Breiðfirðingur - 01.04.1986, Qupperneq 121

BREIÐFIRÐINGUR
119
þreytt og þarf engan að undra. Eins og fram hefur komið hér
á undan var Leiðólfsstaðaheimilið öðrum þræði dvalarstaður
aldraðra gamalmenna, er þurftu mikla umönnun. Samtímis
og jafnhliða þurfti að hlúa að þroska og vexti fimm
mannvænlegra barna.
Árið 1949 brugðu Leiðólfsstaðahjón búi, seldu jörðina og
fluttu til Reykjavíkur.
Mér er í minni heimsókn til þeirra hjóna þegar þau bjuggu
í Karfavoginum. íbúðin var uppi á lofti og ekki stór. I litlu
herbergi hafði Guðmundur komið sér fyrir með smærri verk-
færi sín og enn var unnið við smíði fagurra gripa, tóbaks-
dósa, servíettuhringja, eyrnalokka og bauga. Hugur þeirra
hjóna var þó annað slagið heima í Laxárdal og ég var
spurður frétta að vestan. Auðfundið var að hugurinn dvaldi
heima í Laxárdalnum. Hann flutti aldrei alkominn í fjöl-
mennið. Svo hefur fleirum farið. E.t.v. hefur verið dvalið
við hljóð rokks og rennibekks á löngum vetrarkvöldum
þegar samspil huga og handar skóp fagra og góða gripi.
Kannske hafa borið fyrir innri sjónir svipir skepnanna í húsi
og haga, kornmyllan eða rafstöðin litla í bæjarlæknum, eða
þá lygn og tær Laxá, sem fórnað hafði verið kröftum og
útsjónarsemi.
Ungur hefði Guðmundur á Leiðólfsstöðum getað tekið
undir með skáldi Laxárdalsins og sagt:
Þessi sveit minn sögureitur verður.
Öll mín heit hún í sér ber,
- einn ég veit, hve góð hún er.
Jóh. úr Kötlum
Með farsælu ævistarfi hafði Guðmundi tekist að gera fóst-
urbyggð sína auðugri og betri.