Heimsmynd - 01.10.1990, Síða 57

I
segir hún að þeir skipti sig miklu.
„Skemmtilegast finnst mér ef þeir eru
keyptir á óvæntum stöðum eða hafa
pínulítinn húmor. Til dæmis þetta arm-
band,“ segir Helga og réttir fram úln-
liðinn. „Þetta eru tölur af búningum her-
manna í ensk-indverska hernum sem ég
keypti á flóamarkaði."
Svala Lárusdóttir, annar
eigandi listasalarins
Nýhöfn, tekur undir með
Helgu og segist gjarnan
nota slæður og skartgripi
hvort sem þeir eru ekta
eða ekki til að lífga upp á
föt. Hún segist vera mjög hrifin af tíma-
bilinu upp úr 1930 en þá klæddust konur
mjög kvenlegum en jafnframt stflhrein-
um fatnaði. Hversdagsfötin voru vel
sniðin, einföld og féllu vel. Kvöldklæðn-
aðurinn var jafnframt mjög áberandi og
mikið í hann lagt. Svala heldur einna
mest upp á tískuhönnuðinn Chanel,
bæði konuna og þau föt sem hún hann-
* aði og síðar Karl Lagerfeld í hennar
nafni. „Chanel gerði mikið af því að
punta upp föt með miklum skartgripum,
en það er einmitt þetta sem mér finnst
einna mest heillandi við hennar hönn-
un.“ Svala klæðist drögtum í vinnunni en
hún segir það fyrst og fremst helgast af
því hversu einfaldur og þægilegur klæðn-
aður þær eru. „Dragtir eru svo margs
konar. Stífar dragtir úr hörðum efnum
eru að mínu mati leiðinlegar. Það eru
hins vegar fallega sniðnar dragtir úr
mjúkum þægilegum efnum sem ég myndi
flokka sem þægilegan, nútímalegan
klæðnað sem hægt er að fara í hvert sem
er. Það er þetta sem ég leita eftir í drögt-
um.“
„Ég er ekki kona sem myndi mæta á
mannamót í æpandi kjól,“ segir Elísabet
Hilmarsdóttir, deildarstjóri ferðaþjón-
ustu Flugleiða. „Ég hef oft saknað þess
að hafa þetta ekki í mér, en ég á þetta
einfaldlega ekki til. Til þessa hef ég helst
keypt föt frá Loreal og Mondy. Þetta eru
vandaðar og góðar vörur þó mér finnist
sífellt minna varið í það sem kemur frá
Mondy.“ Elísabet segist lítið vilja þurfa
að hafa fyrir fötunum, því gangi hún
heldur í peysum en skyrtum þar sem hún
segist fátt vita leiðinlegra en að strauja.
Hún reynir yfir höfuð að forðast föt sem
krumpast. „Ég geng helst í ull eða bóm-
ull en það getur verið enn betra ef þessi
efni eru lítillega blönduð með gerviefn-
um því þá krumpast þau síður.“ Elísabet
segist vissulega sjá þær breytingar sem
hafa orðið á klæðnaði kvenna á vinnu-
markaðinum. „Tískan er orðin miklu
kvenlegri. Ég held að það sé meðal ann-
ars afleiðing þess að konur eru orðnar
mun sjálfstæðari. A mussutímabilinu
þegar fínt þótti að hafa sig sem minnst til
var ung stúlka sem lagði sig fram um að
líta sem best út í hugum margra eitthvað
sem mátti slá á rassinn." Elísabet, sem
er hávaxin, ljóshærð og grönn, segir
pastelliti og blátt helst höfða til sín.
„Ætli flugfreyjustarfið hafi ekki mótað
mig talsvert hvað fatasmekk varðar. Það
kemur fyrir þegar ég lít í fataskápinn að
mér finnst ég ekkert sjá nema blátt.“
Einhvern tímann heyrðist því fleygt að
fréttir yrðu léttvægari við það að kven-
mannsrödd læsi þær upp. Þrátt fyrir
þetta tók ein og ein kona að skjóta upp
kollinum á fréttastofum ríkisfjölmiðl-
anna. í dag kippir hins vegar enginn sér
lengur upp við það þó suma daga séu
fréttir fluttar nær einvörðungu af kon-
um. Kristín Þorsteinsdóttir er ein þeirra
kvenna sem vinna á fréttastofu sjón-
varpsins. Hún hefur vakið athygli fyrir
lifandi og litríkan klæðnað. „Ég er oft í
stuttu pilsi eða þröngum buxum í vinn-
unni,“ segir Kristín. „Síð pils eiga ekki
við mig. Ekkert pils sem ég á nær lengra
en niður á hné. Annars er það nú þannig
í vinnunni að maður sést ekki nema frá
mitti og upp úr þannig að ósjálfrátt hugs-
ar maður mest um í hverju maður er að
ofan. Best kann ég alltaf við mig í jökk-
um, ýmist stuttum og aðskornum eða
síðum og í skyrtu við. Ég er mjög sjaldan
í peysum við jakka.“
Armani er eftirlætishönnuður Kristín-
ar. „Ég kaupi gjarnan fatnað úr sportlínu
hans,“ segir hún. „Fötin frá Armani eru
bæði ungleg og stílhrein. Ætli það væri
ekki rétt að segja að minn stfll sé sport-
legur en þó klassískur." Litavalinu eru
reyndar settar talsverðar skorður hjá
þeim sem koma fram í sjónvarpi því litir
eins og svart, hvítt og skærraut koma illa
HEIMSMYND 57