Litla tímaritið - 01.06.1929, Síða 17

L I T L A
T í M A R 1 T 1 Ð
þessar mundir var alvarlega að velta fyrir
mér spurningunni um örlög mannkynsins
og hugsaði ekki um annað en þjóðfé-
lagslegar umbætur og byltingar í stjórn-
málum og las allskonar sprenglærðar
bækur, sem vitanlega voru sjálfum höf-
undum þeirra ofurefli — einmittumþessar
mundir, segi ég, var ég af fremsta megni
að reyna að gera sjálfan mig að „gild-
andi afli í þjóðfélaginu". Mér jafnvel
fannst ég hafa náð takmarkinu að nokkru
Ieyti. Að minnsta kosti var málum svo
komið um þetta Ieyti, að ég viðurkenndi
það með sjálfum mér, að ég ætti ský-
lausan rétt á að vera til, að ég væri
þess fyllilega maklegur að fá að lifa líf-
inu og um leið hæfur til að leika þar
hlutverk sögulegrar persónu. Og nú var
kvenmaður að hlýja mér með líkama
sínum, — einmana og hrjáður veslingur,
sem hvergi átti höfði sínu að að halla.
Ekki hafði mér til hugar komið, að hjálpa
henni, fyr en hún hjálpaði mér. Eg hefði
vissulega ekki kunnað að hjálpa henni,
jafnvel þó að mér hefði dottið það í hug.
Mér var næst að halda, að allt þetta
bæri fyrir mig í draumi — óþægilegum,
þjakandi draumi.
15