Gríma - 01.09.1941, Blaðsíða 49

FRA KRISTJÁNI FÓTALAUSA
27
Helzta verk hans utan bæjar var, að taka upp grjót,
og voru það furðulega stór og þung björg, sem hann
velti saman og hóf að lokum upp á bringu sína til
að færa upp í hrúgur, því að Kristján var rammur
að afli og hið mesta hraustmenni eftir ástæðum.
Af útliti Kristjáns sagðist Sigurjóni Þorgrímssyni
svo frá, er sá hann, þegar Sigurjón var 13 ára gam-
all. Var Kristján þá í Lundarbrekku hjá Marteini
bónda Halldórssyni, föðurbróður Sigurjóns. Sagðist
Sigurjón aldrei hafa orðið eins hræddur við nokkura
skepnu um ævina, eins og þenna ferlega örkumla-
mann. Var hann þá að skríða um baðstofugólfið á
Lundarbrekku, og voru börn Marteins bónda að
skríða upp á bak hans og hafa hann fyrir hest.
Kunni Kristján því vel, því að hann var barngóður,
þegar vel lá á honum. Til dæmis um það dró hann
af sér sykur, er hann fékk með kaffi, til að gefa
börnum. Lýsti Sigurjón honum svo, að hann hefði
verið höfuðstór og svipmikill, mjög skeggjaður, svo
að skeggið tók upp undir augu, og hárvöxtur eftir
því, og gróft hárið og hæruskotið, og lá niður á enn-
ið, sem var fremur lágt, augnabrúnir stórar og loðn-
ar, og lágu augun innarlega. Þá gerði það hann og
enn ferlegri, að kalið hafði framan af nefinu, sem
fyrr segir, svo að sá inn í opið nasaholið. Röddin var
ákaflega sterk og mikil og fremur grimmdarleg,
nema þegar hann talaði við börn. Var viðkvæði hans
eða tæpitungumál við krakka: „Kalla — stuffa —
jaffa — nuff“. Kölluðu hann ýmsir fyrir þetta Krist-
ján „nuff“, en almennt var hann kallaður Kristján
fótalausi. Sigurjón gat þess, að Kristján hefði verið
klæddur fornfálegum vaðmáls-görmum, en um fóta-
stúfana hefði hann haft loðnar vefjur úr kálfsskinni,