Litla tímaritið - 01.06.1929, Síða 11

L 1 T L A
T / M A R 1 T 1 Ð
kalt, rakt haustið tekur við af heitu og
björtu sumri. Stöðugt blés vindurinn yfir
auða ströndina, og freyðandi áin — blés
og söng sína dapurlegu söngva.
Það var langt frá því, að vel færi
um okkur undir bátnum. Það var þröngt
um okkur og kaldir regndropar seytluðu
í gegnum bátskriflið. Vindhviður blésu
inn á okkur. Við, sátum þegjandi og
skulfum af kulda. Eg man, að mig lang-
aði til að sofna. Natasha hallaði sér upp
að bátsskrokknum og vafði sig upp í
hnykil. Hún hélt höndum yfir um hné sér,
studdi, hökunni á þau og starblíndi á
ána. I fölu andliti hennar virtust augun
geysistór, vegna bláu rákanna undir þeim.
Hún hreyfði hvorki legg né lið, og þessi
þögn og hreyfingarleysi kom smám saman
inn hjá mér ótta við sessunaut minn.
Mig langaði til að tala við hana, en gat
ekki hafið máls á neinu.
Það var hún, sem byrjaði.
„En hvað Iífið er bölvað", sagði hún
blátt áfram, og röddin lýsti djúpri sann-
færingu.
En það var ekki kvörtun. I þessum
orðum lá of mikið hlutleysi til þess að
þau yrðu skilin sem kvörtun. Þessi
9