Jökull - 01.01.2013, Blaðsíða 125

Skíðaganga vorið 1986
undir meters háum skjólvegg úr snjókögglum og sváf-
um vel þrátt fyrir veðrið. Skíðafærið þennan dag var
mjög gott, enda landið rennislétt meiri part leiðarinn-
ar. Mikið þótti okkur félögum Snæfell tignarlegt á að
líta þarna sunnan að.
Við vöknuðum upp úr kl. 8 en dormuðum í pok-
unum fram að veðurfréttum kl. 10:10 því veðrið hafði
lítið gengið niður. En spáin var hagstæð fyrir þetta
svæði, suðvestan kaldi með smáskúrum. Við ákváð-
um þess vegna að drífa okkur af stað og halda áfram
upp Eyjabakkajökul, stystu leið í Goðheima. Vorum
búnir að pakka tjaldi og öðrum farangri á pulkurnar
kl. 12:30 og lögðum þá af stað í mjög takmörkuðu
skyggni, með suðaustan stinningskalda í fangið. Öðru
hvoru rofaði þó til og sást þá að við höfðum tjaldað um
4 km. norðan Hnjúkafells. Er kom fram á daginn óx
úrkoma og var ýmist rigning eða slydda og skyggni
varð harla lítið. Um kl. 16 sáum við grilla í hamar
fram undan, sem við töldum vera nyrsta hluta Goða-
hryggs og vorum við þá komnir í 1100 m. hæð. Þessi
hamar og kletturinn suður af honum var sennilega
Sökkull, sem fékk það nafn þegar sótt var grjót þangað
í undirstöður fyrir Goðheimaskálann árið 1979. (Að
sögn Péturs Þorleifssonar, sem er allra manna fróðast-
ur um örnefni á Íslandi, mun klettur sá sem ég giskaði
á að væri Sökkull í dagbókinni, vera nefndur Þrasi).
Austur af klettinum var mikil fannbrekka sem náði al-
veg upp á hrygginn sunnan Sökkuls, og ákváðum við
að fara upp þessa bröttu brekku, því það var sennilega
auðveldasta leiðin upp í Goðheima þarna norðan að.
Það tók okkur rúma tvo tíma að komast upp á
hrygginn og verður það að teljast nokkuð vel af sér
vikið, þar sem hver okkar var með um 45 kg. í eft-
irdragi og hækkunin var 400 m. Er upp á hrygg-
inn kom kólnaði heldur og ísaði allt, einnig gleraugu,
og ekki batnaði skyggnið við það. Við fylgdum nú
hryggnum til suðausturs og höfðum þann háttinn á, að
Magnús gekk eftir hryggnum miðjum, en við Leifur
sitthvorumeginn við hann. Há-hryggnum héldum við
þannig að við Leifur sáum niður á hvors annars mitti
með Magnús á milli okkar, en hann stýrði stefnu með
áttavita. Ekki mátti fjarlægðin milli okkar Leifs vera
meiri en 25 til 30 m. vegna skyggnisins. Þannig var
haldið áfram, skref fyrir skref, með veðrið í fangið
og við gleraugnaglámar pírandi yfir ísuð gleraugun.
Eftir um klukkutíma pauf í þessu vægast sagt slæma
skyggni kallaði Magnús til okkar að hann sæi dökkan
díl og hrímaða þúst fram undan. Þessi sýn Magnús-
ar hvarf að vísu strax aftur í sortann en stuttu síðar,
eða kl. 19:15, nánast rákumst við á dökka hurð Goð-
heimaskála, sem var það eina á honum er ekki var þak-
ið hrími. Ekki tók langann tíma að moka frá dyrum
og koma sér fyrir í vistlegum skálanum. Eftir góð-
Goðheimaskáli. – The hut at Goðheimar, E-Vatnajökull. Ljósmynd/Photo: Leifur Jónsson.
JÖKULL No. 63, 2013 125