Morgunblaðið - 09.02.2017, Blaðsíða 86

86 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2017
✝ Sólveig Björg-vinsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 3. sept-
ember 1929. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
31. janúar 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Þorbjörg
Eyjólfsdóttir frá
Hákoti á Álftanesi,
f. 1904, d. 2007, og
Björgvin Helgason, sjómaður
frá Brekku á Álftanesi, f. 1904,
d. 1967. Börn þeirra voru auk
Sólveigar: Eyjólfur, f. 1933, d.
2013, og Guðfinna, f. 1937, d.
2014.
Sólveig giftist 12. júlí 1952 Jó-
hannesi Páli Jónssyni, f. á Sæ-
bóli í Aðalvík 9. desember 1930,
d. 9. september 2008. Foreldrar
hans voru hjónin Elinóra Guð-
bjartsdóttir frá Hesteyri, f. 1898,
1960. Synir þeirra eru a) Óskar
Ingi, f. 1986, maki Renata Sig-
urbergsdóttir Blöndal, f. 1985.
Börn þeirra eru Ragnhildur
Lilja, f. 2011, og Magnús Ingi, f.
2015. b) Jóhannes Páll, f. 1992,
c) Árni Freyr, f. 1997.
3) Sif, f. 3.8. 1964, maki Ing-
ólfur Arnarson, f. 23.4. 1963.
Börn þeirra eru a) Steinar Páll,
f. 1990, b) Þorbjörg Hekla, f.
1994, unnusti Sigurður Gunnar
Sigurðsson, f. 1992, c) Jón Örn,
f. 2000, og d) Helgi Valur, f.
2002.
Sólveig ólst upp í foreldra-
húsum á Norðurbraut 1 í Hafn-
arfirði. Sólveig og Jóhannes Páll
hófu sinn búskap þar uppi í risi
en byggðu sér árið 1956 mynd-
arlegt hús á Hellisgötu 31, í
brekkunni neðan við Norð-
urbraut 1, og bjuggu þar í hálfa
öld. Árið 2006 fluttu þau að
Herjólfsgötu 40 í Hafnarfirði.
Sólveig vann um tíma á Skrif-
stofu ríkisspítalanna en eftir að
dæturnar fæddust helgaði hún
sig fjölskyldunni allt sitt líf.
Útför Sólveigar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 9. febrúar 2017, kl. 13.
d. 1971, og Jón Sig-
fús Hermannsson,
bóndi og sjómaður
frá Læk í Aðalvík, f.
1894, d. 1991.
Sólveig og Jó-
hannes Páll eign-
uðust þrjár dætur,
barnabörnin eru
níu og barna-
barnabörnin fjög-
ur:
1) Björg, f. 22.9.
1952, maki Sigurður Skagfjörð
Steingrímsson, f. 20.8. 1954.
Dætur þeirra eru a) Sólveig
Hlín, f. 1981, sambýlismaður
Ríkarður Örn Ragnarsson, f.
1978. Börn þeirra eru Matt-
hildur María, f. 2009, og Jó-
hanna Hugrún, f. 2014, b) María
Lind, f. 1989, sambýlismaður
Máni Bernharðsson, f. 1987.
2) Signý, f. 5.10. 1959, maki
Magnús Ingi Óskarsson f. 11.4.
Okkar yndislega mamma hefur
kvatt þetta líf. Hún sagði sjálf að
við hefðum lífið að láni og það
kæmi að því að við þyrftum að
skila því. Nú er sú stund upp
runnin.
Lífið sem hún fékk að láni var
gott, þó að lífsgæði hennar hafi
verið mörkuð af baráttu við MS
sjúkdóminn frá 17 ára aldri. Aldr-
ei vorkenndi hún sjálfri sér heldur
einkenndist hugarfar hennar af
æðruleysi, jákvæðni og bjartsýni,
alveg fram á síðasta dag.
Við minnumst bernskuheimilis
okkar að Hellisgötu 31 hér í
Hafnarfirði með mikilli hlýju og
gleði þar sem mamma var ætíð
heima og til staðar fyrir okkur
systurnar. Foreldrar okkar héldu
í sameiningu fallegt og hlýlegt
heimili. Þau voru vinamörg og
skemmtileg heim að sækja.
Mamma var rík af mannlegum
eiginleikum, átti bjarta og fallega
sál.
Henni var umhugað um fólkið
sitt, hún fylgdist vel með öllum í
fjölskyldunni, vinum þeirra og
vandamönnum. Hún hafði þá
hæfileika að láta fólki líða vel í ná-
vist sinni, kunni þá list að hlusta af
athygli og náði vel til allra, ungra
sem aldinna. Hún var mikil vin-
kona okkar, með henni deildum
við vonum okkar, gleði og sorgum.
Hún var umhyggjusöm, úrræða-
góð og veitti stuðning og hvatn-
ingu.
Þegar barnabörnin komu til
sögunnar áttu þau sínar ljúfu
stundir hjá ömmu og afa á Hellis-
götunni og leituðu mikið til þeirra.
Mamma var miðpunktur fjöl-
skyldunnar og hélt vel utan um
hópinn sinn. Það hefur skilað sér
vel, fjölskyldan er afskaplega þétt
og samhent.
Árið 2006 fluttu hún og pabbi á
Herjólfsgötu 40 og bjó mamma
þar ein eftir lát pabba 2008. Henni
var gert kleift að búa svo lengi ein
heima með einstaklega góðri
umönnun og gæsku heimahjúkr-
unar í Hafnarfirði. Við þökkum
þessum yndislegu konum af alhug
fyrir umhyggju þeirra og kær-
leika í garð mömmu.
Mamma iðkaði sína trú á Drott-
inn Guð og trúði á mátt bænarinn-
ar. Ósjaldan bað hún fyrir okkur
og ekki gleymdi hún að þakka
Guði fyrir líf sitt og sinna. Við
systur treystum því að hún hafi
fengið góða heimkomu og að hið
eilífa ljós lýsi henni.
Hjartans þökk fyrir allt sem þú
varst okkur, elsku mamma, og al-
góður Guð geymi þig.
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína.
Englar hjá guði þig geymi,
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Þínar að eilífu,
Björg, Signý og Sif
Jóhannesdætur.
Þegar ég gekk á fjöll hafði ég
það fyrir sið þegar ég kom á topp-
inn að tylla mér niður og hringja í
Sólveigu, tengdamóður mína. Það
skríkti í henni og hún býsnaðist yf-
ir því hvað ég væri nú duglegur að
príla þarna upp. Mér þótti lofið
gott og lýsti fyrir henni útsýninu
af tindinum.
Það var gott að eiga Sollu að.
Hún passaði vel upp á sitt fólk og
fylgdist vel með öllum. Ef við vor-
um á ferðinni var Solla ekki í rónni
fyrr en hún vissi af okkur örugg-
um á áfangastað.
Jói og Solla byggðu sér hús á
Hellisgötu 31, rétt hjá æskuheim-
ili Sollu. Hellisgatan var miðstöð
fjölskyldunnar, þar komu allir við
og þar kom fjölskyldan saman á
góðum stundum. Solla var mið-
punkturinn í hópnum á sinn ró-
lega, yfirlætislausa hátt.
Við bjuggum í næsta húsi við
Sollu og Jóa fyrstu 10 ár búskapar
okkar hjóna. Það var góð nær-
vera. Óskar sonur okkar hljóp yfir
til að taka fótboltaleik við afa og
Solla hló milli þess sem hún jes-
úsaði sig yfir hamaganginum.
Þó að Solla hafi verið að berjast
við MS sjúkdóminn allan þann
tíma sem við þekktumst fannst
mér hún aldrei vera sjúklingur.
Hún var einfaldlega ekkert að
æðrast yfir líkamlegu ástandi sínu
en hafði þeim mun meiri áhuga á
því sem fólkið hennar var að fást
við, vonum þess og verkefnum.
Sólveig gekk ekki á fjöll í lif-
anda lífi. En hún hjálpaði okkur
hinum að klífa okkar fjöll með um-
hyggju sinni, stuðningi og góðum
ráðum. Nú hef ég trú á að hún
skoppi léttfætt í fótspor mín, tylli
sér á fjallatindana og virði sjálf
fyrir sér útsýnið.
Ég þakka Sólveigu góða sam-
fylgd í gegnum lífið.
Magnús Ingi Óskarsson.
Hver segir að lífið eigi að vera
auðvelt?
Ekki tengdamóðir mín, Sólveig
Björgvinsdóttir, sem nú er fallin
frá. Frá því hún var ung kona hef-
ur hún þurft að glíma við líkam-
lega fötlun en tókst alltaf á við sína
þröskulda af einstakri yfirvegun
og þakklæti fyrir það sem hún
hafði og fyrir hjálpina sem hún
fékk. Sólveig lét alla sem hjálpuðu
til finna hve mikið hún kunni að
meta þá aðstoð og þótti aðstoðin
aldrei sjálfsögð og kom afskaplega
fallega fram við sína velgjörðar-
menn.
Sólveig og Jóhannes Páll áttu
fallegt heimili og frá fyrsta degi
var mér vel tekið og alltaf var kaffi
og meðlæti í boði og endalaust var
hægt að taka upp allar heimsins
umræður. Hún var vel inni í öllu
og tók þátt og setti sig inn í allt
sem var að gerast og hennar ráð
voru alltaf gulls ígildi.
Sólveig ól þrjár dætur og þótt
varla hefði það þótt ráðlegt að
eignast þriðju dótturina þá gerði
hún það sem betur fer, því ég er sá
heppni og þeirrar hamingju að-
njótandi að fá að kvænast og helga
mig lífi þeirrar yngstu, hennar
Sifjar.
Sólveig var einstök manneskja
og tókst á við erfiðleika af ein-
stakri sátt við lífið og tilveruna og
ótrúlegu jafnaðargeði. Allt sem
rætt var vakti áhuga hennar og
gat hún minnt mann á eitthvað
sem sagt var eða gert fyrir langa
löngu, minnug um allt. Oft kom
þetta sér vel, þyrfti maður að rifja
upp eitthvað gamalt og gleymt.
Hjá henni komstu ekki að tómum
kofunum.
Þátttaka Sólveigar í lífi afkom-
enda sinna var mikil og þegar við
vorum að koma þaki yfir höfðuð
var hún svo þakklát öllum sem
lögðu hönd á plóg. Hún mundi
hver gerði hvað og vitnaði oft í það
þegar þessi eða hinn gerði þetta
eða hitt og hvað það var nú gott
verk og kom sér vel.
Sólveig smitaði alla af kærleik
og væntumþykju og var mið-
punkturinn í samheldinni fjöl-
skyldu. Hún vissi hvenær ferðalög
stóðu fyrir dyrum hjá öllum, hve-
nær átti að fara, hvernig og hvert
átti að fara og hvenær viðkomandi
væri væntanlegur til baka. Sólveig
vildi hafa hlutina á hreinu. Hún
var með skoðun á flestu og oft
þurfti maður að hafa fyrir að sann-
færa hana um að þessi leið væri
betri en hin, en mikið komu þessar
umræður sér vel og oft gott að
horfa á málin frá hennar hlið.
Í okkar lífi kom Sólveig við
sögu á hverjum degi og mun
brotthvarf hennar úr þessu lífi
hafa mikil áhrif á daglegt líf og
tómarúm mun skapast, það er
óhjákvæmilegt. Nú hefjast þó nýir
tímar hjá henni á öðrum stað og
öruggt að sá staður mun fá til sín
góðan liðsmann sem mun smita
hann af kærleik og væntumþykju.
Ég þakka fyrir allar stundirnar
sem ég átti með Sólveigu og öll
góðu ráðin sem hún gaf mér og
ætli hún sé ekki fegnust að þurfa
ekki að læra á enn eina fjarstýr-
inguna.
Minning Sólveigar mun lifa.
Ingólfur Arnarson.
Elsku amma vinkona.
Ég get ekki lýst því tómarúmi
sem fylgir fjarveru þinni. Ég horfi
til baka og hugsa um hversu ótrú-
leg kona þú varst. Þú náðir 87 ára
aldri þrátt fyrir að hafa sem ung
stúlka veikst af MS og þurft að
takast á við það allt þitt líf en þú
lést það ekki hindra þig í neinu. Þú
áttir gott líf, umkringd samheld-
inni fjölskyldu sem þú hélst vel ut-
an um. Þú hafðir sterka og góða
nærveru, hafðir ákveðnar skoðan-
ir á því sem vakti áhuga þinn og
lést þær óhikað í ljós. Flesta mína
frídaga kom ég til þín í kaffi og
spjall og hjá þér leið mér alltaf
best. Minningarnar um allar þær
stundir sem ég, þú, mamma og
Steinar sátum saman og spjölluð-
um og hlógum, eru mér svo dýr-
mætar. Ég er svo þakklát fyrir
hvað þú varst hress um jólin og
áramótin síðastliðin, þakklát fyrir
allar samverustundirnar þá.
Það er gott að hugsa til þess og
trúa að nú séuð þið afi sameinuð á
ný.
Sem barni fannst mér ekkert
skemmtilegra en að koma til ykk-
ar og fá að gista, stundum þurfti
maður bara að breyta aðeins um
umhverfi og þá tókuð þið á móti
manni opnum örmum, létuð mig
finna að ég var alltaf velkomin.
Amma mín, þú varst mér svo
kær, svo góð vinkona og ekki má
gleyma að þú varst sætust eins og
ég sagði þér alltaf.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Þín
Þorbjörg Hekla.
Elsku amma okkar, mikið er
sárt að missa þig en það yljar okk-
ur um hjartað að vita af þér hjá
honum afa.
Amma Solla var sannkölluð
ættmóðir. Hún var miðpunktur
fjölskyldunnar, spurði alltaf frétta
og hafði innilegan áhuga á því sem
við vorum að gera hverju sinni.
Vildi okkur allt það besta. Fjöl-
skyldan var henni allt og það sást
greinilega hvað hún undi sér vel
þegar við vorum öll samankomin
hjá henni.
Hellisgatan var okkar annað
heimili og það eru ýmsar minning-
ar sem koma upp í hugann þegar
við hugsum til baka. Vellingurinn
hennar ömmu sem sló öllum öðr-
um við, hvernig hún nostraði við
okkur þegar við fengum að gista
og öll þau dásamlegu skipti þegar
fjölskyldan kom saman hjá henni
og afa af hvaða tilefni sem var.
Í seinni tíð eftir að við eltumst
og þroskuðumst var yndislegt að
kíkja í kaffi til ömmu og heyra
sögur af lífinu í Hafnarfirði þegar
hún var að vaxa úr grasi og þegar
hún og afi voru að koma undir sig
fótunum og byggja Hellisgötuna.
Margar sögurnar um lífsbarátt-
una á þessum tíma voru hreint
ótrúlegar og lýstu vel þeirri þraut-
seigju, dugnaði og æðruleysi sem
einkenndi hana alla tíð.
Elsku amma, takk fyrir alla
kaffibollana, allar sögurnar, öll
góðu ráðin og allar yndislegu
minningarnar. Þó að þú sért farin
munu þær lifa með okkur alla tíð.
Óskar Ingi, Jóhannes Páll og
Árni Freyr.
Þakklæti og æðruleysi er það
fyrsta sem mér dettur í hug þegar
ég hugsa til ömmu Sollu. Hún var
einstaklega hjartahlý og blíð kona.
Amma og afi bjuggu lengst af á
Hellisgötu í fallegu rauðu húsi
sem afi byggði sjálfur. Amma sá
til þess að þar var ávallt ást og
hlýja. Minningarnar af Hellisgöt-
unni eru ótal margar og ég mun
alltaf geta leitað til þeirra þegar
ég vil ylja mér um hjartarætur.
Amma var alltaf heima og það
var svo gott að sitja með henni og
spjalla og oftar en ekki var heims-
ins besti vellingur á boðstólum
með nóg af rúsínum. Ég var líka
svo lánsöm að búa á neðri hæðinni
hjá ömmu og afa í smá tíma. Það
voru ósköp ljúfir tímar. Fátt var
yndislegra en að eiga rólegar
stundir eftir annasama daga með
ömmu sinni.
Amma Solla var rólyndiskona
og hafði þægilega nærveru. Veik-
indin hennar ömmu mörkuðu líf
hennar mikið en með einstöku
æðruleysi tókst henni að sjá ætíð
björtu hliðarnar á lífinu. Hún var
óspör á falleg orð í minn garð og
hvatti mig áfram í því sem ég tók
mér fyrir hendur. Ég var skírð
eftir henni og ber nafnið hennar
stolt og auðmjúk.
Ég er mjög þakklát fyrir að
dætur mínar kynntust langömmu
sinni. Sú eldri mun eiga fallegar
minningar um góða vináttu lang-
ömmu sinnar, en það var afar hlýtt
á milli þeirra. Fyrir þá yngri verð
ég að halda minningu ömmu á
lofti, sem verður enginn vandi því
amma Solla var okkur svo dýrmæt
og átti svo mikið í okkur öllum.
Ég kveð þig, elsku amma, með
þessu fallega ljóði. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Ég á mér draum
um betra líf.
Ég á mér draum
um betri heim.
Þar sem allir eru virtir,
hver á sínum stað,
í sinni stétt og stöðu.
Þar sem allir eru mettir
gæðum sannleikans.
Þar sem allir fá að lifa
í réttlæti og friði.
Þar sem sjúkdómar,
áhyggjur og sorgir
eru ekki til.
Og dauðinn aðeins upphaf
að betri tíð.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þín
Sólveig Hlín.
Ég er svo þakklátur fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman, þær verða ljós í hjarta
mínu um ókomna tíð. Þú varst fá-
dæma nagli sem tók lífinu af miklu
æðruleysi og sigldi í gegnum súrt
og sætt með höfuðið hátt. Þú
vannst alla á þitt band með því að
gefa óspart af einstökum persónu-
leika þínum. Það hafa verið mikil
forréttindi að hafa alist upp í ná-
vist þinni, amma mín, þú skilur
eftir stórt skarð.
Þú segir: Á hverjum degi
styttist tíminn
sem við eigum eftir
Skref fyrir skref
færumst við nær
dauðanum
-en ég þræði dagana
eins og skínandi perlur
upp á óslitinn
silfurþráðinn
Á hverju kvöldi
hvísla ég glöð
út í myrkrið:
Enn hefur líf mitt
lengst um heilan dag.
(Vilborg Dagbjartsdóttir)
Þinn
Steinar Páll Ingólfsson.
Elsku amma mín.
Það var ekki að ástæðulausu að
ég kallaði þig ömmu vinkonu. Þú
varst svo sannarlega góð vinkona;
hjartahlý, hvetjandi og sýndir allt-
af einlægan áhuga á öllu því sem
ég tók mér fyrir hendur. Þú
gekkst í gegnum margar raunir í
þínu lífi en mættir þeim öllum af
aðdáunarverðu æðruleysi og þol-
inmæði. Það er óskaplega sárt að
kveðja þig en ég vil trúa því að nú
sértu á betri stað, hjá afa.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson)
Takk fyrir allt og allt, elsku
amma vinkona.
Þín,
María Lind.
Elsku Solla.
Núna, þegar þú ert farin,
streyma tilfinningarnar upp á yf-
irborðið. Ég er bæði sorgmædd og
glöð en fyrst og fremst er ég þakk-
lát. Þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, þakklát fyrir vináttu
okkar, þakklát fyrir að hafa kíkt til
þín með börnin kvöldið áður en þú
veiktist.
Ég er þakklát fyrir allar góðu
fjölskyldustundirnar með þér,
hvort sem það var með litlu fjöl-
skyldunni minni eða stórfjölskyld-
unni þinni.
Samband þitt við afkomendur
þína var svo fallegt og þú varst
umkringd fólki sem elskaði þig.
Það er sagt að það sem eftir lifir
þegar ástvinur fellur frá sé ekki
það sem var sagt og gert, heldur
minningin um það hvernig okkur
leið þegar við voru saman. Það er
þess vegna sem þú skilur svo vel
við. Okkur leið öllum svo vel hjá
þér.
Þín vinkona,
Renata.
Sólveig
Björgvinsdóttir
Elsku afi, nú hef-
ur þú fengið hvíld-
ina eins og þú hafð-
ir þráð í svo langan
tíma. Ég veit að þú ert kominn á
góðan stað með gömlum fé-
lögum og efast ekki um að það
er vel tekið á móti þér. Eftir
sitja fjölmargar góðar minning-
ar, þær fyrstu úr Norður-
bænum. Þar leið þér vel, kind-
urnar, smíðaverkstæðið og
sveitaloftið. Við krakkarnir elsk-
uðum að koma í sveitina og fá að
skottast með þér og ömmu bæði
heima í bæ og í fjárhúsunum.
Einnig eigum við fjölmargar
minningar úr Ártúninu þar sem
þið amma bjugguð ykkur fallegt
Magnús Pétursson
✝ Magnús Pét-ursson fæddist
5. ágúst 1931. Hann
lést 1. febrúar
2017.
Útför Magnúsar
var gerð 8. febrúar
2017.
heimili þar sem við
fjölskyldan hitt-
umst og áttum sam-
an gæðastundir.
Það var svo gaman
að segja þér frá því
sem við vorum að
gera og hvað væri
fram undan, þú
sýndir því alltaf
mikinn áhuga, gafst
ráð og vildir alltaf
fylgjast með, sér-
staklega þegar það var von á
stækkun í fjölskyldunni, þá
varstu svo spenntur og stoltur.
Þú varst nefnilega alltaf svo
stoltur af fjölskyldunni þinni og
sagðir oft að það væri ekki allir
svo lánsamir að eiga stóra fjöl-
skyldu sem stæði saman.
Elsku afi, það er sárt að
hugsa til þess að fá ekki að hitta
þig aftur en minning um ynd-
islegan afa lifir, ég veit að þú
fylgist vel með okkur frá nýjum
stað. Góða ferð, elsku afi.
Guðbjörg.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar