Heimsmynd - 01.10.1992, Blaðsíða 22

ar á breiðgötum borgarinnar séð á forsíðum
verstu ensku skítablaðanna myndir af Söru
Ferguson við sundlaug í St. Tropez ásamt með-
ur Jóni þessum, frænda J.R. Ewing frá Dallas í
Texas.
Sá Jón er Ijóti kújóninn, segir Nóri: Mér
hefur alltaf verið hlýtt til Windsor-fjölskyld-
unnar, einkum hennar Elísabetar, frænku Er-
lendar Einarssonar, fýrrverandi Sambands-
forstjóra úr Mýrdalnum. Það hefur gengið á
hoppi og híi með ástafarið í þeirri tignu ætt, til
dæmis hjá systrum drottningarinnar Margréti
og Onnu, ég tala nú ekki um hann Edda heit-
inn og frú Simpson. Allt er það þó hreinasti
barnaleikur í samanburði við þessar bandvit-
lausu tengdadætur sem lagðar hafa verið á aum-
ingja Betu og Filippus. Það er engu líkara en
stelpugálurnar séu á snærum and-royalista á
Bretlandi og má mikið vera ef þær eiga ekki eft-
ir að ríða mónarkíinu að fullu.
Heldurðu að strákarnir hennar Elísabetar
séu bara nógu líflegir fyrir þessar stelpur? spyr
ég spekingslega: Eg hef aldrei séð þá nema á
myndum en hann Páll Heiðar, sem er reyndar
frændi Erlendar og þá væntanlega skyldur þeim
líka, sá ævinlega um að útvega piltunum ána-
maðka og þvíumlíkt meðan þeir voru lausir og
liðugir og renndu árlega fyrir lax austur í
Vopnafirði. Páll tilbiður allt kóngafólk, bæði
skylt og óskylt, en hann hefur viðurkennt, þeg-
ar fáir heyra til, að sér hafi þótt strákarnir dálít-
ið í daufari kantinum handa þessum spræku
stelpum.
Manstu eftir henni Missí sem hneykslaði
alla heimsbyggðina í gamla daga? segir Nóri og
leggur frá sér silfurhúðuð amboðin að loknu
því afreksverki að sporðrenna einni af stærstu
kótilettum Evrópu.
Hvaða Missí var það? spyr ég.
Hún María Rúmeníudrottning, auðvitað.
Hvernig er það með þig, kanntu ekkert í mann-
kynssögu? segir Nóri: Nú skulum við fá okkur
desert. Hún Missí var fjandi létt á bárunni. Það
fóru svæsnar sögur af henni og misvel ættuðum
hestastrákum bæði fyrir og eftir giftingu henn-
ar. Missí var náskyld flestum þjóðhöfðingjum
Evrópu, afi hennar í móðurætt var Alexander II
Rússakeisari og amma hennar í föðurætt Vikt-
oría Englandsdrottning, svo að ýmsum þótti
tiltökumál hver saug á henni tærnar. En eftir að
æskufjörið hætti að hlaupa með hana út í móa
og skógarrjóður, gerðist Missí hin ábyrgasta og
mætasta drottning. Og hún eignaðist sex börn,
þar af varð einn kóngur, tvær drottningar og
ein erkihertogaynja af Austurríki, svo að af-
komendur Missíar gömlu eru engir slordónar,
skal ég segja þér. En Missí bjó að meðfæddri
göfgi sinni, þótt brokkgeng væri, og þar skilur
með henni og tengdadætrum Elísabetar frænku
hennar. Nú kemur aðvífandi eigandi veitinga-
hússins, hávaxinn og virðulegur miðaldra mað-
ur í bisnismannafötum. Hann heilsar mér glað-
beittur eins og gömlum félaga úr hernum, virð-
ir Nóra fýrir sér með velþóknun og segir að það
sé ómetanlegur heiður að kynnast honum,
enda er Nóri fínn í tauinu að vanda, í silfurgrá-
um hrásilkifötum með heiðbláu, köflóttu
teinamynstri, tvöfaldar líningarnar á rjómagulu
skyrtunni hans standa myndarlega fram úr
jakkaermunum, prýddar demantsbúnu gull-
hnöppunum, sem mamma hans gaf honum á
fimmtugsafmælinu í fýrra.
Veitingamaðurinn tilkynnir að hvers konar
eftirréttir, svo og kaffi, líkjörar og koníak í
ómældu magni, standi okkur til boða á kostnað
hússins, enda sé það ekki nema lítilfjörlegur
þakkarvottur fýrir þá guðsblessun að við skul-
um kíkja við á Bajamar að fá okkur bita.
Hvaða Rafael var hann að tala um? spyr
Nóri, þegar veitingamaðurinn er farinn.
Rafael Frúbeck de Burgos, frægasta hljóm-
sveitarstjóra Spánverja, sem er standgestur hér,
segi ég: Hann er mikill matgoggur og á sífelld-
um þönum um víða veröld að stjórna hljóm-
sveitum og kórum. Þegar við fórum fýrst sam-
an að eta fisk á Hótel Holti, hafði hann verið í
fæði í London samfleytt í sex vikur en sagði að
þetta væri fýrsta æta máltíðin sem hann hefði
fengið síðan hann fór frá Spáni. Hann borðaði
á Holti alla dvöl sína á íslandi, sagðist hafa ein-
faldan smekk, vildi aðeins það besta. Rafael
sagði mér að besti matsölustaður í heimi væri
Bajamar í Madrid og það liggur við að ég trúi
honum.
Já, hann hlýtur að vera afburðagóður hljóm-
sveitarstjóri, segir Nóri og bendir á „perutertu
undir karamelluhúðuðu Wellington-frauð-
þaki“ sem er dýrasti ábætirinn á matseðlinum:
Þetta ætti að vera ljúffengt.
I hádeginu höfðum við sannarlega ekki
fastað, því að ég fór með Nóra á „bjórkrá“ í
Calle del Carmen. Það þótti honum undarlegt
því að hann er ekkert gefinn fýrir bjór eða aðra
áfenga drykki, og lá við að honum mislíkaði við
mig þar til hann sá hvað „cervecería“ þýddi í
raun og veru, staður þar sem rækjur, skelfiskur
og aðrir sjávarréttir í tugatali eru framreiddir á
smádiskum handa standandi bisnismönnum
sem leika sér að því að svína út sagi stráð marm-
aragólfið. Flestir drekka hvítvín svo að bjór-
stofu-nafngiftin er hálfgerður brandari. Þetta
fór allt vel í Nóra og hann hesthúsaði meðal
annars tylft af risarækjum.
Veistu það, segir Nóri þegar karamellukrýnt
frauðfjall hefur verið sett fýrir hann, að ég hef
verið að hugsa dálítið um þessa andalúsísku
karla, eins og pabba hans Ignacios vinar þíns,
sem búa í fjarlægum borgum en eiga heilar
sveitir og þúsundir manna búa og vinna á landi
þeirra alla sína ævi. Sjálfir nenna karlarnir ekki
að hanga yfir búskapnum, fela hann ráðsmönn-
um og eyða megninu af afrakstrinum utan
byggðarlagsins eða leggja inn á reikninga í er-
lendum bönkum. Allir eru sammála um að
þetta fýrirkomulag sé til háborinnar skammar,
enda líðst svona miðaldasukk hvergi í Evrópu
11
lengur nema á Spáni.
En hvað er í uppsiglingu á Islandi? Margfalt
verra hneyksli. Það á að færa fáeinum einstakl-
ingum, nokkrum fjölskyldum, að gjöf öll fiski-
miðin umhverfis landið, þá auðlind sem meira
að segja er lögbundin sameign íslensku þjóðar-
innar. Og ætli þróunin verði þá ekki svipuð hjá
sægreifunum okkar og landaðlinum hér á
Spáni? Frystitogararnir þeirra, mannaðir ein-
valaliði frá Austur-Evrópu, selja allan fiskinn í
erlendum höfnum og taka þar olíu og próvíant.
Og skyldi þá ekki verða minni og minni ástæða
fýrir þá að hanga sjálfir norður við Dumbshaf?
Þar verður fátt við að vera fýrir þá sem hafa
ótakmörkuð fjárráð til að gera sér og sínum líf-
ið skemmtilegt og skrautlegt.
Krummaskuðin þar sem þetta lið er upp
vaxið, verða sífellt hryssingslegri og ótótlegri
eftir því sem fleira landverkafólk missir vinn-
una. Það er alls ekki hægt að láta viðkvæm börn
sín horfa upp á þá fátækt og lágkúru sem af
þessu leiðir, segir Nóri og er nú búinn með
frauðþakið og kominn niður á perutertuna.
Hann þurrkar sér um munninn og heldur
áfram: Auðvitað flytur kvótaaðallinn fýrr eða
síðar burt frá íslandi á einhvern þægilegan stað
þar sem ekki er verið að spyrja væminna spurn-
inga um félagslegar afleiðingar eða siðferðileg
sjónarmið þegar viðskipti eru annars vegar.
Fólk vill fá að njóta eigna sinna í friði, eins
og eðlilegt er, segir Nóri: Heldurðu að manni
þætti til dæmis jafn notalegt að borða þennan
fína mat hérna ef maður sæi soltin andlit á
glugganum? Ég er nú aldeilis hræddur um ekki.
Og þess vegna flytjast kvótafjölskyldurnar af
landi brott. Peningarnir, sem hafast upp úr
krafsinu, lenda inni á bankareikningum og í
verðbréfasjóðum hingað og þangað um heim-
inn á nafni hlutafélaga með heimilisfang á Jers-
ey, Jómfrúareyjum eða í Lichtenstein, en eig-
endur íslensku fiskimiðanna eru frjálsir að því
að taka sér bólfestu þar sem þeir telja að best
fari um sig.
Ég yrði ekki hissa þótt eitthvað af kvótafólk-
inu vildi slá sér niður hér suður frá, segir Nóri:
Það er sjálfsagt allt í lagi að dvelja hér langdvöl-
um, þrátt fýrir hitakófið, ef maður þarf ekki að
vinna neitt en hefur samt skítnóga peninga. Vel
á minnst, þú borgar núna, þetta er svo hrika-
lega dýrt.
Það er af því að þú étur svo mikið, segi ég.
Sérðu eftir matnum ofan í mig, skömmin
þín? segir Nóri: Þú hefðir líklega átt að klára
lögfræðina og ganga í utanríkisþjónustuna eins
og mamma þín sagði þér að gera. Þá hefðum
við getað kýlt okkur út á kostnað íslensku þjóð-
arinnar. Heldurðu að það hefði verið munur.l
HEIMS
MYND