Morgunblaðið - 09.02.2017, Blaðsíða 87

MINNINGAR 87
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2017
✝ Helga Jóns-dóttir fæddist
að Ingveld-
arstöðum í Keldu-
hverfi 1. nóvember
1920. Hún lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 5. febrúar
2017.
Foreldrar henn-
ar voru þau hjónin
Ingibjörg Gísla-
dóttir, fædd 4. nóvember 1884 í
Gíslabúð á Dalvík, látin 3. sept-
ember 1963, og Jón Jóhann-
esson bóndi, fæddur 29. október
1888 á Ærlæk í Öxarfirði, látinn
í apríl 1966. Þau hjónin gengu í
hjónaband 1917 og bjuggu alla
sína búskapartíð á Ingveld-
arstöðum og þar fæddust þeim
fjögur börn auk Helgu: 1) Krist-
ján, fæddur 1. júlí 1917, látinn
13. apríl 2006. 2) Dagbjört, fædd
1. september 1923, látin. 3) Ing-
ólfur, fæddur 16. október 1925.
4) Þorfinnur, fæddur 7. nóv-
ember 1927. Helga giftist Sig-
urði Axel Skarphéðinssyni,
ber 1963. Hann var kvæntur
Micelle Mitchell. Þau eiga tvo
syni; Þór Mitchell og Axel
Mitchell. Áður átti Jens Tind
Óla. c) Sigurður Helgi, f. 3. jan-
úar 1971. Hann er kvæntur Öldu
Kristinsdóttur. Þau eiga börnin
Arnór, Brynju Dís og Evu Dís.
Sigurður á eitt barnabarn. 2)
Gerður Sólveig, f. 14. júlí 1949.
Hún er kennari. Gift Eyjólfi Þór
Sæmundssyni forstjóra. Gerður
á tvö börn: a) Helga, f. 18. ágúst
1973. Hún er gift Þorgeiri
Gestssyni og eiga þau börnin
Eyjólf Loga, Gest og Heklu. b)
Baldur Þór, f. 31. maí 1978.
Hann er ókvæntur og barnlaus.
Helga og Sigurður byrjuðu bú-
skap á Hróastöðum í Öxarfirði
en fluttu til Reykjavíkur 1947.
Þau bjuggu fyrst á Grenimel 6
en lengst af á Reynimel 54, þar
til Sigurður lést. Þá flutti Helga
á Aflagranda 40 og bjó þar til
hún fluttist á dvalar- og hjúkr-
unarheimilið Grund í febrúar á
síðasta ári og lést þar. Helga
vann við ýmis þjónustustörf en
lengst vann hún á saumastofu.
Útför Helgu fer fram frá
Neskirkju í dag, 9. febrúar
2017, og hefst athöfnin klukkan
13.
járn- og söðlasmið
frá Hróastöðum í
Öxarfirði, 4. októ-
ber 1941. Hann var
fæddur á Víðihóli á
Hólsfjöllum 19.
september 1906 og
lést 8. apríl 1996.
Foreldrar Sigurðar
voru hjónin Gerður
Jónsdóttir, fædd 30.
nóvember 1882 og
látin 12. júní 1973,
og Skarphéðinn Sigvaldason,
fæddur 4. apríl 1876 og dáinn
15. júlí 1970. Helga og Sigurður
eignuðust tvær dætur: 1) Hjör-
dís, fædd 24. janúar 1942. Hún
starfaði við skrifstofu og versl-
unarstörf. Hún er gift Hans Þór
Jenssyni dúklagningameistara
og hljóðfæraleikara. Hjördís á
þrjá syni: a) Hilmar, f. 12. októ-
ber 1960. Hann er kvæntur Odd-
nýju Magnadóttur. Þau eiga
dótturina Sól. Hilmar á Björg-
vin, Vilhjálm, Hans Þór og Erlu
Hlín úr fyrri samböndum. Hilm-
ar á tvö barnabörn og tvö stjúp-
barnabörn. b) Jens, f. 27. októ-
Þó að maður viti í raun að
hverju stefnir hjá nánum að-
standendum sem glíma við sjúk-
dóma eða hár aldur færist yfir þá
er það alltaf áfall þegar kallið
kemur. Þannig var það með
Helgu tengdamóður mína.
Það er stundum haft í flimt-
ingum að tengdamæður séu af-
skiptasamar og jafnvel erfiðar í
samskiptum en hjá Helgu var
þessu þveröfugt farið. Hún var sú
jákvæðasta manneskja sem ég
hef kynnst.
Ég hef velt því fyrir mér hvort
hennar glaðlega og jákvæða lund
hafi ekki stuðlað að langlífi henn-
ar og góðu andlegu atgervi allt til
hinstu stundar.
Þó að líkaminn hafi gefið eftir
þannig að hún þurfti að flytja á
hjúkrunarheimili rúmlega 95 ára
var hugsunin skýr og áhuginn á
málefnum fjölskyldunnar og
samfélaginu ávallt til staðar. Sem
dæmi má nefna að Helga nýtti
sér vel þjónustu Blindrabóka-
safnsins og fékk frá þeim nýjustu
bækurnar í hljóðbókaformi. Hún
hafði ákveðnar skoðanir á því
hvort Arnaldur, Yrsa eða aðrir
höfundar hefðu bætt sig frá fyrra
ári og bókin hans Reynis
Traustasonar um baráttuna um
yfirráðin yfir DV vakti svo mikla
spennu hjá henni að varla var
hægt að ná sambandi fyrr en eftir
að hlustun á henni lauk. Fé-
lagsvist og bingó veitti henni
mikla gleði allt þar til daprandi
sjón setti strik í reikninginn. Og
hún naut sín með fjölskyldu og
vinum, glaðvær, jákvæð og fylgd-
ist vel með þróun mála hjá af-
komendunum.
„Ég held að afkomendur mínir
séu gott fólk,“ sagði hún við mig
nokkrum dögum áður en hún
kvaddi, var greinilega að hug-
leiða lífshlaup sitt og arfleifð sína.
Eftir að Sigurður lést fluttist
Helga að Aflagranda 40 þar sem
henni leið mjög vel, var í góðum
félagsskap og eignaðist nýja vini.
Líkamlegur heilsubrestur olli því
síðan að hún þurfti aðhlynningu
umfram það sem unnt er að veita
í heimaþjónustu og fór hún þá á
hjúkrunarheimilið Grund í byrj-
un síðasta árs. Þar leið henni vel
og kunnum við aðstandendur frá-
bæru starfsfólki þar hinar bestu
þakkir.
Helga fæddist og ólst upp á
Ingveldarstöðum í Kelduhverfi.
Henni þótti mjög vænt um
bernskuhagana og átti góðan
frænd- og vinagarð þar um slóðir
sem hún heimsótti allt fram á tí-
ræðisaldur. Skáldgáfa er sterk í
ætt Helgu, faðir hennar, Jón Jó-
hannesson, orti m.a. kvæði um
sína sveit sem þetta er upphaf að:
Fríða sveit við fjörðinn bláa,
fegurst byggð und norðurpól.
Þar sem Byrgis borgin háa
björkum veitir grið og skjól.
Þar sem dunar dimmum rómi
Dettifoss í gljúfra sal.
Hólmatungur hlú’ að blómi.
Hugurinn þráir Vesturdal.
Það ber að þakka að Helga
fengi að lifa til rúmlega 96 ára
aldurs við góða andlega heilsu og
hún taldi sjálf undir lokin að kom-
inn væri tími til að kveðja. Þetta
er gangur lífsins, en engu að síð-
ur er hennar saknað. Megi hún
hvíla í friði en minningarnar lifa.
Eyjólfur Þór Sæmundsson.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi eða sólarlagi eða manni sem
veitir ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Elsku amma mín.
Það er ótrúlegt að hafa mann-
eskju í lífi sínu í 38 ár og eiga ekki
svo mikið sem eina neikvæða
hugsun um viðkomandi. Enda
varstu algerlega einstök, amma
mín. Þú elskaðir mig skilyrðis-
laust frá því þú leist mig augum í
fyrsta sinn. Þó að ég væri hand-
fylli og rúmlega það þá reyndi ég
alltaf að haga mér eins og maður
þegar ég var í heimsókn hjá ykk-
ur afa Sigga á Reynimelnum.
Enda voruð þið svo ofsalega góð
við mig að ég bókstaflega elskaði
að vera í heimsókn hjá ykkur. Og
þegar mamma og pabbi fóru til
útlanda þá vildi ég hvergi annars
staðar vera ef ég fékk einhverju
um það ráðið. Þá var farið í bæ-
inn, spilað og farið í ýmsa leiki.
Eru þetta í dag margar af mínum
fallegustu og dýrmætustu æsku-
minningum og hafa reyndar verið
það lengi.
Þú hallmæltir aldrei neinum,
amma mín, og að öðrum ólöstuð-
um þá varstu jákvæðasta mann-
eskja sem ég hef nokkurn tímann
kynnst.
Þú varst aldrei ósanngjörn og
það var afskaplega auðvelt að
gera þér til geðs. Þú varst sjálfri
þér næg og bjóst yfir fáheyrðri
hugarró.
Á sama tíma sagðirðu ávallt
beint það sem þú meinaðir og
varst ákaflega einlæg. Hjartalag
þitt var einstaklega hlýtt og fal-
legt og æðruleysi þitt var ekki
síður fáheyrt og ég man þegar við
ræddum andlát Dagbjartar syst-
ur þinnar fyrir ekki svo löngu, að
þegar ég sagði að það hefði borið
fljótt að og að það væri synd að
fólk færi yfir móðuna miklu ver-
andi algerlega skýrt í kollinum og
almennt að mestu leyti í lagi þá
svaraði hún að bragði: „Mikið er
ég glöð að hún Dadda mín fékk að
fara á meðan hausinn var enn í
fínu lagi og henni leið vel.“ Það
fannst henni hin mesta huggun
og mildi.
Því dauðinn er ekkert sem
þarf að óttast eftir langa og inni-
haldsríka ævi. Það sama á við um
þig, elsku amma mín. Á sama
tíma og ég er frá mér numinn af
sorg þá er það mér mikil huggun
að þú fékkst að fara á þínum eigin
forsendum og með kollinn í full-
komnu lagi.
Sem er nákvæmlega eins og þú
vildir hafa það.
Þú áttir langa og hamingjuríka
ævi og skilur eftir þig tvær frá-
bærar dætur sem eiga börn og
barnabörn, sem voru svo lánsöm
að fá að kynnast þér.
Eftir stend ég grátklökkur og
það eina sem ég get stunið upp úr
mér er takk. Takk fyrir allt, elsku
amma mín, og á sama tíma og
þetta er mín hinsta kveðja til þín
þá mun minningin um þig lifa í
huga mínum og hlýja mér um
hjartaræturnar til æviloka. En
mikið óskaplega mun ég sakna
þín samt.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Elsku mamma, Dísa, Þorfinn-
ur, Ingólfur og aðrir ástvinir.
Megi Guð gefa ykkur huggun í
sorginni og styrk til að halda
áfram.
Baldur Þór.
Helga Jónsdóttir
Mig langar að
minnast míns kæra
vinar, læriföður og
ferðafélaga, Guð-
mundar Péturssonar. Sumarið
1976, eftir eitt ár í líffræðinámi,
var ég svo lánsöm að fá sumar-
vinnu á Keldum hjá Guðmundi
Eggertssyni erfðafræðiprófessor,
sem hafði þar aðstöðu. Þá var ný-
komin til hans í vinnu úr fram-
haldsnámi Sigríður Þorbjarnar-
dóttir líffræðingur. Fyrir fáfróðan
líffræðinema opnaðist á Keldum
heimur með algerlega nýjum
víddum. Á litlu kaffistofuborunni
sat eða stóð starfsfólkið eins og
síld í tunnu, drakk bleksterkt kaffi
sem Björg gamla hellti upp á og
gáfumannatalið og ólíkindalætin
voru með eindæmum.
Forstöðumaðurinn Guðmund-
ur Pétursson, á yfirreið um ríki
sitt, fór fljótlega líka að líta við hjá
okkur Siggu þar sem við sátum og
strikuðum E. coli á skálar. Ekki til
að ræða um vísindi heldur til að
reka áróður fyrir fjallgöngum og
Ferðafélagi Íslands. Þetta bar ár-
angur og við Sigga ákváðum að
ganga með honum og FÍ á Baulu.
Á Umferðarmiðstöðina mætti gal-
vaskur hópur fólks með bakpoka
og í fjallgönguskóm. Ég var á stíg-
vélum, með hliðartösku, og Sigga
svaf yfir sig. Mér leist ekki á blik-
una en huggaði mig við að ég hlyti
að hafa við þessum gömlu körlum.
Þessir gömlu karlar runnu upp
stórgrýtið á Baulu svo sá undir ilj-
ar. Þá var ekki búið að finna upp
afturendafararstjóra. Daginn eftir
komst ég varla í kaffi upp hring-
Guðmundur
Pétursson
✝ GuðmundurPétursson
fæddist 8. febrúar
1933. Hann lést á
23. janúar 2017.
Útför Guð-
mundar fór fram 8.
febrúar 2017.
stigann á salnum.
Ég sá til þess að
Sigga svæfi ekki yfir
sig næst og eftir
þetta ferðuðumst við
báðar með Guð-
mundi um fjöll og
firnindi og inn í
ferðanefnd og stjórn
Ferðafélagsins.
Betri og skemmti-
legri ferðafélaga var
ekki hægt að hugsa
sér.
Á Keldur kom fólk alltaf aftur
og þegar ég lauk líffræðinni fékk
ég vinnu á veirudeildinni hjá Guð-
mundi. Ég var þá ákveðin í að fara
í framhaldsnám í ónæmisfræði og
nær henni gat maður varla komist
í þá daga. Guðmundur var óþreyt-
andi að bera í mann lesefni og
greinar og spá og spekúlera, ræða
útfærslur og ráðleggja manni. Ef
eitthvert lát var á veiruvinnu;
kompi, nauti og títreringum, þá
skrifuðum við Roger, Kolla og
Eygló sérprentapantanir fyrir
Guðmund. En hann fylgdist með
öllu rannsóknarsviðinu sem var
spannað á Tilraunastöðinni, pant-
aði vísindagreinar þar að lútandi
og dreifði þeim á viðeigandi aðila
innan húss með umræðum og
spjalli. Einhverju sinni lét hann
mig hafa sérprent á frönsku sem
ég bar mig illa yfir og hann sagði
með sinni góðlátlegu kímni „hvað
er þetta, lestu ekki frönsku – ertu
ómenntaður ruddi?“ En Guð-
mundur var mikill málamaður og
lærði t.d. rússnesku sér til dund-
urs.
Gegnum rannsóknarsamstarf
útvegaði Guðmundur mér fyrst
vinnu á Wistar-stofnuninni í Phila-
delphiu. Þegar mér líkaði ekki þar
kom hann mér í samband við vin
sinn Georg Klein, prófessor á Kar-
olinska í Stokkhólmi. Þar lauk ég
framhaldsnámi og kom í þriðja
sinn aftur á Keldur reynslunni
ríkari. Ég verð Guðmundi ævin-
lega þakklát fyrir að vera vegvísir
minn á hinni vandrötuðu braut
vísindarannsókna og ferðafélagi
um öræfi og óbyggðir. Fjölskyldu
og vinum Guðmundar votta ég
mína innilegustu samúð.
Sigurbjörg Þorsteinsdóttir.
Guðmundur Pétursson var ein-
stakur maður. Hann var vel gefinn
og greindur, fjölgáfaður og fróð-
leiksfús. Áhugi hans á lífinu og
veröldinni var víðfeðmur og hann
safnaði að sér viðamiklum fróðleik
sem hægt var að fletta upp í, eins
og barnabörn hans vitna um og við
samstarfsfólk hans reyndum.
Hann lét ekki fordóma tefja sig en
var víðsýnn. Þó að vísindi og rann-
sóknarstörf yrðu meginverkefni
hans hafði hann líka almennan
áhuga á náttúrunni og sótti í veru
þar. Fór víða, bæði hérlendis og
erlendis, kleif ótrauður fjöll og
tinda, þegar hann var upp á sitt
besta. Á seinni árum, eftir að hann
hætti að vinna, fór hann margar
ferðir til Austurlanda nær og víð-
ar og naut þess mjög að kynnast
framandi þjóðum og menningu.
Guðmundur var hógvær og góður
hlustandi, en á fundum eða ráð-
stefnum, heima eða erlendis, hafði
hann ævinlega eitthvað vitlegt til
málanna að leggja og spurði
áhugaverðra spurninga. Hann
hafði góða kímnigáfu og skaut oft
inn skemmtilegum athugasemd-
um. Guðmundur var velviljaður,
nærgætinn og tillitssamur við
samstarfsfólk sitt þótt hann efldi
metnað þess til að standa sig vel
og skila niðurstöðum. „Það sem
ekki hefur verið skrifað hefur ekki
verið gert,“ sagði hann stundum
og hvatti okkur til að skrá tilraun-
ir okkar og verkefni skilmerki-
lega. Við létum þetta okkur að
kenningu verða. Samfélagið á
Keldum var afar sérstakt, stóð á
gömlum merg merkra vísindaaf-
reka. Gamlar hefðir lengi vel í
heiðri hafðar þó að nútíminn yrði
æ ágengari. Störfin mörg og rann-
sóknarverkefnin ólík. Margir
höfðu unnið þarna lengi en alltaf
bættust nýliðar við. Samt var hóp-
urinn eins og ein fjölskylda og
samkomulagið yfirleitt gott, hver
hafði sitt mikilvæga hlutverk.
Guðmundur forstöðumaður bjó á
Keldum með fjölskyldu sinni og
Ásdís kona hans vann einnig þar.
Dýrahald var á Keldum vegna eðl-
is rannsóknarverkefna, allt var
þetta svolítið eins og á sveitasetri,
enda enn nokkuð út úr bænum.
Allar samkomur starfsfólks
skemmtilegar, vísur samdar og
fyrripartar botnaðir á þorrablót-
um, stundum líka dansiböll. Og
jólaskemmtunin fyrir börnin engu
lík, þangað komu alvöru jólasvein-
ar kafrjóðir, ríðandi á hestum í
snjónum, með gjafir í poka og all-
ir, líka þeir fullorðnu, trúðu því að
jólasveinar væru til. Veirudeildin
hélt ötullega áfram rannsóknum á
visnu og mæðiveiki með nútíma-
tækni, en sú veira hafði einmitt
verið uppgötvuð og skilgreind á
Keldum. Þær rannsóknir áttu svo
enn brýnna erindi eftir að náskyld
HIV-veiran sem herjar á fólk kom
til sögunnar. Guðmundur var vel
liðinn og farsæll leiðtogi sem
leyfði samstarfsfólkinu að njóta
sín, hvatti það og studdi eftir
bestu getu. Lengi eftir að hann og
fleiri af veirudeild Keldna hættu
störfum hittumst við og þeir sem
enn vinna þar reglulega í kaffisopa
hér og þar á ýmsum veitingastöð-
um í Reykjavík og félagsskapur
hans var ævinlega fagnaðarefni.
Hans verður saknað í þeim hópi
og miklu víðar. Við samstarfsfólk
Guðmundar á veirudeild vottum
fjölskyldu hans innilega samúð.
Blessuð sé minning Guðmundar
Péturssonar.
Guðrún Agnarsdóttir,
Bergljót Magnadóttir, Björg
Rafnar, Elsa Benedikts-
dóttir, Eygló Gísladóttir,
Roger Lutley, Sigríður Matt-
híasdóttir, Sigurbjörg Þor-
steinsdóttir, Steinunn Árna-
dóttir, Valgerður
Andrésdóttir.
Það er gaman að sjá ungt fólk
reykja, sagði forstöðumaður Til-
raunastöðvar Háskólans í meina-
fræði þegar gönguhópur frá
Ferðafélagi Íslands tók sér hvíld á
leið upp á Vífilsfell og nokkur ung-
menni fengu sér smók.
Þessi tjáning er nokkuð dæmi-
gerð fyrir íroníu Guðmundar Pét-
urssonar sem lék sér stundum að
því að tala hálft í hvoru um hug
sér.
Hann var einum bekk á undan
mér í MR og gekk undir nafninu
Gvendur dúx sakir víðfrægra
námsgáfna. Hann var ritstjóri
Skólablaðsins í 5. bekk og ég í rit-
nefnd hjá honum og seinna arf-
taki.
Um það leyti brá hann dálítið
fyrir sig yrkingum og ekki síst á
þá lund að skopstæla væmni ann-
arra. Næsta vetur var hann in-
spector scholae og þegar ég kom
upp í háskóla var Guðmundur þar
fyrir sem formaður Félags rót-
tækra stúdenta.
Því olli einkum andstaða hann
við erlenda hersetu fyrir utan
skömm hans á ranglátri skiptingu
á auðæfum heimsins. Og aftur tók
ég við af Guðmundi.
Löngu seinna áttum við sam-
vinnu í Ferðafélagi Íslands þar
sem hann sat í stjórn en ég í rit-
nefnd Árbókar.
Þá áttum við oft samleið í
gönguferðum, til að mynda á
Öræfajökul, og mátti ósjaldan
heyra fyrrnefnt ólíkindatal af
hans munni.
Í næturstað furðaði hann sig til
að mynda oft á þeirri sjálfspynd-
ingu sem hann fremdi með því að
ganga á fjöll og jökla eins og það
væri bæði erfitt og leiðinlegt. Og
yrði einhver umtalsverð mishæð á
vegi brást varla að hann styndi því
upp að þetta væri óyfirstíganlegt
með öllu.
Nokkrum stundarfjórðungum
síðar hafði hann klifið hnúkinn. Ef
Guðmund bæri að hinu Gullna
hliði væri hann vís til að lýsa því
yfir að hér kæmist hann aldrei inn
en væri skömmu seinna sestur við
hægri hönd almættisins.
Árni Björnsson.
Í dag kveðjum við kæran sam-
starfsmann, Guðmund Pétursson
lækni, fyrrverandi forstöðumann
Tilraunastöðvar Háskóla Íslands í
meinafræði að Keldum og pró-
fessor við Háskóla Íslands.
Ég kynntist Guðmundi fyrst á
námsárum mínum í líffræðinni við
Háskóla Íslands, á áttunda áratug
síðustu aldar.
Árið 1981 réði hann mig síðan
til rannsóknavinnu á Tilrauna-
stöðinni. Þetta var fyrsta launaða
vinna mín við tilraunavísindi, en
áður hafði ég unnið við ýmsar
greiningar. Starfið á Keldum lagði
línuna með áframhaldið hjá mér
og hef ég verið við störf á rann-
sóknastofum síðan.
Guðmundur var afkastamikill
vísindamaður og eru störf hans og
frumkvæði mikils metin á Keldum
og í íslenska- og alþjóðlega vís-
indasamfélaginu. Vísindastörf
Guðmundur voru lengst af á
fræðasviði veirufræðinnar og þar
ber hæst rannsóknir á hæggeng-
um smitsjúkdómum í sauðfé. Á því
sviði lagði Guðmundur mikið af
mörkum og framlag hans efldi
skilning á framgangi sjúkdóma og
samspili hýsils og sýkils. Guð-
mundur var í alþjóðlegri sam-
vinnu beggja megin Atlantshafs-
ins. Hann vann að því að efla
Tilraunastöðina sem alþjóðlega
vísindastofnun og var ávallt annt
um velferð hennar.
Guðmundur var maður um-
ræðu og frjórra skoðanaskipta.
Kom það glögglega fram allt fram
á síðustu ár, en hann var virkur
gestur þegar haldnir voru fyrir-
lestrar og fræðslufundir á Keldum
þrátt fyrir að vera kominn á eft-
irlaun. Athugasemdir hans og fyr-
irspurnir báru þess glöggt vitni að
hér fór maður með mikla yfirsýn á
ýmsum fræðasviðum og vel tengd-
ur við sértæka umfjöllun viðfangs-
efnisins.
Fyrir hönd starfsmanna
Keldna vil ég þakka Guðmundi
fyrir samfylgdina og framlag hans
í þágu Tilraunastöðvarinnar og
vísinda. Ég færi fjölskyldu hans
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Sigurður Ingvarsson,
forstöðumaður
Tilraunastöðvar Háskóla
Íslands í meinafræði
að Keldum.