Morgunblaðið - 10.10.2019, Qupperneq 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. OKTÓBER 2019
✝ Þorsteinn Jóns-son (Doddi á
Grund) fæddist á
Grund, Akranesi 24.
september 1937.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Höfða á Akranesi
26. september 2019.
Foreldrar Þor-
steins voru Jón
Ágúst Árnason al-
þingismaður, f. 15.
janúar 1909, d. 23. júlí 1977, og
Ragnheiður Þórðardóttir hús-
móðir, f. 22. ágúst 1913 á Akra-
nesi, d. 20. maí 2002. Systkini
Þorsteins eru Emilía, f. 3. febr-
úar 1934, d. 3. ágúst 2017, Mar-
grét, f. 11. júní 1945, og Petrea
Ingibjörg, f. 14. nóvember 1949.
Þorsteinn kvæntist 31. des-
ember 1961 eftirlifandi eigin-
konu sinni, Margréti Þórarins-
dóttur, f. 3. janúar 1942.
Margrét er dóttir hjónanna Þór-
arins Stefánssonar kjötiðnaðar-
manns, f. 11. febrúar 1913, d. 6.
febrúar 1984, og Elínar Maríu
Guðjónsdóttur húsmóður, f. 5.
september 1919, d. 22. febrúar
1957. Systkini Margrétar eru:
Guðjón, f. 29. ágúst 1937, Sig-
1937, d. 18. september 2010.
Anna er gift Guðmundi Val-
geirssyni og eiga þau þrjú börn:
a) Valgeir Fanndal, f. 5. júlí
1979, giftur Sigþrúði Odds-
dóttur, f. 19. janúar 1989. Þau
eiga Atla Fannar, sonur Sig-
þrúðar er Kristófer Máni. b)
Erla Ósk, f. 24. apríl 1987, gift
Guðfinni Magnússyni, f. 25. júní
1992, þau eiga Rúrik Almar og
nýfædda dóttur. c) Hlynur Már,
f. 28. apríl 1995.
Þorsteinn stundaði nám við
Iðnskólann á Akranesi og hélt
að því loknu í Vélskóla Íslands
þar sem hann lauk vélvirkja-
námi og var á samningi hjá Þor-
geiri og Ellert ehf. Hann vann
m.a. við fjölskyldufyrirtækið
Heimaskaga, stofnaði Málmiðj-
una ásamt fleirum, var í nokkur
ár lögregluþjónn, rak fyrirtæk-
ið Fiskiðjuna Arctic sem faðir
hans stofnaði, átti og rak ásamt
syni og fjölskyldu þeirra fyrir-
tækið Jón Þorsteinsson ehf., síð-
ar Akraborg ehf.
Þorsteinn hafði ýmis áhuga-
mál, stundaði á löngu tímabili
stangveiðar ásamt stórfjölskyld-
unni. Var um tíma í Frímúrara-
reglunni og í Kiwanisklúbbnum
Þyrli nánast til dánardags.
Útför Þorsteins fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 10. októ-
ber 2019, klukkan 13.
ríður, f. 17. mars
1939, d. 9. janúar
2019, Guðríður, f.
4. maí 1940, d. 18.
júlí 2000, Stefán, f.
3. janúar 1944, d.
12. febrúar 2015,
Guðmundur, f. 7.
mars 1945, María
Vigdís, f. 6. ágúst
1946, Sigurberg, f.
26. júní 1948, d. 8.
júní 2013, Þór, f. 7.
maí 1951, Sveinbjörn, f. 2. júlí
1952, Vilmundur, f. 26. sept-
ember 1953, Kristín Ósk, f. 15.
febrúar 1956, og Elmar Sófus, f.
22.febrúar 1957.
Sonur Þorsteins og Margrét-
ar er Jón Ágúst, f. 24. mars
1962, kvæntur Sigríði Sigurð-
ardóttur, f. 8. febrúar 1962.
Börn þeirra eru: a) Hildur, f. 4.
maí 1990, gift Guðmanni Sturlu-
syni, f. 28. júní 1990, þau eiga
þrjá syni :Styrmi Ara, Óliver
Ágúst og Sigurð Fannar. b) Þor-
steinn, f. 30. september 1991. c)
Ingibjörg Elín, f. 27. maí 1998.
Fyrir átti Þorsteinn Önnu Berg-
lindi, f. 2. september 1957, sem
hann eignaðist með Erlu Ingi-
mundardóttur, f. 17. desember
Nú þegar ég kveð pabba, þá er
mér þakklæti efst í huga fyrir
þann tíma sem við áttum saman
og þann frábæra vinskap sem
hann mér veitti.
Pabbi var ljúfur og glaðlyndur,
gat verið fljótur að sjá spaugilegar
hliðar á tilverunni og var stórtæk-
ur í fimmaurabröndurum.
Hann var bjartsýnn að eðlisfari
og úrræðagóður í vandræðum
hvers konar og tók verkefnum
með bros á vör. Hann var vinur í
raun og greiddi götu margra eins
og hann gat.
Tuð og barlómur voru honum
ekki að skapi.
Hann var vélvirki að mennt og
leikinn með vélar og tæki. Hann
hafði gaman af vinnu og vann mik-
ið.
Stundum svo mikið að mönnum
þótti nóg um. Þegar við vorum
saman í rekstri var hann fyrsti
maður inn að morgni og síðasti
maður út um kvöld. Þá var ég
ítrekað spurður um hvort ég ætl-
aði að gera út af við hann með
vinnuhörku, en starfið hans var
honum svo mikil ástríða sem ég
fékk litlu ráðið um. Heima við var
hann sífellt að búa eitthvað til eða
gera við.
Bílskúrinn var hans töfraheim-
ur með öllum þeim tækjum og tól-
um sem þurfti til hvers konar
smíða og viðgerða. Þótt mikið
gengi þar á stundum lagði hann
kapp á að hafa hlutina á sínum
stað.
Í faðmi fjölskyldunnar naut
hann sín og síðustu árin áttu
barnabörnin hug hans allan.
Minnisstæðir eru allir veiðitúrarn-
ir með fjölskyldu, frændfólki og
vinum, oftast var þar mjög fjöl-
mennt, stundum 15-20 manns eins
og þegar veitt var í Flekkudalsá
eða annars staðar í Dölunum.
Ég veit að minningar frá þeim
samverustundum hafa yljað
mörgum um köld vetrarkvöld.
Kiwanis-hreyfingin átti einnig
hug hans og þar starfaði hann æv-
ina alla og eignaðist góða vini.
Eftir að hann fékk blóðtappa
2002, þá 65 ára að aldri og varð
óvinnufær með öllu samkvæmt
læknismati, þá var hann eigi að
síður í hlutastarfi til 75 ára aldurs.
Eftir heilsubrestinn undi hann
sér eftir sem áður úti í skúr að
dunda sér við að flokka gamlar
myndir og frímerki, oftast með
Presley á plötuspilaranum.
Síðustu árin glímdi hann við
erfiðan heilasjúkdóm. Og þótt sí-
fellt virtist halla undan fæti, þá
tapaði hann aldrei voninni og hafði
óbilandi trú á betri tíð. Það er því
huggun harmi gegn að nú hefur
þessu fargi verið létt af honum í
Sumarlandinu.
Við ræddum oft saman um lífið
og tilveruna, þannig að nú við leið-
arlok held ég að það sé fátt sem
gæti verið ósagt á milli okkar. Við
föðmuðumst þegar við hittumst og
þegar við kvöddumst.
Elsku pabbi, hafðu þakkir fyrir
allt.
Jón Ágúst Þorsteinsson.
Þorsteinn bróðir minn hefur
kvatt okkur að sinni eftir erfið
veikindi. Að lokum kom dauðinn
sem líkn en það er erfitt að sleppa
takinu.
Hann var 8 árum eldri en ég,
stóri bróðir minn, sem ég leit
ávallt upp til og var mér mikil
fyrirmynd.
Ég á margar ljúfar minningar
m.a. frá vetrinum 1961 þegar við
sóttum bæði skóla í Reykjavík og
ég fékk að vera honum samferða í
Willys-jeppanum á morgnana.
Hann var bóngóður og ófáar eru
ferðirnar sem hann skutlaði mér
eða sótti mig eitt sumarið þegar
ég vann við skógrækt í Skorradal
og kom heim um hverja helgi og
fleira mætti nefna.
Hann var kletturinn í fjölskyld-
unni eftir að pabbi okkar féll frá á
besta aldri. Stoð og stytta mömmu
ásamt Möggu sinni en saman hafa
þau verið athvarf margra úr fjöl-
skyldum beggja alla tíð. Svo
traust og góð.
Þau kunnu líka að njóta lífsins
saman. Hann var einstaklega geð-
góður og glettnin var aldrei langt
undan. Hann var vinsæll meðal
samstarfsfólks og samferða-
manna og börn hændust að
honum.
Hann var mikill uppáhalds
frændi barnanna minna. Við syst-
urnar sögðum stundum að hann
væri sunnudagssólin hennar
mömmu en tilfellið var að við
dýrkuðum hann allar.
Hann var vinnuþjarkur alla tíð
og var alltaf með verkefni á hlið-
arlínunni við viðgerðir bíla stór-
fjölskyldunnar, ýmiss konar
málmsmíði auk þess sem pípu-
lagnir, rafmagn og hverskonar
viðhald á híbýlum léku í höndum
hans.
Lífið var ekki bara dans á rós-
um, hann slasaðist illa fyrir u.þ.b.
20 árum og nokkru síðar fékk
hann blóðtappa, sem skildi eftir
sín spor en það var undravert
hversu fljótt hann hristi þetta af
sér og var snöggur að koma sér
aftur til vinnu. Það er margs að
minnast og huggun að miklum
sjóði góðra minninga um hjart-
kæran bróður þegar komið er að
kveðjustund. Magga var hans
gæfa í lífinu og hún hefur staðið
með honum og stutt hann á erf-
iðum tímum. Hún unni sér ekki
hvíldar síðustu vikurnar og þau
Jonni sonur þeirra véku varla frá
honum.
Ég bið allar góðar vættir að
hugga þau, Önnu og fjölskyldur
þeirra og styrkja í sorginni. Það
eru mikil forréttindi að hafa átt
hann sem bróður og fá að alast
upp með honum og systrum mín-
um hjá yndislegum foreldrum.
Ég kveð Dodda bróður minn
með trega og þakklæti fyrir allt
sem hann hefur verið mér og
mínum. Blessuð sé minning hans.
Margrét.
„Sunnudagssólin en gengin til
viðar. Elskulegur bróðir minn lést
á Dvalarheimilinu Höfða 26. sept-
ember aðeins tveimurdögum eftir
82 ára afmælisdaginn. Hann var
næstelstur okkar systkinanna og
eini bróðirinn.
Við systur töluðum oft um
Dodda sem „Sunnudagssólina“.
Okkur fannst hann stundum fá að-
eins betri meðferð en við en það
var nú ansi grunnt á því. Hann
hafði án efa unnið sér inn þann
status hjá mömmu. Hann var ein-
staklega góður sonur og bróðir.
Ég man eftir því að þegar við „litlu
kvikindin“ fórum í ferðalag með
mömmu og pabba norður í land
sumarið 1955 þá var ég endalaust
að fá pening til að kaupa eitthvað
handa aleina bróðurnum sem ég
átti.
Á gamlársdag 1961 giftist hann
Möggu sinni, Margréti Þórarins-
dóttur frá Reyðarfirði. 1962 eign-
uðust þau Jón Ágúst, fyrir átti
hann dótturina Önnu Berglindi.
Doddi var lærður vélvirki en
gat í raun tekist á við hvað sem
var. Hann var einstaklega lag-
hentur og bar heimili þeirra
Möggu vitni um það.
Ég þakka honum hvað ég er
óhrædd við að reyna að „gera við“
næstum hvað sem er. Skömmu
eftir að ég fékk bílpróf var hann að
gera við bíl í bílskúrnum sínum og
fékk ég að fylgjast vel með því og
mér fannst að ég aðstoðaði hann.
Árið 2002 fékk hann heilablóð-
fall og héldum við að hann ætti
ekki langt eftir. En hann var fljót-
ur að koma sér á fætur og í vinnu.
Tók hann aðeins um tvo mánuði.
Hann var í launaðri vinnu langt
fram á áttræðisaldurinn. Eftir það
var hann endalaust að gera við eitt
og annað í bílskúrnum. Vílaði ekki
fyrir sér að koma ógangfærum bíl-
um í gang aftur.
Hann var yndislegur í alla staði,
hjálpfús með eindæmum, skap-
góður og glaðvær. Hvar sem hann
kom var hann vel liðinn og dáður í
leik og starfi. Hann var einstak-
lega barngóður og hændust öll
börn að honum. Doddi frændi gat
allt að þeirra mati.
Elsku Magga mágkona, Jonni,
Anna Begg og fjölskyldur, við
Kiddi og krakkarnir sendum ykk-
ur innilegar samúðarkveðjur.
Hans verður sárt saknað en hann
er kominn á betri stað þar sem
honum líður betur.
Þetta eru erfið kaflaskil en það
er gott að eiga góðar minningar.
Megi góður Guð fylgja ykkur.
Petrea Ingibjörg
Jónsdóttir.
Kær frændi og vinur, Þor-
steinn Jónsson á Grund, hefur nú
kvatt þetta jarðlíf eftir erfið veik-
indi.
Þá hafa fjögur frændsystkini
látist á jafn mörgum mánuðum;
Emilía Petrea Árnadóttir í júní,
Ragnheiður Júlíusdóttir í júlí, Ás-
mundur Ármannsson í ágúst og
nú Þorsteinn í september, en þau
báru öll nöfn forfeðra sinna hér á
Akranesi.
Þorsteinn var fæddur á gömlu
Grundinni, húsi sem þá stóð þar
sem Grundartún 5 er nú, en þetta
gamla hús var flutt um miðja síð-
ustu öld og stendur nú við Vestur-
götu 111B. Ég minnist ánægju-
legra daga sem við krakkarnir,
ættingjar og vinir Dodda áttum
saman, fyrst í því húsi og síðar í
nýja húsinu, en í þessum húsum
var jafnan glatt á hjalla. Opið hús
alla daga, auk þess sem útileikir
voru stundaðir á túnunum fyrir
neðan. Þá var stutt í fjörurnar við
Lambhúsasund; einnig var farið
vestur í Slipp og þaðan út á Grenj-
ar og í Vesturflösina.
Á sunnudagsmorgnum var
stefnan tekin í Frón til séra Frið-
riks og seinnipartinn í Bíóhöllina
að sjá Roy og fleiri kappa keyra
hestana sporum og takast á við
bófa og illmenni.
Húsið Grund var okkur krökk-
unum einkar kært; þar höfðu afi
okkar og amma búið síðan 1885 og
til dauðadags, og síðan foreldrar
Þorsteins, þau Ragnheiður Þórð-
ardóttir og Jón Árnason frá 1933
og allt þar til að nýja húsið þeirra
var byggt um 1950. Í stuttu máli
má segja um lífið á Grundinni,
bæði þeirri gömlu sem og í nýja
húsinu að þar var ávallt gest-
kvæmt, bæði ungir sem aldnir, og
gleðin og gamanið jafnan í háveg-
um haft.
Ragga frænka og Jón voru
bæði vel látin og vinsæl, og var
lagið oft tekið og jafnvel dansað
undir góðri músík langt fram á
nótt.
Þetta voru ógleymanlegar
stundir, sem áttu eftir að hafa var-
anleg áhrif á okkur og framtíðina.
Myndaðist hópur góðra vina
umhverfis Þorstein frænda og
hafa þeir félagar jafnan treyst vin-
áttuböndin. Eftir að Þorsteinn tók
bílprófið fékk hann oftar en ekki
bílinn lánaðan hjá pabba sínum og
voru farnar eftirminnilegar skoð-
unar- og skemmtiferðir á E-42
bæði út og suður um landið.
Á vorin eftir að skóla lauk var
oft vikudvöl í Vatnaskógi hjá
KFUM; þá voru það sveitastörfin,
en Þorsteinn fór í sveit vestur í
Vigur til frændfólksins sem þar
bjó. Minntist hann góðra vina sem
hann eignaðist þar í eyjunni.
Þá var starfað í fiskinum í
frystihúsinu eða á eyrinni, ýmist
við að breiða fisk eða annað það
sem til féll.
Þorsteinn bjó yfir mörgum
góðum kostum. Hann var drengur
góður, vinur vina sinna og húm-
orinn aldrei langt undan.
Samviskusemi til vinnu og
dugnaður hans var alkunnur.
Hann starfaði m.a. hjá ýmsum
vélsmiðjum og einnig í lögregl-
unni á Akranesi og að lokum
stjórnaði hann fyrirtæki sínu, nið-
ursuðuverksmiðjunni Arctic af
miklum dugnaði, og þó svo heilsan
hafi farið að gefa sig, þá gaf hann
hvergi eftir. Hann var vinsæll
meðal samstarfsmanna sinna, og
eru það ekki lítil meðmæli.
Við félagarnir og fjölskyldur
sendum eiginkonu og öðrum að-
standendum Þorsteins á Grund
innilegar samúðarkveðjur.
Ásmundur Ólafsson.
Þorsteinn Jónsson
Það er erfitt og
óraunverulegt að
elsku yndislega
móðursystir okkar
sé ekki lengur á
meðal okkar. Fyrir nokkrum
dögum hittumst við móðurfjöl-
skyldan og áttum dýrmæta stund
saman. Þrátt fyrir erfið veikindi
lét Svava það ekki stoppa sig að
koma. Við systur minnumst þess
og yljum okkur við allar fjöl-
mörgu minningarnar sem við eig-
um um Svövu. Hlátur og gleði
kemur upp í hugann. Svava var
Svava Eiríksdóttir
✝ Svava Eiríks-dóttir fæddist
28. nóvember 1943.
Hún lést 28. sept-
ember 2019.
Útförin fór fram
9. október 2019.
með eindæmum
glettin og gat alltaf
séð spaugilegar
hliðar á grafalvar-
legum málum. Hlát-
ur hennar og
mömmu okkar
munu lifa í hjörtum
okkar. Þær systur
voru mjög nánar.
Nú munu þær hvíla
hlið við hlið á Kot-
strönd. Það veitir
huggun. Við varðveitum allar
góðu minningarnar um yndislegu
frænku okkar og kveðjum hana
með þessum fáu orðum.
Elsku Örn, Egill, Eyrún, Eva
og fjölskyldur, við systur sendum
okkar einlægustu samúðar-
kveðjur.
Hrönn, Hrafnhildur,
Heiðrún og fjölskyldur.
Ingibjörg Eiðs-
dóttir hefur lokið
störfum. Það kann
að hljóma undar-
lega að minnast 92
ára gamallar konu með þessum
orðum, en engu að síður lýsandi
fyrir hana. Ingibjörg kunni að
meta eljusemi og útsjónarsemi.
Hún nýtti tímann vel, því ónotuð
stund kæmi ekki aftur. Ég átti
því láni að fagna að kynnast
henni fyrir um tveimur áratug-
um þegar hún tók mér fagnandi
í fjölskyldu sína. Ingibjörgu var
gott að þekkja. Hún var hlý og
gestrisin og gat galdrað fram
veislur af minnsta tilefni. Hún
var beinskeytt ef tilefni var til
og lá ekki á skoðunum sínum.
Hún var hagsýn og skipulögð,
hún þekkti verðmæti og kunni
að fara með þau, list sem er á
undanhaldi. Ingibjörg ræktaði
garðinn sinn á allan hátt, vakti
yfir velferð afkomenda sinna og
var ættrækin. Hún skilur eftir
sig stórt skarð í hug og hjarta
Ingibjörg Stefanía
Eiðsdóttir
✝ Ingibjörg Stef-anía Eiðsdóttir
fæddist 5. ágúst
1927. Hún lést 29.
september 2019.
Útförin fór fram
9. október 2019.
þeirra sem þekktu
hana, en minning
góðrar konu lifir
áfram.
Hjörtur Friðrik
Hjartarson.
Gestrisni og góð
heim að sækja, er
það fyrsta sem mér
dettur í hug þegar
ég minnist Ingi-
bjargar. En það voru ekki einu
kostir hennar, hún var vandvirk,
natin og ekki nóg með það, hún
var líka dugleg og ósérhlífin,
þess bera vott heimili hennar og
garðurinn. Hún vildi öllum gott
gera, hún var trygglynd, heið-
arleg, orðheldin og hafði sterka
réttlætiskennd, hún var réttsýn,
góður nágranni og ferðafélagi,
hún kom alltaf til dyranna eins
og hún var klædd. Hún var
gæfumanneskja, lengst af
heilsugóð, átti góðan mann, ynd-
isleg börn og barnabörn.
Hún var þannig kona sem
maður þakkar fyrir að eiga sam-
leið með, þetta er ekki allt, hún
hafði marga fleiri kosti.
Megi Guð veita Guðmundi og
allri fjölskyldunni frið og
huggun.
Helga Guðmars.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
EYJÓLFUR G. JÓNSSON,
Arnarfelli, Mosfellsbæ,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir 3. október.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Inga Jóna Sigurðardóttir
Eyþór Eyjólfsson
Eyjólfur M. Eyjólfsson Hugrún Sigurðardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
AUÐUR GUÐVINSDÓTTIR,
Njarðarvöllum 6,
Njarðvík,
lést á sjúkrahúsinu í Keflavík föstudaginn
4. október. Útförin fer fram frá
Keflavíkurkirkju fimmtudaginn 17. október klukkan 13.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vildu minnast hennar
er bent á Kvenfélagið Gefn í Garði.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þóra Harðardóttir Gígja Harðardóttir
Halla Huld Harðardóttir Hugrún Dögg Harðardóttir
Jörundur Guðni Harðarson Anna Heiða Harðardóttir