Heimsmynd - 01.10.1992, Blaðsíða 75

leiðrétt á eftir. Svo skrifa ég þetta allt saman oft upp á nýtt og vinna af
þessu tagi verður að vera samfelld. Það er slæmt að verða fyrir
stöðugum truflunum. Annars get ég eiginlega ekki sagt að sé nein al-
gild regla í því hvernig ég vinn. Það kemur fyrir að ég hugsa hverja
setningu fyrir sig og lýk henni. Ég skrifa í eina til sjö klukkustundir á
dag. Það koma tímabil þar sem ég virðist geta skrifað stanslaust en þess
á milli hleypur tregða í allt saman. Það er líka truflun í ferðalögum. Ég
er orðinn þekktur heima í Noregi og þar er ætlast til að ég taki þátt í
ansi mörgu. Ég er kannski linur við að segja nei og hef
gaman af því að hitta fólk. Stundum finnst mér
þó að ekkert sé upp úr flækingnum að hafa
annað en truflun og það fer líka
svolítið í taugarnar á konunni og
börnunum hvað ferða-lögin vilja
verða mikil. Auðvitað kynnast
rithöf-undar á þessum
ferða-lögum og það getur
verið mikilvægt en við
erum ekkert öðruvísi en
aðrir að því leyti að við
veljum okkur ekki
vini útfrá starfi.
Trésmiðir velja sér
ekki heldur eintóma
trésmiði að vinum.
Hvað norska menn-
ingu varðar almennt þá
held ég að staða hennar
sé sterk. Auðvitað vildi
ég helst eins og allir aðrir
listamenn að ástandið í
menningu og listum væri
svolítið betra en hvað sem
því líður er staðan sterk og
ég held að norskri menningu
sé engin hætta búin af
Evrópusamstarfi í nokkurri
mynd eða auknu sambandi milli
þjóða.
Ég skrifa vegna þess að það
mín aðferð við að vera til. Það er
það sem ég kann. Ég held að
fólk sé hrifið af sögum. Ég
þarf ekki á neinum flók-
nari ástæðum að halda.
Ég hef verið
spurður að þv
hvort ég
ekki
tekið neitt alvarlega eða hvers vegna ég leyfi mér að skopast að alvar-
legustu hlutum. Þá spyr ég á móti: Er eitthvað í sjálfu sér alvarlegt og
eitthvað skoplegt? Er ekki alltaf um túlkun að ræða? Ég gæti sagt sem
svo að rithöfundarstörf mín væru sprottin af persónulegri bilun eða
misskilningi en þau myndu lítið breytast við það? Ég ber virðingu fyr-
ir mínu starfi og þess vegna gengur það vel. f Noregi hafa flestir áttað
sig á því
að tilteknum þáttum hvers einasta samfélags er ekki ætlað að skila
beinum arði. Við fáumst til dæmis ekki við geðlækningar
til þess að verða rík. Fangelsin hafa heldur ekki verið
reist í ágóðaskyni. Atvinnugreinar sem fást við
sinnu á öðru fólki eru ekki byggðar upp til
þess að græða einhverjar krónur og
þannig er því einnig háttað með
stóran hluta af menningar-
lífinu. Og séu menn á því að
menningarlífið sé mikilvægt
þá ættu menn að gera menn-
ingu aðgengilega og ekki
láta menningarneyslu þjóð-
arinnar stranda á fjár-
málaviðhorfum.Það má ef
til vill segja að rithöfundar
njóti ekki sömu virðingar
í Noregi og á íslandi en í
Noregi eru lagðir fram
peningar til menningar-
mála og þau eru þannig
séð mikils metin. Bóka-
söfn eru til mikils sóma í
Noregi svo að nokkuð sé
nefnt og þar eru bók-
menntir ekki skattlagðar.
Ég sem er útlendingur
hlýt að spyrja hvort það sé
þá eftir allt saman lygimál
að fslendingar séu bók-
menntaþjóð úr því að bók-
menntir eru skattlagðar eins og
raun ber vitni.B
HEIMSMYND: BONNI