Litla tímaritið - 01.06.1929, Síða 5

L 1 T L A
T I M A R I T I Ð
þunglyndissvipur náttúrunnar í kring um
mig varö mér enn átakanlegri, er ég sá
tvö bogin og vansköpuð pílviðartré og
bát á hvolfi bundinn við rætur þeirra.
Bátskriflið og vesælu, gömlu trén, —
allt umhverfis mig var eyðilegt, hrjóstr-
ugt og dautt. Himininn flóði í tárum.
Allt umhverfið var autt og skuggalegt.
Það var eins og allt væri dautt, — ég
eina lifandi veran eftir, og einnig mín
beið kaldur dauðinn.
Eg var átján ára gamall — það er
bezji aldur!
Eg reikaði um kaldan, votan sandinn,
og tennur mínar ^glömruðu til heiðurs
kulda og hungri. Eg var að skima eftir
einhverju ætilegu bak við eina af stóru
varningskörfunum, sem þarna voru, þegar
ég allt í einu kom auga á kvenpersónu
liggjandi á fjórum fótum. Rennvot fötin
lágu þétt að herðum hennar. Ég gekk
fast að henni, til þess að sjá, hvað hún
hefðist að. Mér sýndist hún vera að
grafa holu í sandinn með höndunum,
grafa inn undir eina körfuna.
„Hvers vegna ertu að þessu?“ spurði
ég og settist á hækjur mér sem næst henni.
Hún rak upp dálítið óp og spratt á
3