Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 64

62
LJÚFLINGS-BJARNI
Mæli eg um þau orð,
þú endir líf,
áður detti eg dauð
að dyngju minni.
Þegar þær höfðu þetta við mælzt, varð eg svo
skelfdur og óttasleginn, að eg hljóp sem fætur tog-
uðu frá þeim og þegar eg fjarlægðist Kálfborgina,
var sem eg fengi aftur mitt rétta eðli. Mundi eg þá
eftir heimili mínu, langaði aftur í mannheima og
skundaði heim til mín. Nóttina eftir dreymdi mig, að
yngri álfamærin kæmi til mín og bæði mig að þegja
yfir öllu því, sem fyrir mig hefði borið; óskaði hún
mér því næst langra lífdaga og hvarf mér síðan. Hef
eg viljað verða við bæn þeirrar einu meyjar, er eg
hef elskað um æfina og hef því engum sagt frá at-
burði þessum. — Trúi þeir, er trúlegt þykir, en efi
þeir, er annað lízt«.
14.
..Fjanðinn vill nú finna þiy."
(Handrit Jónasar Jónassonar prófasts frá Hrafnagili, eft-
ir sögnum úr Skagafirði og Eyjafirði).
Benedikt hét vinnumaður hjá Magnúsi bónda
Thórarensen, sem bjó á Stóra-Eyrarlandi við Akur-
eyri á fyrra hluta nítjándu aldar. Magnús var sonur
Stefáns amtmanns Þórarinssonar á Möðruvöllum. —
Einhverju sinni var Magnús drukkinn sem oftar, og
varð þeim þá eitthvað sundurorða, Benedikt og hon-
um. Harðnaði deilan, svo að Magnús vísaði Benedikt
burt af heimili sínu og sagði honum að fara til