Breiðfirðingur - 01.04.1986, Síða 106

Einar Kristjánsson
Eyjólfur í Sólheimum segir frá
Eyjólfur Jónasson, fyrrum bóndi í Sólheimum í Laxárdal er
nú elstur núlifandi Dalamanna, á 97. aldursári. Þrátt fyrir
háan aldur heldur Eyjólfur enn ótrúlega vel andlegum
kröftum og fylgist nokkuð með því sem er að gerast í nútím-
anum.
Síðastliðið sumar heimsótti undirritaður Eyjólf í Sól-
heimurn og kom þá margt til umræðu. Tvö umræðuefni eru
Eyjólfi einkum hugstæð og kær, en það er vísnagerð og
hestamennska, enda landskunnur hestamaður á fyrri árurn.
I þetta sinn sagði Eyjólfur mér ýmislegt frá mönnum og
málefnum fyrri tíma og fer frásögn hans hér á eftir.
Reiðingur á tíu og tuskur á tvo
Pað var eitt sinn í tíð afa míns Sigtryggs Finnssonar (hann
bjó í Sólheimum frá 1849-1897) að Saura-Gísli Jónsson kom
að Sólheimum. Hann hafði komið að norðan með skipi að
Borðeyri. Hann greindi afa mínum frá að hann hefði haft
búslóð nokkra með sér og væri hún á Borðeyri. Nú þyrfti
hann að fá búslóðina flutta yfir heiðina frá Borðeyri og að
Saurum í Laxárdal. Spurði hann afa hvort hann sæi nokkur
ráð til þess að annast flutninginn fyrir sig. Afi spurði hve
marga hesta þyrfti til að koma þessu í einni ferð. Gísli sagði
að flutningurinn væri á 12 hesta. Afi sagði eftir nokkra
umhugsun að hann hefði reiðing á tíu hesta og einhverjar
tuskur á tvo. Gísli innti hann þá eftir hvort hann hefði þá
hross til að sitja á sjálfur. „Ætli það verði ekki einhver ráð
með það í SólheimunT1, kvað afi.
Er svo ekki að orðlengja það að afi kom öllum flutn-
ingnum frá Borðeyri að Saurum. Gekk það fljótt og vel.