Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Side 34

B u b b i M o r t h e n s
34 TMM 2013 · 2
af sjóveikinni eða hvort þetta væri raunveruleiki en ef svo var þá hefði verið
betra að deyja úr sjóveiki.
Á fjórða degi stóð ég á dekki, máttlaus með gallbragð í munni. Eftir mér
beið 400 króka bjóð. Skínandi silfraðir önglar, fastir við granna línu, blöstu
við mér. Á hvern öngul þurfti ég að tvíkrækja loðnu. Það þurfti að raða
línunni rétt niður í balann svo að hún færi þýðlega út. Ef einhver hnökri væri
á þá færi hún útí hönk og ég fengi það verkefni að leysa úr flækjunni með
melspíru. Það var í orðsins fyllstu merkingu kleppsvinna. Ég þurfti að beita
átta bala á vaktinni. Beitan var í balanum og var að þiðna hægt og rólega.
Maginn í mér snerist á hvolf þegar ég fann lyktina. Ég kyngdi ælunni.
Ég var viðundur í augum strákanna um borð, þeir kölluðu mig farþegann.
Einn af þeim hét Guðmundur og þótt einkennilegt væri varði hann mig fyrir
hinum, hótaði þeim. Ef þeir létu mig ekki í friði myndu þeir þurfa að svara
honum, og Guðmundur hafði þannig augu að menn trúðu honum, trúðu
því að eitthvað slæmt myndi henda þá ef þeir héldu sig ekki á mottunni. Eitt
kvöldið var dauður múkki í rúminu mínu. Hvítar fjaðrir, opið rautt brjóstið,
brostin svört augu sem störðu á mig. En ég var svo slappur að ég nennti ekki
með hann upp á dekk heldur henti honum í vaskinn. Ég heyrði hláturinn í
þeim bakvið hurðina. Ég sagði Guðmundi aldrei frá þessu.
Skipstjórinn var kallaður Lávarðurinn og Guðmundur var með bréf sem
hann hafði einn lesið. Það var frá Fangelsismálastofnun. Guðmundur hafði
drepið mann með einu hnefahöggi. Maðurinn sem varð fyrir hnefanum
hafði svikið hann í bílaviðskiptum. Guðmundur fór heim til hans og krafði
hann um peninginn sem maðurinn hafði haft af honum. Maðurinn var
enn þá hlæjandi þegar hnefinn kom eins og refsivöndur Guðs sem hafði
gefið sér tíma á fæðingardeildinni til að skoða lófa barnanna sem voru þar,
komið að vöggu Guðmundar og séð hverskonar hnefi væri þar í mótun og
að það yrði einmitt þessi hnefi á þessu barni sem seinna meir myndi drepa
bílasalann. Þessi hnefi hafði vaxið og herst við sjómennsku og slark, þykkur
með örótt handarbak, húðin eins og bleikt leður með rauðbláum blettum.
Þessi hnefi kom á slíkum hraða með öll 87 kílóin sem Guðmundur var, hvert
einasta gramm, á bakvið sig og braut kinnbeinið, augntóftina, kjálkann og
nefið. Það var hinsvegar gólfið sem gerði útslagið. Þegar maðurinn féll skall
hann með hnakkann í gólfið og höfuðið brotnaði líktog þegar egg er brotið.
Guðmundur gleymdi aldrei svipnum á litla stráknum sem stóð fyrir innan
dyrnar né öskrinu í konunni sem kom hlaupandi og sá vaxandi blóðpollinn
sem rann undan brotnu höfðinu. Á hverju kvöldi í fangelsinu, öll tólf árin,
kom litli strákurinn til hans í myrkrinu og starði á hann uppglenntum
augum.
Guðmundur var tólf ár í fangelsi með grænum veggjum. Græni liturinn
átti að hafa róandi áhrif á fangana en þeir hötuðu þennan græna lit, kölluðu
hann hlekkjagrænan. Í bréfinu til skipstjórans stóð að Guðmundur væri á
fjögurra ára skilorði, væri harðduglegur og vanur sjómaður og enginn væri