Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Blaðsíða 105

K l a p pa r s t í g u r 16
TMM 2013 · 2 105
íbúðinni og því gerði ég fastlega ráð fyrir að þeir myndu ekki taka vistaskipti
mín nærri sér.
Ég hafði ákveðið að taka rútuna vestur. Fyrst til Stykkishólms og þaðan
inn nesið. Hver mínúta var skipulögð. En sá hængur var á að ég komst ekki
út úr húsinu. Það var sama hvað ég reyndi, ég komst ekki upp úr sófanum í
stofunni. Það var líkt og hin ósýnilegu öfl íbúðarinnar héldu mér fanginni.
Eins öfugsnúið og það nú hljómar að dáið fólk haldi okkur föstum við til-
vistina. Ég var bundin við Klapparstíg 16 og gat ekki með nokkru móti hreyft
mig úr fjólurauðum antíksófa sem mér hafði áskotnast á unglingsaldri.
Og sem ég sit þarna í gamla sófanum og býst til ferðar fimmtudaginn 21.
nóvember árið 1999 þá finn ég hvernig ástin streymir til mín upp úr pluss-
áklæðinu.
Vissulega hafði ég oft sofið hjá á þessum rauða bedda áður fyrr, elskað og
riðið og hvað það nú allt heitir. Það var hægt að breyta sófanum í svefnsófa
og hreint viðbjóðslegt að sofa á þessum legubekk en hreint ekki svo slæmt
að sofa þar hjá. Það var ekki fyrr en dyrasíminn hringdi að ég virtist losna
úr ástarálögum sófans. Ég hrökk upp úr honum aldeilis óviss um hvað biði
mín nú við dyrnar. Ýtti varlega á hnappinn og spurði titrandi rómi: „Hver
er það?“ Mér heyrðist röddin vera í karlmanni en var þó ekki viss og án þess
að hugsa hleypti ég viðkomandi inn í hús dauðans. Eftir þónokkra stund var
barið hressilega á dyr. Ég ákvað að setja keðjuna fyrir áður en ég opnaði því
mér þótti harla ólíklegt að gesturinn væri þessa heims. Þegar ég kíkti fram á
flúorlýstan ganginn sá ég jakkafataklæddan karlmann, rauðbirkinn og lágan
vexti standa brosandi með skjalatösku í hendinni. „Blessuð vertu, afsakið
hvað ég kem seint, gatan var lokuð og ég þurfti að leggja nokkuð langt frá.
Þetta er eins og draugabæli hérna, ekki nokkur sála á ferðinni. En er ekki
dásamlegt að vera í þessari kyrrð? Það gæfu nú margir mikið fyrir kyrrðina
skal ég segja þér.“
Ég stóð enn kyrr og velti fyrir mér hver í ósköpunum hefði sent þetta
hressa kvikindi.
„Þú ert …?“
„Jú, einmitt eins og við töluðum um. Á hádegi 21. nóvember,“ svarar mað-
urinn eins og ekkert hefði í skorist. Mér leið hreinlega eins og ég væri stödd
í mynd eftir David Lynch nema þá hefði karlinn verið dvergur í rauðum
fötum.
„Ég get alveg sýnt þér tryggingarnar hér á ganginum ef þér er illa við að
bjóða mér inn,“ bætti hann svo við.
Ég opnaði fyrir honum og hann var óðara kominn inn ganginn og beina
leið í stofuna. Áður en ég vissi af var hann sestur í fjólurauða antíksófann
minn. Antík-ástarsófann minn. Hann opnaði skjalatöskuna af mikilli festu
og ég bjóst við nærri hverju sem var upp úr töskunni, en þó ekki líftrygg-
ingarplöggum.
„Jæja, elskan, við vorum búin að ákveða þetta allt í símanum og þú þarft