Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Side 104

S o f f í a B j a r n a d ó t t i r
104 TMM 2013 · 2
öllum og óþarfi er að hræðast þó ekki sé meiningin að hún yfirtaki hverja
einustu daglegu athöfn. En fólk sem almennt hafði ekki einu sinni hugmynd
um að það væri dauðlegt fór að þrá dauðann líkt og um hinstu og einu ást
heimsins væri að ræða.
Það var kominn nóvember. Mig minnir að Henrik Nordbrandt hafi skrifað
að það séu fimmtán mánuðir í árinu: janúar, febrúar, mars, apríl, maí, júní,
júlí, ágúst, september, október, nóvember, nóvember, nóvember, nóvember,
desember. Eða voru þeir sextán? Nóvember, þegar dimman dettur á. Það
var bæði skítugt og kalt á Klapparstíg og flestar hæðir hússins voru fullar
af draugum. Risið, þar sem ég hírðist, var verst. Það var ekki þverfótað
fyrir dánu fólki og það ekki beint hamingjusömum einstaklingum. Það
gefur kannski auga leið þar sem þau voru að hanga í þessu skítapleisi við
Klapparstíg eftir að hafa smeygt sér yfir limgerðið. Ég sá þau samt ekki en
fann áþreifanlega mikið fyrir þeim og heyrði stanslausan umgang. Þetta var
gjörsamlega óþolandi. Ef það voru ekki kanarífuglarnir þá var það þetta
dauða lið sem hékk eins og mara inni í íbúðinni minni. Meira að segja á
sameiginlegu klósetti okkar SS-foringjans fékk maður ekki frið fyrir þessu
ósýnilega og heimtufreka fólki. Það var því ýmislegt að angra mig þennan
vetur. Það var ekki einungis veröld ánamaðksins sem sótti að mér heldur
einnig vonbrigðin. Veröldin breyttist í vonbrigði.
III
Fyrir valinu varð fimmtudagurinn 21. nóvember á fullu tungli. Ég hafði
ákveðið að blanda saman að minnsta kosti tveimur aðferðum og hugðist
byrja á því að halda vestur á Snæfellsnes í kirkjugarð ömmu. Það var eilítill
beygur í mér og mér fannst ég þurfa að fá blessun frá gömlu konunni sem
grafin er á Ingjaldshóli. Eftir það voru tveir möguleikar í stöðunni.
Sá fyrri var að fara að Gufuskálum sem býr yfir æsandi indíánamannvirki.
Það gæti komið sér vel ef stökkið yrði fyrir valinu. En til að hugleysinginn
hefði þor í slíkt hefði verið betra að taka inn kvíðastillandi áður. Vandinn
er hins vegar að þegar kvíðastillandi er tekið inn þá eru hverfandi líkur á að
ætlunarverkið takist því það slaknar á öllum veraldarvonbrigðum. Seinni
möguleikinn var að láta hafið heilla sig með hjálp huldufólks. Ég vissi til þess
að huldufólk byggi í kletti sem staðsettur er í fjöru neðan við Hellisand. Hug-
myndin var að fara sjóleiðina og biðja huldufólkið um aðstoð við að kalla út
sel úr nágrenninu sem ég gæti fylgt eftir.
Dagurinn var runninn upp og ferðaspenningurinn lét á sér kræla. Ég
ákvað að skilja eftir litla nótu og þakklætisvott fyrir hjálpina í stríðinu til
vinafólks sem hafði haft fyrir því að púkka upp á mig. Það voru fáir á lífi á
Klapparstíg 16 og því hafði ég ekki áhyggjur af nágrönnunum. Þeir myndu
ekki sakna mín. Kanarífuglarnir fundu hins vegar á sér að eitthvað stóð til,
þeir hljóðnuðu í fyrsta sinn eftir að ég flutti inn í húsið. En þeir höfðu fylgt