Ljósmæðrablaðið - 01.07.2011, Blaðsíða 81

81júlí 2011 • Ljósmæðrablaðið
full meðgengin?” Eins og þessi atburður
ætti ekki að snerta mig á sama hátt, en ég
veit að það var ekki meint þannig. Ég vissi
alveg hvað þær voru að fara en mér fannst
kannski að það mætti standa aðeins betur
að þessu.
Guðrún: Það sem mér fannst svona erfiðast
í náminu, í raun erfiðast var þessi blessaða
leikfimi á morgnana og svo yfirsetan yfir
fárveikum pre-eclampsíum, það var alveg
skelfilegt. Bæði var maður hræddur um að
þær færu í krampa, svo sat maður bara alla
nóttina og alla vaktina í kolsvarta myrki.
Þær urðu svo veikar, það var svo seint gripið
inní, þetta voru alveg rosalega erfiðar yfir-
setur. Ég man eftir að maður var jafnvel ekki
leystur af, við vorum mikið notaðar í slíkar
yfirsetur og ljósmæður voru ekkert mikið
með okkur.
Ólafía: Ég upplifði það aldrei að það væri
gengið fram af mér. Yfirleitt komið mjög vel
fram við mig og passað upp á ef maður bað
um að fara á klósettið eða borða þá var það
bara ekkert mál. Maður þurfti líka bara að
sækja um það eða biðja um það, það er bara
sjálfsagt, maður er fullorðin manneskja og
þær eru ekkert að taka fram fyrir hendurnar
á manni heldur. Þetta var hluti af náminu og
maður lærði rosalega mikið af því líka.
Guðrún: Nú við lærðum að taka á móti
sitjanda, eins og er gert núna, maður tók
á móti sitjanda eins og í höfuðstöðu, það
var ekkert mál þó að það væri sitjandi. Svo
verð ég að nefna epiduralinn, ég náði því
að vinna áður en nokkur kona gat fengið
epidural. Það var náttúrulega stundum bara
bardagi að koma þeim í gegnum fæðingu
maður var alveg löður sveittur að vinna að
því endalaust. Auðvitað kom epiduralinn, sá
og sigraði dálítið mikið, en þvílíkur munur.
Enda hef ég oft sagt að besta við epidural-
inn er að hann skuli vera til, því þetta var oft
alveg svakalega erfitt. Keisaratíðni var ekki
há, það var barist í það endalausa, hlustað
og taldir dropar án þess að hafa dropatelj-
ara, þannig að maður var orðin svolítið lerk-
aður eftir vaktirnar.
Mesta byltingin er að sónarinn skyldi
koma þó að sumir segi að hann sé ekki til
alls góðs. Ég tók á móti svo hryllilega van-
sköpuðum börnum, það var rosalega erfitt,
sem að við losnuðum við með tilkomu són-
arsins, þá er ég að tala um alveg svakalegan
vanskapnað, ég er ekki að tala um Down´s
eða Turner syndrom eða eitthvað svoleiðis.
um neitt eftir á. Eins og þegar eitthvað gerð-
ist, t.d sat ég yfir konu sem dó í höndunum
á mér en maður var bara sendur á nætur-
vaktina og aldrei minnst á það aftur, þetta er
ekki gott. Það er eitthvað sem hefur breyst
sem betur fer, hvort þetta ætti að koma
meira inn í ljósmæðranámið veit ég ekki, ég
held að það væri alveg rosalega gott að fá
kennslu í handleiðslu þó að það væri ekki
nema nokkrir tímar. Það var nú ekki fyrr en
ég varð yfirljósmóðir sem ég hafði tækifæri
á því að fara til handleiðara, mér fannst það
alveg rosalega ganglegt.
Ólafía: Mér fannst þetta vera ábótavant í
mínu námi, maður var kannski búin að vera
í einhverjum erfiðum atburðum. Fólk var svo
bara að flýta sér af vaktinni, lífið fyrir utan
vinnustað bíður. Maður talaði kannski bara
við sínar skólasystur í skólanum á eftir. Ég
talaði nú sérstaklega um það því mér fannst
það hefði mátt standa betur að þessu. Ég
upplifði það að ég tók á móti andvana barni,
svo var þessu að ljúka rétt fyrir vaktaskipti
og ég skildi það mjög vel að ljósmóðirin sem
var með mér var að drífa sig heim, átti að
mæta á morgunvakt daginn eftir. Það var
svo talað um það á vaktinni að þetta væri
svo erfitt ef konan væri fullmeðgengin þá
fór ég að hugsa „má mér þá ekki finnst
þetta vera erfitt af því þessi kona var ekki
Guðrún: Svo er eitt sem var eftirminnilegt í
náminu, sem ég hef nú svolítið haldið á lofti
ennþá, að hvetja umsjónarljósmæðurnar til
að spyrja opinna spurninga í staðin fyrir að
leiða nemann mjög mikið. Ég var alin upp
við það, það var einn af læknunum sem
spurði okkur alveg hispurslaust og oft við
óþægilegar aðstæður „það er kona hérna,
hvað ætlar þú að gera fyrir hana”? Maður
roðnaði og blánaði en svo lærði maður þetta,
maður varð bara að hugsa hratt, þannig er
lokaprófið. Við gerum aldrei of mikið af því,
leggja upp dæmi og fá nemann til að leggja
plan. Mér fannst þetta mjög lærdómsríkt þó
að þetta sé óþægilegt og jafnvel einhver að
hlusta á mann.
Fannst þú fyrir þessu, var þetta gert hjá þér
Ólafía?
Ólafía: Já ég var alveg spurð hvað ég mundi
gera, ég fékk spurningar eins og hvað ætlar
þú að gera, hvernig og af hverju, við vorum
kannski ekki að gera það fyrir framan alla,
vorum bara að tala saman þá var ekkert
stress. Ég er alveg sammála Guðrúnu, þetta
hjálpar manni í dag.
Guðrún: Svo er það eitt sem kannski er ekki
akkúrat tengt náminu, það var aldrei talað
Guðrún á námsárunum.