Heimsmynd - 01.10.1992, Blaðsíða 64

fékk engin meðlög eða mæðralaun. En okkur leið vel, þótt við hefðum
litla peninga og ættum ekkert innbú. Lögfræðingar mínir reyndu að
semja við hann en allt kom fyrir ekki. Þegar skilnaðurinn loks gekk í
gegn reyndi hann að koma í veg fyrir sölu íbúðarinnar með öllum
ráðum og stal svo innbúinu. Ef ég hefði ætlað að krefja hann um þessa
hluti hefði ég orðið að sanna að þeir hefðu einhvern tímann verið til
með því meðal annars að sýna kvittanir. Það var búið að lama mig
algjörlega fjárhagslega, en okkur leið vel.“ Eftir skilnaðinn hafa
fyrrverandi eiginmaður og fjölskylda hans gert flest sem í þeirra valdi
stóð til að gera henni lífið leitt. „Þau fara með hvert klögumálið á fætur
öðru í ráðuneytið. Það sendir síðan málið til barnaverndarnefndar
sem rannsakar mig og heimili mitt. Það er hægt að halda þessu áfram
endalaust, og það hafa þau gert. Fyrst er reynt að koma manni á
kaldan klaka fjárhagslega og svo er byrjað á börnunum. Það hefur
afskaplega slæm áhrif á börn þegar verið að er að leika sér að því að
vera stöðugt að hóta að taka þau af heimilinu. Þótt þessu hafði verið
beint gegn mér kom það verst við þau.“ Eftir að hafa slitið sig lausa úr
hjónabandi þar sem hún bjó við kúgun og líkamlegar misþyrmingar
tók við sambúð með manni sem var ofdrykkjumaður. Ekkert lát virtist
ætla að vera á óhamingju hennar því á síðasta ári rændi fyrrverandi
maður hennar börnunum í þrígang. „Ég var orðin eins og hundelt dýr.
Annað hvort var að leita til kvennaathvarfsins eða fara yfir í annan
heim. Eg hafði reynt sjálfsvíg og naumlega lifað af. Til þessa hafði mér
ekki fundist ég eiga neitt erindi í Kvennaathvarfið, það væri enginn
staður fyrir mig. Sú skoðun er mjög útbreidd að þangað leiti aðeins
konur úr lægri stéttum þjóðfélagsins en það er alrangt.
Fjölskylduofbeldi er ekki stéttbundið. Sjálf dvaldi ég í
Kvennaathvarfinu í þrjá mánuði og þær konur sem ég kynntist þarna
voru yfirleitt menntaðar og í ábyrgðarstöðum, þetta voru
dugnaðarkonur sem áttu myndarbörn en voru bara svo óheppnar að
vera giftar ómennum.“ Ofbeldi gagnvart konum er mun algengara en
flestir gera sér grein fyrir. Engin kona vill láta berja sig og því reyna
þær að dylja það sem fram fer innan veggja heimilisins. Tölur frá
Kvennaathvarfinu í Reykjavík sýna svo ekki verður um villst að hér er
um verulegt vandamál að ræða. I byrjun ágústmánaðar höfðu hund-
raðníutíu og fjórar konur leitað skjóls þar það sem af var árinu, eða
nálægt því sami fjöldi kvenna og leitaði þangað allt árið á undan.
Konur leita hins vegar fæstar til Kvennaathvarfsins fyrr en málin eru
komin á mjög alvarlegt stig, jafnvel svo að þær óttast um líf sitt. En
þangað leita ekki aðeins eiginkonur, heldur einnig mæður sem hafa
verið barðar af sonum sínum og unglingsstúlkur sem kærastarnir hafa
misþyrmt hrottalega. Konur úr öllum stéttum geta orðið fyrir ofbeldi
eiginmanna sinna, ólíkt því sem margir telja eru það ekki aðeins lítið
menntaðar og uppburðarlitlar konur sem verða fyrir því að þeim er
misþyrmt. I þessum hópi eru ekki síður menntaðar konur, svo sem
læknar, lögfræðingar, viðskiptafræðingar og kennarar. Hvers vegna? Jú,
vegna þess að það eru ekki konurnar sem eru gallaðar heldur mennirnir
sem berja þær.H
DÆMI UM ÁVERKA Á KONUM
SEM LEITUÐU TIL KVENNAATHVARFSINS
Á SÍÐASTA ÁRI.
Mar á baki og hálsi,
brotinn úlnliður og brákuð hnéskel.
Mar, glóðarauga og tognaður háls.
Rifbeinsbrot, heilahristingur og nefbrot.
Djúpir skurðir á baki eftir spörk og hnífsstungu.
Nefbrot, kjálkabrot, kinnbeinsbrot og glóðarauga.
Klór, tognun og mar.
Handleggsbrot og glóðarauga,
miklir áverkar í andliti og brunasár.
Handleggsbrot, mar og kúlur á höfði.
Mar um allan líkamann.
HEIMS B4
MYND