Heimsmynd - 01.10.1992, Qupperneq 48

OG RAUIWERULEIKIIVIV
Þær konur sem urðu svo frægar að sjá hina íturvöxnu
Angelique í þrjúbíó á árum áður geta án mikillar fyrir-
hafnar rifjað upp kvennabúr soldánsins og
samfélag kvennanna þar. Hinar útvöldu
lágu endilangar á þar til gerðum bekkj-
um í setustofunni, hlustuðu á söng
næturgalanna í gegnum gullbúrin í
loftinu, tróðu í sig vínberjum og
öðrum exótískum ávöxtum, skol-
uðu þessu niður með víni, skröf-
uðu saman í lágum hljóðum og
þegar þannig lá á þeim brugðu
þær gullkambi í gegnum hárið,
skvettu á sig ilmvatni eða
handfjötluðu silki eða aðra munaðarvöru sér til dægrastyttingar.
Fyrir neðan kvennabúrið var svartholið þar sem hinar óæskilegu
dvöldu. Hvort sem þær höfðu fengið flösu, appelsínuhúð eða reið-
buxnalæri og fallið þannig í ónáð hjá soldáninum var útlegðin lítt
bærileg. Þar sem að ekkert rauf kyrrð kvennanna uppi nema söngur
næturgalanna, hjal kvennanna sjálfra og gredda soldánsins, fyllti
svartholið stöðugt harmakvein, skvampið í skolplækjunum sem
runnu eftir gólfinu, og þrasið í rottunum sem rifust hástöfum um
hreyturnar af rýrum kosti kvennanna. Það lætur því að líkum að það
hafi þótt eftirsóknarvert að hanga í náðinni hjá soldáninum.
Þar sem herbergjaplássið var takmarkað í kvennabúrinu sjálfu líkt
og úti í lífinu reyndu konurnar með hyggjuviti sínu að stemma stigu
við fjölgun stássmeyja, svosem með því að nota eitur, sveðjur eða
hengja hinar nýkomnu á hárinu inni á herbergi, aðeins þannig gátu
þær komist hjá því að lenda sjálfar í svartholinu.
„Konur eru vegnar og metnar eftir útliti og því hvernig þær þókn-
ast öðrum,“ er haft eftir kvenréttindafrömuðinum Gloríu Steinem.
En eru konur sem ganga í augun á karlmönnum óvinsælar hjá öðrum
konum í lífinu sjálfu? Slíkar konur vilja enga ógnun við eigin kyn-
þokka. Það er engin furða að konu einni yrði að orði: „Eg hef það svo
huggulegt með öðrum konum þegar það er enginn maður til að
stela.” Það er huggun harmi gegn að kynþokkafullar, ljótar, sætar, all-
ar þessar kvengerðir mældar með reglustiku hins stranga karl-
rembusvíns, þessar konur standa saman. Þær sem telja sig sætar um-
bera aðrar sætar konur og ljótar konur ljótar nema að þær séu gullfal-
legar eða forljótar, slíkar hataðar kvengerðir tróna áfram í einmana-
legu hásæti eða kúra gleymdar í sinni öskustó.
Þetta á þó aðeins við um þær konur sem láta glaðar hneppa sig í
þrældóm þeirra vogarskála sem Steinem átti við. Slíkar konur eru til
fyrir tísku og snyrtivöruiðnaðinn en ekki öfugt, án óöryggis þeirra og
áunninnar þóknunarsýki myndi hann ekki velta þeim summum sem
raun ber vitni. Það er því ekki hernaðartækni karlmanna sem
splundrar konum heldur hernaðartækni kvennanna sjálfra og meira
og minna landvinningar á fölskum forsendum. Trúnaður milli
tveggja kvenna getur aðeins myndast ef að við trúum því að trúnaðar-
vinkonan komi til dyranna eins og hún er klædd. En það er erfitt að
treysta þeirri manneskju sem er svo
rækilega trekkt upp í kynhlut-
verki sínu að hún getur ekki
þrátt fyrir góðan ásetning
tekið niður grímu hinnar
tælandi konu eitt augna-
blik og skoðað aðrar kon-
ur sem jafningja en ekki
keppinauta.
„Fjöldamorðingjar
Vinkonur á
dansleik.
Eftir matarboð eitt laugardagskvöld í febrúar var ég spurð um hvað
hefði verið á borðum, og svaraði með tilefnislausri lygi sem var: Hani
í víni. Undanfari þessarar lygasögu var sá að vera boðin í hús í vestur-
bænum ein sex kvenna og tveggja karla. Eftir að hafa setið ásamt kon-
unum í klukkutíma og talað um allt milli himins og jarðar í mesta
bróðerni birtust herrarnir og það var eins og við manninn mælt, hinn
óframfærni saumaklúbbur breyttist á svipstundu í orrustuvöll þar
sem allt var lagt undir.
Eftir fremur snautlegt borðhald æstist leikurinn enn frekar og um
það leyti sem ég kvaddi sat annar haninn umkringdur fyrrum bók-
menntafræðingum, hagfræðingum og kennslukonum. Núverandi,
femme fatale” í æsilegum samkvæmisleik þar sem hagfræðingurinn
nuddaði á honum tærnar, bókmenntafræðingurinn lagaði á honum
bindið og kennslukonan þrýsti blautum vörunum að eyrum hans og
reyndi að telja hann á að fara með sér einni á ball og síðan heim á eft-
ir. Og haninn í víninu, hann hafði í augnaráðinu þennan sama glað-
hlakkalega neista og ég get trúað að hafi verið í augnaráði Nerós þeg-
ar hann lét brenna Róm og lék sjálfur undir á fiðlu.
Hinn haninn, orðinn rækilega marineraður af kvenlegum trakter-
ingum, rankaði við sér eftir miðnætti í eldhúsinu á röndóttum box-
aranærbuxum með viðskiptafræðing á hnjánum sem hafði tekið nið-
ur skrifstofugleraugun og umbreytt sér í hjalandi pabbastelpu. Hann
stundi því upp að hann væri hommi á ögurstundu meðan pabbastelp-
an lygndi aftur augunum og veifaði gallabuxunum í sigurgleði yfir
höfðinu. „Það er allt í lagi vinur,“ sagði þessi uppáhaldsdóttir á fer-
tugsaldri: „Ég hef enga fordóma gagnvart hommum.“ Öðrum
hommum til upplífgunar skal þó tekið fram að þessi slapp með
skrekkinn og stundi áður en hann náði útidyrunum: „Ég skil ekki
hvernig kvenfólk getur bæði farið fram á virðingu og verið um leið
veinandi eftir öllu sem gengur í buxum.“
Þetta er vinátta og samstaða kvenna eins og karlmenn sjá hana og
eins og þeir vilja sjá hana. Þeim verður ansi oft kápan.úr því klæðinu.
Það er næstum því sama hvaða konu þú spyrð um viðhorf hennar og
sambönd við aðrar konur, það eru svo að segja ósjálfráð viðbrögð að
byrja jafnskjótt að belgja sig út um karlmenn og konur, muninn á
þessu tvennu og ljúka ruglingslegri málsgreininni með því að klykkja
út með: „Karlmenn, þeir eru svona og svona.“ Þrælsóttinn við að skil-
greina sig út frá öðrum konum eingöngu loðir við konur líkt og ló
við skyrtu. En þegar konum tekst að Iosna undan hugarfari
þrælsins verður samanburðurinn körlum í óhag, flestar konur
kjósa félagsskap annarra kvenna framyfir félagsskap karl-
manna.
RVENNABÚR SOLDÁNSINS