Gríma - 24.10.1932, Síða 14

12
ÞÁTTUR AF HALLDÓRI KÉÖYER
ur hafði ekki orð á sér fyrir að vera meinlaus við
sakborninga, en aldrei hafði hann neitt upp úr Rósu,
enda mun hann hafa álitið hana fáráðling eða hálf-
vita og sleppti hann henni án refsingar. Fékk hún
síðan auknefni og var kölluð Minnislausa-Rósa. En
þeim feðgum var báðum refsað.
10. Annað pjófnaðarmál.
Eitt sinn bar svo við, að stolið var heyi að nætur-
lagi um vetur hjá Kristjáni bónda Árnasyni, sem þá
bjó í Ærlækjarseli. Gátu synir Kristjáns, er þá voru
komnir nokkuð á legg, rakið slóð alla leið frá hey-
stæðinu og heim á bæ eins nágranna Kristjáns, er
Sigurjón hét. Lét Kristján þetta kyrrt liggja, en var
þó viss um, að Sigurjón myndi hafa stolið heyinu.
En þótt Kristján gæti ekki um þetta við nokkurn
mann, þá kvisaðist þetta um nágrennið og barst til
eyrna Sigurjóns. Brást hann illa við og lézt vilja
reka af sér illmæli þetta. Fór hann nú á fund Hall-
dórs Kröyers og bað hann rétta hlut sinn. Tók Hall-
dór því sæmilega og fór með Sigurjóni til Ærlækjar-
sels, og hittu þeir húsráðendur þar. Kvaðst Sigurjón
þangað kominn til að reka af sér illmæli það, er
heimilisfólk þeirra hefði á sig logið, og kvaðst hann
mundi reka réttar síns og láta málið ganga lengra.
Varð Sigurveig kona Kristjáns mest fyrir svörum.
Var hún greind kona, og þótti þeim, sem á heyrðu,
Sigurjón bera lítinn sigur úr býtum í orðaskiftum
þeirra. Ekkert orð sagði Halldór, meðan Sigurjón
deildi við húsfreyju og fólkið, en segir um leið og
þeir fóru af stað: »Það var ekki von að þetta gengi
vel, þú fórst eins og helvítis asni, þú varst að karpa
við konuna«. Ekki mun Halldóri hafa litizt á málstað