbl. 82. árg. 2006
13