Breiðfirðingur - 01.04.1986, Síða 142

140
BREIÐFIRÐINGUR
nóttina, þá förum við að reyna að kveikja upp í lúkarnum og
hita okkur kaffi. Pað var þá brúsi aftur í káetunni með tíu
pottum af brennivíni. Okkur fannst að við ættum að fá út í
kaffið. Pétur sagði að við mættum drekka eins og við vildum
og ég held við höfum gert það. Já, já, það held ég nú.
Ég held ég verði að segja þér frá því þegar ég var fenginn
til að vaka yfir gamla manninum á Grund. Hann var veikur
og það var vakað yfir honum til skiptis frá bæjunum í kring.
Hann var með hnémein og fóturinn var krepptur. Pað
dæmdist á mig að vaka þessa nótt. Og hvað viltu nú hafa það
betur. Hann deyr klukkan tíu, eða eitthvað um það leyti að
kvöldinu. Og þá rétt á eftir fer ég að þrælast á löppinni á
honum til að rétta úr henni svo hann kæmist í kistuna og
hann kveinkaði sér ekkert. Bíddu nú við, það var sunnan
grenjandi bylur og ég treysti mér ekki til að fara heim að
Harrastöðum og svo voru þau grátandi þarna í baðstofunni
Ása og drengurinn og þau voru að vandræðast yfir því að
geta hvergi látið mig sofa. Ég sagði þeim að ég gæti séð um
það sjálfur. Pau ætluðu að fara að búa um mig á gólfinu, en
ég segi þeim að þau skuli ekkert vera að hafa fyrir því.
Svo færi ég kallinn bara upp að þili og leggst svo fyrir
framan hann. Ég svaf svo alveg ágætlega þangað til klukkan
tíu um morguninn.
Eg spurði hvort hann hafi ekki dreymt hann.
Nei, aldrei. Pað er það merkilegasta. Pað sagði nú fólkið
þegar ég kom heim að ég lygi þessu. Ég sagði að þau væru til
vitnis um þetta Ása og strákurinn, hann Gvendur. Já, já,
svona var nú það. Ég var orðinn fullorðinn maður þegar
þetta gerðist.