Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Síða 23

Ó , þ e t t a va r i n d æ l t s t r í ð
TMM 2013 · 2 23
þetta var Róbert Marshall, þá tiltölulega nýr í blaðamennsku en hann hafði
stigið sín fyrstu skref í faginu á flokksblaði Alþýðubandalagsins.
Hvatti hann undirritaðan ákaft til að gefa kost á sér til formennsku í fél-
aginu, en ég vékst undan enda lítt gefinn fyrir félagsstörf. Bauð Róbert sig þá
fram og náði kjöri frekar óvænt.
Engum leyndist að lánadrottnar börðu sífellt fastar að dyrum og frétta-
stjórinn dvaldi langdvölum „hinumegin“ eins og það var kallað – á fundum
með yfirstjórninni.
Loks bárust boð um það að yfirstjórnin krefðist niðurskurðar á frétta-
stofunni. Hver fréttamaðurinn á fætur öðrum var boðaður í viðtal og gert að
semja upp á nýtt um starfskjör, ekki síst vinnutíma. Einna fyrstur til að sæta
þessari meðferð var sjálfur formaður Blaðamannafélagsins. Snilldarbragð
af hálfu forstjórans að stilla formanni stéttarfélagsins svona upp við vegg:
semdu eða þú missir starfið. Allir geta sett sig í spor viðkomandi og verður
hver að svara fyrir sig hvort hann hefði brugðist öðruvísi við. Brautin hafði
verið rudd og flestir fréttamennanna urðu að semja um ný og lakari kjör,
einn og einn í einu án nokkurs skjóls í stéttarfélaginu sem hafði verið kippt
úr sambandi í einu vetfangi.
Þó ekki allir. Undirritaður var beðinn um að taka að sér Ísland í dag í
afleysingum sumarið 2003. Ég lét það boð út ganga að ég væri ekki tilbúinn
að semja um verri kjör en ég hefði og var sagt að það stæði ekki til, heldur
væri mér ætlað nýtt hlutverk að hausti. Satt að segja trúði ég þessu ekki
og tók að búa mig undir hið versta, minnkaði við mig húsnæði til að geta
brugðist við tekjumissi.
En þetta reyndist aðeins vera byrjunin. Í lok júní var tilkynnt að tylft
starfsmanna, flestir félagar í Blaðamannafélaginu, hefði verið rekin. Mikla
athygli vakti að í hópnum voru fjórar fréttakonur sem sagt var upp á einu
bretti; allar virtar og vinsælar konur og að minnsta kosti ein þeirra, Ólöf Rún
Skúladóttir, sannkölluð sjónvarpsstjarna. Það var auðvitað sérkennilegt að
reka meira en helming kvennanna af fréttastofunni og slíkt þótti ekki góð
latína á Íslandi á 21. öld.
Blóðtakan var svo mikil að það var eiginlega sjálfhætt við þá stefnu að karl
og kona læsu fréttir í sameiningu: það voru ekki nógu margar konur eftir.
Fréttastofan varð aldrei söm eftir þennan brottrekstur og reyndar var hún
orðin svo fáliðuð að kraftaverk þurfti hverju sinni til að fylla fréttatímann.
Tími myndskreyttra fréttatilkynninga var runninn upp.
Samhljómur forstjóra og formanns
Viðbrögðin voru hörð í þjóðfélaginu en Blaðamannafélagið hreyfði hvorki
legg né lið. Í Fréttablaðinu var haft eftir Róberti Marshall, formanni félags-
ins, að það væri reiðarslag fyrir fólk að missa vinnuna, en það væri hart í ári