Litla tímaritið - 01.06.1929, Side 10

L / T L A
T f M A R 1 T 1 Ð
og í því stóð hún mér fyllilega á sporði,
— stúlkan, sem gekk við hlið mér.
„Hvað heitirðu?" spurði ég — en
hvers vegna, veit ég ekki.
„Natasha", svaraði hún stuttlega og
hélt áfram að japla.
Eg horfði á hana. Ég hafði verk fyrir
hjartanu. Síðan starði ég út í þokuna
fram undan mér, og mér fannst ég sjá
fjandsamlegt andlit örlaganornar minnar
brosa við mér, dularfullt og kuldalegt. —
Regnið lamdi bátinn utan í sífellu, og
hið mjúka dropafall blés mér þunglyndi
í brjóst. Það hvein í vindinum, er hann
smaug inn í bátinn gegnum rifu, þar
sem nokkrar smáspýtur skröltu lausar
— hljóð, sem gerði mig dapran og óró-
legan. Oldurnar á ánni skömpuðu við
bakkann, og hljóðið var tilbreytingar-
laust og vonleysislegt, rétt eins og þær
væru að segja frá einhverju, sem þeim
dauðleiddist — einhverju, sem þær lang-
aðí til að hlaupast í burtu frá, en væru
samt neyddar til að taia um. Regnhljóðið
blandaðist ölduskampinu, og löng stuna
virtist Iíða yfir bátinn — hin endalausa,
erfiða stuna jarðarinnar, sem örmagnast
undan hinum eilífu breytingum, þegar
s