Skessuhorn - 19.12.2018, Síða 60

MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 201860
Aldís Eiríksdóttir er iðjuþjálfi á dval-
arheimilinu Brákarhlíð í Borgarnesi.
Hún hefur þó ekki alltaf verið iðju-
þjálfi. Hún var lengst af grunnskóla-
kennari í grunnskólanum á Klepp-
járnsreykjum þar sem hún kenndi
á yngsta stigi og sérhæfði sig síðar
í sérkennslu með áherslu á lestrar-
kennslu. Aldís er hæglát kona og býr
í Borgarnesi í dag ásamt manninum
sínum Garðari. Hún tekur á móti
blaðamanni Skessuhorns, tilbú-
in með heitt kaffi og svo segir hún
sögu sína. Í kringum fimmtugt söðl-
aði hún um og skráði sig í iðjuþjálf-
arafræði við Háskólann á Akureyri.
Hún segir að áratugurinn á milli fer-
tugs og fimmtugs hafi verið ártugur
mikilla breytinga og áfalla í lífi henn-
ar. „Þetta var eiginlega hamfaraára-
tugur.“ Hún missti fyrri eiginmann
sinn, Jón Kristleifsson, árið 2008
þegar hann lést úr hjartaáfalli. Hún
stóð eftir ein með tvo syni þeirra
báða á unglingsaldri. Skömmu áður
hafði hún misst móður sína og mik-
il sorg hafði dunið yfir fjölskylduna
vegna atburða í fjölskyldunni. Aldís
segir að synir hennar Sigfús og Guð-
jón séu hennar mesta afrek og dýr-
mætastir í hennar lífi. Þeir stunda í
dag báðir nám við Tónlistarskólann
á Akureyri.
Rólegt uppeldi
á Þingvöllum
Aldís er alin upp í burstabænum á
Þingvöllum, þar sem pabbi henn-
ar sr. Eiríkur J. Eiríksson gegndi
þjóðgarðsvarðar- og prestsemb-
ætti. Lífið á Þingvöllum var rólegt
yfir vetrartímann, en Aldís er fædd
þar árið 1960. „Það var ekkert raf-
magn, bara díselvél sem knúði allt
saman. Það var ótrúlega afskekkt
heima. Mamma sagði að það hefði
verið eins og að fara mörg ár aft-
ur í tímann þegar hún flutti þang-
að að vestan. Það var líka mjög oft
ófært yfir vetrartímann,“ segir Aldís.
Þau systkinin voru í skóla á Ljósa-
fossi. Skólinn var heimavistarskóli
og í minningunni er þetta yndisleg-
ur tími. Hún var í litlum bekk, ekki
nema sjö nemendur í árganginum
og hana kveið ekki fyrir því að fara
í skólann í viku heimavist. Stundum
var óvíst hvort börnin kæmust heim
um helgar, því oft var ófært. „Upp-
vaxtarárin á Þingvöllum voru yndis-
legur tími og minningarnar ljúfar.“
Deildu húsinu með
ýmsum gestum
Þar sem fjölskyldan bjó í burst-
abænum á Þingvöllum þurfti hún
að deila húsinu með Þingvalla-
nefnd á sumrin, þar sem nefnd-
in hafði hluta af burstabænum til
afnota sem sumarhús. „Við vorum
í raun að deila húsinu með þeim,
það var sami stigi upp á loft og
svona,“ útsýrir Aldís. Þau systkinin
hafi þó lítið verið í því að hrekkja
fyrirmennin, það hafi ekki hvarfl-
að að þeim. „Þetta var líka algjör
góssentíð á sumrin, það var enda-
laus gestagangur og bara standandi
kaffi og matur alla daga. Minning-
arnar eru þannig að það var annað
hvort allt fullt af fólki eða bara al-
gjör kyrrð. Á vorin hlakkaði mann
til að sjá allt fólkið og alveg eins
þá fór mann til að hlakka til ró-
legheitanna á haustin. Það sást
varla nokkur ferðalangur frá því
um verslunarmannahelgina fram í
miðjan júní. Haustið var eiginlega
uppáhalds tíminn minn, það er líka
svo dásamlega fallegt á Þingvöll-
um á haustin.“
Jól á Þingvöllum
Sterkasta minningin er þó af jóla-
tímanum á Þingvöllum. „Þá varð
þetta litla samfélag uppljómað
og fullt af fólki. Systkinin komu
hvert af öðru og allir með eitthvað
spennandi í fórum sínum. Það var
á Þorláksmessu sem gleðiheimur
jólanna opnaðist, ekki fyrr,“ segir
Aldís með áherslu. Smákökuilm-
ur byrjaði að fylla húsið í desemb-
er, appelsínur og epli voru í kassa
niðri í kjallaranum, búið var að
þrífa húsið og svo var skreytt með
jólaskrauti. „Það var bæði skreytt
með pappaskrauti eins og músa-
stigum sem við krakkarnir föndr-
uðum oft í skólanum og svo auð-
vitað þetta jólaskraut sem fór alltaf
á sama stað.“ Allur jólaundirbún-
ingur var eins á hverju ári. Reglum
og hefðum var fylgt út í ystu æsar.
„Klukkan sex var kveikt á jóla-
trénu í stofunni og þá fengum við
litlu krakkarnir að kíkja inn. Þetta
var eins og að sjá inn í himnaríki.
Þetta var svo æðislegt!“ Eftir jóla-
matinn var vaskað upp, þá fengu
litlu krakkarnir á bænum að tína
niður pakkana. „Þeir voru alltaf á
sama stað og það þurfti að fara upp
stigann og niður. Þetta var rosa-
lega mikill ábyrgðarhluti og þetta
voru margir pakkar af því við vor-
um svo mörg,“ segir Aldís og bros-
ir af minningunni. „Þetta eru bara
mjög góðar minningar.“ Á Jóladag
var jólamessa og eftir hana fengu
sóknarbörn kaffi á prestssetrinu,
börn úr nágrenninu komu jafnvel
með eitthvað af sínum jólagjöfum
og svo varð mikið líf í gamla burst-
abænum á Þingvöllum.
Húsfreyjan á
Þingvöllum
Mitt í öllum þessum undirbúningi;
kaffiboðum, skipulagi og heimilis-
haldi, stóð móðir Aldísar, Sigríður
Kristín Jónsdóttir. Aldís furðar sig
á því að hún hafi getað haft yfirsýn
yfir allt heimilishaldið, með öll þau
börn og aðra sem leituðu ásjár hjá
prestshjónunum á Þingvöllum. Al-
dís tekur sem dæmi smákökubakst-
urinn. Kristín hóf smákökubakstur
snemma í desember. „En rétt fyr-
ir jól þurfti hún oft að byrja upp á
nýtt, því hún var kannski búin að
gefa allt frá sér til annarra. Það væri
hægt að skrifa bók um alla sem leit-
uðu til mömmu,“ segir Aldís hugs-
andi. Ógæfufólk leitaði ásjár hjá
Kristínu, fólk sem átti erfitt upp-
dráttar og hún var jafnvel beð-
in fyrir. Því var alltaf mannmargt
í prestsbústaðnum á Þingvöllum.
„Mamma kenndi okkur að taka allt-
af öllum eins og þeir eru. Það voru
ekki til fordómar hjá henni. Þetta
er lífssýn sem ég held að hafi mótað
okkur systkinin svolítið í gegnum
tíðina,“ segir Aldís. „Ég veit ekki
hvernig hún fór að þessu öllu, en ég
dáist að henni og finnst ég hafa lært
mest af henni af öllum sem ég hef
kynnst.“
Erfið skólaganga í
Reykjavík
Skólinn við Ljósafoss bauð ekki
upp á kennslu fyrir börn eldri en
þrettán ára. Þess vegna þurfti Aldís
að fara í skóla í Reykjavík þegar hún
varð fjórtán ára á leið í níunda bekk.
„Mamma og pabbi höfðu keypt íbúð
fyrir okkur systkinin sem var svona
hreiður í Reykjavík. Við vorum oft
nokkur saman þar, systkinin. Ég fór
þarna í það sem myndi kallast ní-
undi bekkur í Laugalækjarskóla.
Þetta var erfiðasta ár lífs míns. Ég
man alltaf þennan ofboðslega kvíða
þegar maður var á leið í bæinn aft-
ur eftir helgarfrí. Ég fékk yfirþyrm-
andi kvíða þegar ég sá ljósin í bæn-
um. Það var bara eins og það væri
verið að senda mig til New York
eða eitthvað.“ Í Laugalækjarskóla
voru fimm bekkir í árgangi Aldís-
ar og þrjátíu börn í hverjum bekk.
Þetta voru mikil viðbrigði fyrir barn
sem er alið upp í rólegheitunum á
Þingvöllum og í fámennum skóla
í bekk með sjö börnum. „Börnun-
um var skipt niður á hæðirnar eft-
ir getu, tossarnir voru í kjallaranum
en aðallinn á efstu hæðinni. Ég náði
nokkuð hátt því ég hafði verið með
góðar einkunnir. En það var margt
þarna sem ég hafði aldrei kynnst
áður. Ég man eftir því að maður var
tekinn upp að töflu og niðurlægður
fyrir framan bekkinn. En ég klár-
aði níunda bekk. Það komst svolítið
rót á mig. Ég byrjaði til dæmis að
reykja,“ segir Aldís hugsandi. „Og
ég lenti í hæpnum félagsskap. Ég
hefði auðveldlega getað leiðst út í
óreglu þegar ég hugsa til baka. Ég
varð reyndar frekar ódæll og rótlaus
unglingur og ég held að foreldrar
mínir hafi haft svolitlar áhyggjur af
mér.“
Hvött áfram
í háskólanám
Aldís fór í skóla á Laugavatni eft-
ir að hafa klárað níunda bekk. „Það
var líka erfiður vetur en ég slapp í
gegnum Landsprófið,“ segir Aldís
og brosir. Eftir Landsprófið fór Al-
dís í Vörðuskóla og þaðan í Mennta-
skólann við Sund og lenti með góð-
um krökkum í bekk. „Það var mjög
góður andi í þessum bekk. Það var
mikið djammað, en það var allt inn-
an skikkanlegra marka.“ Aldís lauk
stúdentsprófi og sá fyrir sér að fara
í iðjuþjálfunarfræði sem eingöngu
var kennt í Danmörku á þessum
tíma. „Mágkona mín útvegaði mér
umsóknareyðublað, en það dagaði
eitthvað uppi hjá mér og ég sendi
það aldrei inn. Pabbi hvatti okkur
öll til að fara í frekara nám og stakk
upp á því að ég færi í kennaranám.
Það var svona almennt og gott nám
þá.“ Aldís sótti því um í Kennarahá-
skólanum, en fékk ekki inn í fyrstu
lotu. Ári síðar, eftir að hafa verið á
vinnumarkaði í ár, sótti hún um aft-
ur og lauk námi í kennslufræðum
með próf sem grunnskólakennari.
Hún var þó á báðum áttum með
það hvort hún ætti yfir höfuð að
verða kennari, þótt henni hafi þótt
námið skemmtilegt. Hún fór því út
til Noregs til að vinna við ræsting-
ar í hálft ár.
Kennari á
Kleppjárnsreykjum
Eftir nokkurn tíma í Noregi fékk
hún heimþrá og hringdi í mág sinn,
sem vildi svo til að var skólastjóri á
Kleppjárnsreykjum, og innti hann
eftir því hvort hann vantaði ekki
grunnskólakennara. Þetta var í lok
ágúst 1985 og skammt í að skóla-
hald byrjaði. Hún var ráðin í gegn-
Frá Þingvöllum í Borgarfjörðinn
-Aldís Eiríksdóttir, iðjuþjálfi, er alin upp á Þingvöllum en starfaði lengst af sem
grunnskólakennari við Kleppjárnsreykjaskóla. Hún stiklar á stóru yfir lífsskeið sitt
Aldís söðlaði um í atvinnu í kringum fimmtugt. Hún hætti sem kennari og skráði sig í nám í iðjuþjálfun. Hún starfar í dag á
dvalarheimilinu Brákarhlíð.
Uppeldisárin á Þingvöllum voru dásamleg, segir Aldís. Hér er hún ásamt Ásmundi
bróður sínum, en tæpt ár er á milli þeirra. „Ef Ási sást einhvers staðar þá var Dísa
ekki langt undan og öfugt.“
Aldís giftist Garðari Sveini Jónssyni 30. september árið 2011 í Þingvallakirkju.