Morgunblaðið - 09.02.2017, Blaðsíða 89

Morgunblaðið - 09.02.2017, Blaðsíða 89
hönd íslenskrar þróunarsamvinnu og lagði áherslu á að vel væri að verki staðið, þannig að árangur næðist. Þá stóð hann hina dipló- matísku vakt sem íslenskur sendi- fulltrúi af mikilli samviskusemi og áhuga. Gísli var hafsjór af fróðleik um alþjóðamál, stjórnmál og þróunar- samvinnu að ógleymdri þekkingu hans á íþróttum, og þá sérstaklega knattspyrnu. Hann setti sig sér- lega vel inn í málefni líðandi stundar í því landi þar sem hann starfaði hverju sinni og gat því unnið að málum á grundvelli stað- góðrar þekkingar og innsæis. Að leiðarlokum viljum við þakka honum fyrir langt og gott starf í þágu þeirra sem minnst mega sína. Við þökkum fyrir ánægjulegar samverustundir. Við sendum eiginkonu, börn- um, foreldrum, systrum og fjöl- skyldunni allri innilegar samúðar- kveðjur. Blessuð sé minning hans. Fyrir hönd samstarfsfélaga í utanríkisþjónustunni á sviði þró- unarsamvinnu, Þórdís Sigurðardóttir. Leiðir okkar Gísla lágu fyrst saman árið 2003 þegar við fjöl- skyldan fluttum til Namibíu þar sem ég tók að mér ráðgjafaverk- efni á vegum Þróunarsamvinnu- stofnunnar Íslands. Gísli hafði þá nýlega flutt með fjölskyldu sína til Namibíu og tekið við sem for- stöðumaður ÞSSÍ þar eftir að hafa gegnt samskonar starfi í Mósam- bík og var hann því minn næsti yf- irmaður. Með okkur fjölskyldun- um tókst strax mikill vinskapur. Gísli og Dína opnuðu heimili sitt upp á gátt og við fjölskyldan vor- um þar tíðir gestir og alltaf var Gísli höfðingi heim að sækja enda einstaklega gestrisinn. Það sýnir vel hvaða mann Gísli hafði að geyma að eftir fjölskyldan mín þurfti að snúa aftur heim til Ís- lands haustið 2004 liðu aldrei margir dagar án þess að Gísli hringdi til að bjóða mér heim í kvöldverð með fjölskyldu sinni. „Sæll Baldvin, drífurðu þig ekki bara yfir? Ég er að fara að grilla!“ Og þannig var það líka síðar þegar ég kom til Namibíu að sinna styttri verkefnum, Gísli grillaði og ég mætti með rauðvínið. Á þessum kvöldum áttum við mörg skemmtileg samtöl um allt og ekkert, heima og geima, stöð- una í heimsmálunum og verkefni á vegum þróunarsamvinnustofn- ana, enska boltann og Liverpool, en Gísli og Nonni voru ósviknir „Poolarar“. En minnisstæðust eru þó kvöldin sem Gísli tók spjallið yfir á persónulegri nótur og sagði mér t.d. frá því dreyminn á svip þegar hann starfaði á sínum yngri árum sem vinsæll plötusnúður á skemmtistaðnum Hollywood eða þegar hann stofnaði knattspyrnu- félag á Grænhöfðaeyjum á upp- hafsárum hans hjá ÞSSÍ og skipu- lagði reglubundnar fótbolta- æfingar fyrir liðsmenn og samdi síðan við íslenska íþróttafatafram- leiðandann Henson um að fram- leiða búninga á alla liðsmenn og hann stóð sjálfur straum af kostn- aði. Gísli vakti athygli hvar sem hann fór, glæsimenni, ljóshærður og hávaxinn með sinn heillandi persónuleika og skörpu greind. Hann var afar flinkur stjórnandi, hreinskilinn, ákveðinn og fastur fyrir þegar það átti við en sérlega fær í mannlegum samskiptum og með brennandi áhuga á starfi sínu. Hann er án nokkurs vafa raunbesti yfirmaður sem ég hef starfað með og einn af mínum allra bestu vinum. Gísli minn, takk fyrir samstarf- ið, samveruna og vináttuna. Þín verður sárt saknað en þú skilur eftir þig dýrmætar minningar sem ég mun varðveita í hjartastað. Elsku Dína, Nonni, Adele og fjölskyldan öll. Megi höfuðsmiður himins og jarðar vera ykkur styrkur í sorg ykkar. Hugur okkar Hafdísar er hjá ykkur á þessum erfiðu tímum. Baldvin. MINNINGAR 89 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2017 ✝ ÞorsteinnFinnur Frið- þjófsson fæddist í Reykjavík 24. febr- úar 1940. Hann lést á hjúkrunarheim- ilinu Mörk 28. jan- úar 2017. Foreldrar hans voru Hulda Dag- mar Þorfinns- dóttir, f. 13. maí 1920, d. 14. mars 1991, og Friðþjófur Þor- steinsson, f. 30. október 1912, d. 16. október 1979. Albræður Þorsteins eru: Jóhann Greipur, látinn, Reynir Þór, Þráinn Örn og Ásgeir. Samfeðra eru Sig- urrós Eva, Unnur og Þröstur. Þorsteinn kvæntist 31. des- ember 1966 Ingibjörgu Jóns- dóttur, f. 16. mars 1945. For- eldrar Ingibjargar voru Sigurborg Sigurðardóttir, f. 22. janúar 1913, d. 23. júlí 2005, og Jón Páll Long Ingibergsson, f. 11. október 1916, d. 21. febrúar 2013. Börn Þorsteins og Ingi- bjargar eru: 1) Hrönn f. 3. des- ember 1963, sambýlismaður Reykjavík (R-1), Bögglapóst- stofunni og Tollpóststofunni um tíma, þar til að hann gerðist póstútibússtjóri við stofnun nýs póstútibús (R-10) í Árbæj- arhverfi. Hann var einnig póst- útibússtjóri á BSÍ (R-6) um tíma, þar til hann keypti Efna- gerðina Ilmu sem hann rak í nokkur ár. Síðustu starfsárin sinnti hann ýmsum störfum. Ungur að árum stundaði hann fimleika með Fimleika- félaginu Ármanni, og kynntist einnig KFUM og Knattspyrnu- félaginu Val. Hann spilaði með öllum yngri flokkum félagsins. 17 ára spilaði hann sinn fyrsta meistaraflokks leik árið 1957 og lauk knattspyrnuferlinum árið 1970 aðeins þrítugur að aldri. Hann spilaði yfir 200 meistaraflokksleiki. Hann varð m.a. Íslands- og bikarmeistari með Val og lék með í þeim fræga jafnteflis leik þegar Val- ur og Benfica kepptu á Laug- ardalsvelli 1968. Hann spilaði nokkra leiki með landsliði Ís- lands í knattspyrnu, heima og erlendis. Einnig átti hann feril sem knattspyrnudómari og knattspyrnuþjálfari, og þjálfaði m.a. Val og meistaraflokka Breiðabliks, Þrótt Reykjavík, Hauka, Fylki og Leikni. Úför hans fór fram í kyrr- þey. Þrymur Sveinsson. 2) Þorsteinn, f. 12. maí 1966, maki Gréta Björg Ólafs- dóttir, sonur þeirra er Styrmir Óli, fyr- ir á Þorsteinn son- inn Hafstein. 3) El- ín Ása, fædd 20. maí 1970, maki Halldór Ásgrímur Ingólfsson, börn þeirra eru: a) Stef- án Þór, sambýliskona hans er Helena Ýr Gunnarsdóttir og sonur þeirra er Brynjar Þór, b) Íris Thelma, kærasti hennar er Árni Geirsson, og c) Bjarki Snær. 4) Friðbergur Jón, f. 6. ágúst 1973, maki Heiðrún Sig- urðardóttir, dætur þeirra eru Lilja Rós og Eva María. Þorsteinn ólst upp í Reykja- vík og hlaut hefðbundna skóla- göngu. Hann fór í „Gaggó Aust“, og síðar Póstmeist- araskólann. Hann hóf ungur störf í fyrirtæki föður síns, Efnagerðinni Val, þar til hann hóf störf hjá Pósti og Síma, og vann m.a. á Aðalpósthúsinu í Elsku pabbi. Líttu sérhvert sólarlag, sem þitt hinsta væri það. Því morgni eftir orðinn dag enginn gengur vísum að. (Bragi Valdimar Skúlason) Komið er að kveðjustund. Þú varst orðinn þreyttur og hvíldin því sjálfsagt kærkomin. Þú hefð- ir örugglega ekki viljað hafa þetta svona, og varst ekki sjálf- um þér líkur eftir að þú vaknaðir eftir hjartaaðgerðina á sínum tíma. Aðgerðin tókst vel að sögn læknanna sem gáfu þér 10-15 góð ár, en það breyttist fljótt, því fljótlega í endurþjálfun á Reykjalundi kom í ljós byrjunar- stig á alzheimer, enginn átti von á því. Þú varst alltaf svo hraust- ur og vel á þig kominn. Það var því erfitt að sjá þig veikjast í kjölfarið og fylgjast með þér fjarlægjast okkur smám saman inn í þögnina, svo ólíkur sjálfum þér. Það er alltaf erfitt að kveðja, þó svo að við höfum vitað að hverju stefndi. Þú varst mjög vinnusamur, og ábyrgur – hafðir þitt á hreinu og vildir öllum vel. Þú þoldir ekki óstundvísi, leti eða óheiðarleika. Þú varst mesti rólyndismaður en gast verið mjög ákveðinn og mjög fylginn þér ef svo bar und- ir. Mörgum fannst þú jafnvel stífur, þrár og þver, en heiðar- legri mann var vart að finna. Þú stóðst með sjálfum þér og fórst ótroðnar slóðir, þótt þær hafi ekki alltaf verið vinsælar. Enda voru það ekki vinsældir sem þú sóttist eftir. Mottó þín í lífinu voru m.a. „heilbrigð sál í hraust- um líkama“, og „morgunstund gefur gull í mund“, sem þú hafð- ir að leiðarljósi, og fengum við oft að heyra það. Við erum mjög stolt og þakklát að hafa átt þig að. Þú varst alltaf tilbúinn að hlaupa undir bagga hversu lítið sem á bjátaði. Við systkinin sitjum hér og hugsum til baka og rifjum upp tímann sem við áttum saman, minningarnar streyma fram og við rifjum upp æskuárin. Þar á meðal vinsæla ísbíltúra, ham- borgarana á Hótel Loftleiðum, fimmaurabrandarana, ferðir til ættmenna á Geysi og ótal, ótal margt fleira. Þið mamma voru ótrúlega dugleg við að fara með okkur í sunnudagsbíltúra á sumrin og í útilegur. Við dáð- umst að þér í þjálfarastarfinu, þó svo að oft á tíðum hefðum ekki viljað hafa þig á hliðarlínunni þegar við vorum að spila. Barnabörnin eiga yndislegar minningar um góðan tíma með þér, sem þú eyddir með þeim uppi á róló eða út á fótboltavelli. Þú varst ótrúlega duglegur við að sparka í bolta, draga á þotu, fara í snjóboltakast og leika með þeim. Takk fyrir allt sem þú varst okkur og fjölskyldum okkar. Minning þín lifir í hugum og hjörtum okkar. Við munum hugsa vel um mömmu, þú þarft ekki að hafa neinar áhyggjur af því. Fjölskyldan þakkar innilega starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Mörk fyrir frábæra umönnun og hlýhug í veikindum hans. Þín, Hrönn, Þorsteinn (Steini), Elín Ása, Friðbergur Jón (Beggi), makar og barnabörn. Þegar við Hrönn fórum að stinga saman nefjum kynnti hún mig fljótlega fyrir foreldrum sín- um, Ingibjörgu og Þorsteini, sem tóku mér strax opnum örmum með þeim gæðum sem ein- kenndu alltaf þeirra búskap. Þau höfðu búið sér fallegt heimili í Fjarðarásnum þar sem stórir sem smáir voru alltaf velkomnir. Þorsteinn, eða Steini eins og hann var kallaður í daglegu tali, var dagfarsprúður maður, hrein- skiptinn og mikill keppnismaður. Ég komst fljótt að því að fjöl- skyldan var mikið íþróttafólk og sá myndir af Steina með fótbolt- ann á undan sér á Melavellinum þegar hann var í landsliðinu og síðar sem knattspyrnuþjálfari þar sem hann átti farsælan feril. Ég hafði engan áhuga á íþróttum og vissi varla hvernig fótbolti leit út, hvað þá að slík íþrótt væri iðkuð hér á landi. Ég afskaði mig með því að vera afdalabarn sem væri nýkomið á mölina með ull- arlagðinn í skónum og einstöku grasstrá í hárinu og hefði hreint enga þekkingu á íþróttinni. Steini hló og hristi höfuð við yf- irlýsingar mínar og Halldór tengdasonur hans brosti út í annað og sögðu báðir að ég ætti mikið eftir ólært í þessum efn- um. Einhverra hluta vegna rjátl- aðist íþróttaandúðin af mér með tímanum og við úrslitaleiki á ég það til að setjast og fylgjast með þótt ég hafi meira gaman að fylgjast með spenningnum í fjöl- skyldumeðlimum sem orga há- stöfum „yesssss“ þegar þeirra lið skorar. Steini lumaði á ýmsum fróð- leik og sagði mér frá ungdóms- árum sínum í Fossvoginum og Efnagerðinni Val sem Friðþjófur faðir hans stofnaði og rak um áratugaskeið þar sem Steini vann frá unga aldri fram á full- orðinsár. Friðþjófur hefði áreiðanlega verið í hópi frum- kvöðla í dag fyrir sakir dugnaðar og útsjónarsemi við að koma fyr- irtæki sínu á laggirnar á tíma hafta og skömmtunar eftirstríðs- áranna. Steini hafði gaman af þegar ég sagði honum frá ráða- bruggi og laumuspili okkar systkina við að nálgast Vals jarð- arberjasultuna sem okkur þótti mesta sælgæti og sama hversu vel hún var falin fannst hún allt- af á endanum. Sú heimsmynd sem Steini ólst upp við þekkist ekki í dag meðal yngra fólks þar sem skortur vegna innflutnings- hafta í iðnrekstri nútímans er í dag lítið þekktur. Okkur varð oft skrafdrjúgt um gamla tíma og Steini hafði gaman af að upp- fræða mig um ýmislegt sem fyrir hann hafði borið og hló oft dátt þegar hann sagði mér frá eft- irminnilegu fólki sem hann hafði hitt á lífsleiðinni. Fyrir nokkrum árum tók heilsu hans að hraka og Elli kerl- ing hafði leikið hann grátt í glím- unni undir það síðasta. Smám saman hvarf þessi skemmtilegi maður í óminnið og ég sakna gæðastunda okkar þar sem Steini naut þess að segja mér frá keppnisferðum undir stjórn Al- berts Guðmundssonar eða kurt- eisa bílstjóranum hjá Póstinum sem í frístundum var meðlimur pönkarabands. Steini naut nær- færinnar umönnunar Ingu sinn- ar og afkomenda uns hann fékk pláss á hjúkrunarheimilinu Mörk þar sem hugsað var vel um hann allt til síðasta andvarps. Ég þakka Steina fyrir vinsemdina og kveð hann að sinni. Þrymur Sveinsson. Kvatt hefur góður Valsmaður sem hafði ástríðu fyrir fótbolt- anum og stundaði sportið af al- vöru en gleði. Það er ljúft að láta hugann reika nokkra áratugi til baka þegar við Þorsteinn Frið- þjófsson spiluðum saman í Val. Steini var mikill keppnismaður og eignaði sér vinstri bak- varðarstöðuna og stóð sig afar vel alla jafna bæði með Val og með landsliðinu. Einu sinni hitti Steini þó afar erfiðan andstæð- ing þegar við lékum gegn And- erlecht í Evrópukeppni. Þessi hægri útherji þeirra Belganna var eins og fiskur í hreyfingum, fór vinstra eða hægra megin og/ eða klobbaði. Enn eina ferðina var hann búinn að losa sig við Steina og ég var að rembast við að hafa við honum, snögg gabb- hreyfing og hann þaut framhjá mér. Ég var orðinn þreyttur á að láta þennan frábæra leikmann fífla okkur Steina og greip í buxnastrenginn. Það tognaði á strengnum og Belginn spriklaði en ég hélt sem fastast og dóm- arinn rétt gat flautað, hann hló svo mikið og það gerðu 25 þús- und áhorfendurnir. Við stunduð- um æfingar af samviskusemi og stundum fékk ég far með Steina í Kópavoginn þegar ég átti ár- íðandi erindi þangað. Árin liðu og Steini fór út í þjálfun og alltaf voru gömlu félagarnir í ágætu sambandi og þegar ég vildi að við færum að grilla hamborgara fyrir leiki meistaraflokks var Steini snöggur að samþykkja að vera með ásamt góðum félaga, Ormari Skeggjasyni. Það er sárt að Steini hefur ekki notið lífsins sem skyldi seinni árin vegna veikinda. Við Valsmenn kveðjum góðan félaga og innilegar sam- úðarkveðjur eru hér færðar fjöl- skyldu og vinum. Fyrir hönd Fulltrúaráðs Vals, Halldór Einarsson. Þorsteinn Finnur Friðþjófsson ✝ Ólafur RagnarÓlafsson Skorrdal, fæddist í Reykjavík 14. ágúst 1970. Hann lést á Spáni 31. desember 2016. Ólafur Ragnar var sonur Ólafs Ax- elssonar húsa- smíðameistara, f. 6. júlí 1944, og Ruthar Höllu Sigurgeirs- dóttur skrifstofukonu, f. 29. jan- úar 1946, d. 1. ágúst 2007. Bræð- ur Ólafs eru: Jón Axel Ólafsson, f. 27. september 1963, og Jó- hann Garðar Ólafsson, f. 21. apríl 1977. Ólafur Ragnar var ókvæntur og barnlaus. Ólafur Ragnar var strax frá unga aldri listhneigður á mynd, orð og tón- list og liggja eftir hann greinar og skáldverk sem hafa komið út í formi greina og efnis á netinu. Hann lét mál minni- hlutans til sín taka og fór oft ótroðnar slóðir í málefnum sem hann barðist fyrir. Hann var vin- sæll á meðal vina og hélt góðum tengslum við þá alla tíð, auk þess sem hann var virkur félagi í Snarrótinni, sem eru samtök um borgaraleg rétt- indi og félag áhugamanna um opið samfélag. Ólafur átti við veikindi að stríða síðustu árin en hann lést úr hvítblæði. Útför hans fór fram í kyrr- þey. Óli bróðir – Óli Ragg eins og við í fjölskyldunni þekktum hann – lést á heimili sínu á Spáni á gamlársdag. Hann var miðbróðirinn í lít- illi fjölskyldu og var sá í hópn- um sem fékk stærsta skammt- inn af listrænum hæfileikum af okkur bræðrum. Strax frá barnæsku barðist Óli við veikindi sem torvelduðu honum að taka þátt í lífinu með sama hætti jafnaldrar hans gerðu. Þrátt fyrir það hélt hann alltaf áfram og oftar en ekki lét hann á litlu bera og var ekki að bera veikindi sín á torg við sína nánustu. Sem barn og unglingur fór það ekki framhjá neinum að hann vildi ávallt fara sínar eig- in leiðir og lét sjaldnast neitt stoppa sig í að ná markmiðum sínum. Óli var ótrúlega músíkalskur og hæfileikaríkur tónlistarmað- ur og oftar en ekki var það hann sem sat við píanóið þegar fjölskyldan hittist á stórum stundum. Tónlistin var honum í blóð borin og virtist engu skipta hvort það var söngur eða spil og það var alltaf augljóst að tónlistin gaf honum hamingju og vellíðan. Það fór aldrei á milli mála að Óli var góður og beittur penni og það var honum sérlega auð- velt að skrifa og semja bæði í bundnu og óbundnu máli. Þannig barðist hann helst kröftuglega fyrir málefnum sín- um og átti stóran hóp vina og samherja sem studdu og tóku þátt í baráttu hans. Hann var virkur þátttakandi og stofn- félagi Snarrótarinnar, sem er samtök um borgaraleg réttindi. Hann málaði og teiknaði þegar hann hafði tíma til og eftir hann liggja nokkur verk og efni sem vert er að gefa gaum þegar við á. Það eiga allir val um hvaða leiðir þeir fara í lífinu. Óli fór sínar eigin leiðir og sjaldnast gat nokkur maður haft áhrif á val hans, hvað það varðar. Við Óli vorum bræður og vinir, þó svo að leiðir okkur lægju sjaldnast saman og lífsskoðanir okkar væru ólíkar á flestum sviðum síðustu árin. Við því er ekkert að segja eða gera – það verður hver og einn að fá að velja sér sína leið í lífinu og bera á því ábyrgð. Við hin höldum áfram, einn dag í einu og tökum með okkur minningarnar og reynsluna og reynum að gera betur en í gær. Óli bróðir var jarðaður í kyrrþey hinn 31. janúar síðast- liðinn í fallegri athöfn að við- stöddum fjölskyldunni og fjöl- mörgum vinum og ættingjum og umkringdur af fólki sem þótti vænt um Óla Ragg, litla hæfileikaríka strákinn sem var alltaf brosandi, skemmtilegur og lífsglaður. Það er minningin sem við öll viljum geyma um Óla. Jón Axel Ólafsson. Ólafur Ragnar Ólafsson Morgunblaðið birtir minn- ingargreinar endurgjalds- laust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vin- samlega beðnir að nota inn- sendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr felliglugganum. Einn- ig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef út- för er á mánudegi eða þriðju- degi). Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila- frestur rennur út. Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna. Minningargreinar
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.