Skírnir - 01.04.2014, Blaðsíða 190

188
GESTUR GUÐMUNDSSON
SKÍRNIR
texta, og Magnús Eiríksson var lofaður fyrir tónlist sína en lastaður
fyrir lítt vandaða íslenska textasmíði. Tónlistarmennirnir heyrðu
eflaust sömu gagnrýni úr mörgum áttum, Spilverkið skipti um
tungumál og Magnús tók að leggja jafn mikla rækt við texta og tón-
list. Uttekt sem Leifur Hauksson og Sigurjón Sighvatsson gerðu á
íslenskri útgáfu 1970-1973 sýndi að hlutfall íslenskra texta í íslenskri
útgáfu hækkaði talsvert á þessu tímabili, og fékk sú þróun eftirfar-
andi einkunn hjá Klásúlum: „Er það Klásúlum auðvitað gleðiefni
að markaðsöflin eigi samleið með þeim, enda öðru vanar.“ (Eiríkur
Brynjólfsson 1977).
Klásúlur tóku viðtöl við popptónlistarmenn, þar sem áhersla var
lögð á starfsaðstæður og áhrif þeirra á listræna sköpun, en það fór
ekki vel í popparana þegar Klásúlur sögðu galvaskar um tónleika
nokkurra helstu hljómsveitanna að íslensk danshljómlist lægi „eins
og hrakið hey eftir margra ára sölumennsku“ („Sami grauturinn ..."
1976).
A sama tíma komu ákveðnari skoðanir fram í umfjöllun Morgun-
blaðsins um popptónlist. Stefán Halldórsson (f. 1949) hafði sinnt
henni um árabil, lagt litla áherslu á gagnrýni en þeim mun meiri á
alhliða poppblaðamennsku. Sveinn Guðjónsson (f. 1947), sem leikið
hafði með Roof Tops og Haukum, varð blaðamaður á Morgun-
blaðinu og tók í vaxandi mæli að sér plötugagnrýni. Hann fetaði á
margan hátt í fótspor Hauks Ingibergssonar, skrifaði um alls konar
dægurtónlist og snerist á ákveðnari hátt en Haukur gegn því sem
hann kallaði „framúrstefnutónlist“ en hafði almennt verið nefnd
„framsækin“ (e. progressive). I greininni „EJm sigurför Lónlí Blú
Bojs og þráhyggju framúrstefnunnar" sagði hann að með „framúr-
stefnunni eða þunga rokkinu“ hefðu viðkomandi tónlistarmenn
orðið viðskila við almenning og því bæri að fagna að Gunnar
Þórðarson og félagar hefðu nú snúið aftur í „gamla stuðið“. Niður-
lagsorð greinarinnar voru: „Menn verða að átta sig á því hvað felst
í ensku orðunum ,show business‘“ (Sveinn Guðjónsson 1976).
Rétt áður en Sveinn Guðjónsson skrifaði grein sína hafði Guð-
laugur Bergmann fengið bandaríska umboðsmanninn Lee Kramer
til að veita íslenskum poppurum ráðgjöf til að gera tónlist sína sölu-
vænlegri erlendis. Kramer hafði lýst því yfir í viðtali („Það þarf að